Defragmentatie
Wanneer bestandssystemen een bestand opslaan, proberen ze meestal het hele bestand in één deel op te slaan. Wanneer de schijf vol raakt, wordt het moeilijker om een lege ruimte te vinden die groot genoeg is. In dat geval splitsen de bestandssystemen het bestand op in delen, en slaan ze elk deel op een andere plaats op de schijf op. Dit proces staat bekend als fragmentatie. Fragmentatie ontstaat doordat de verschillende delen niet naast elkaar worden opgeslagen. Wanneer het bestand wordt gelezen, moet het worden samengesteld uit de verschillende locaties. Bestanden die in één deel zijn opgeslagen, kunnen sneller worden gelezen.
Defragentatie wordt gedaan
Het proces
Defragmentatie is het proces van het herschikken van de verschillende onderdelen, zodat ze naast elkaar worden opgeslagen. Dit gebeurt meestal door ze naar een andere plaats op de schijf te kopiëren. Defragmentatie is relevant voor bestandssystemen op elektromechanische schijven. Om elk onderdeel te lezen, moet de kop van de harde schijf zich verplaatsen naar het gebied waar het onderdeel is opgeslagen.
Het probleem van defragmentatie is dat het lang duurt en in sommige gevallen kan het bestandssysteem niet worden gewijzigd terwijl het bezig is. Om die reden zou defragmentatie niet gedaan moeten worden, als het vermeden kan worden.
Er zijn verschillende soorten bestanden, sommige worden vaker gewijzigd. Het is vaak een goede gewoonte om ze op verschillende partities te zetten, zoals de meeste Unix-achtige besturingssystemen doen. Ook is het ontwerp van harde schijven in de loop der tijd veranderd, waardoor de effecten van defragmentatie minder zichtbaar worden.
Media die gebruik maken van flash geheugen, zoals solid-state schijven, profiteren niet van defragmentatie, omdat er geen bewegende delen zijn die opnieuw gepositioneerd moeten worden.
