Government of India Act 1935

Belangrijkste kenmerken van de wet

De Wet op de Regering van India van 1935 bevatte de volgende hoofdpunten:

• Afschaffing van provinciale dyarchie en invoering van dyarchie in het centrum.
• Afschaffing van de Indische Raad en instelling van een adviesorgaan in zijn plaats.
• Bepaling voor een All India Federatie met Brits-Indische gebieden en prinselijke staten.
• Uitwerken van vrijwarings- en beschermingsinstrumenten voor minderheden.
• Suprematie van het Britse Parlement.
• Vergroting van het aantal wetgevende lichamen, uitbreiding van het kiesrecht, verdeling van de onderwerpen in drie lijsten en behoud van het gemeentelijke electoraat.
• Afscheiding van Birma van India

All India Federatie

De voorgestelde federatie voor geheel India omvatte 11 provincies van Brits India, 6 Chief Commissioners Provinces en die prinselijke staten die tot de federatie zouden kunnen toetreden. Voor de prinselijke staten was de toetreding tot de federatie vrijwillig. De federatie kon pas worden opgericht:

• Een aantal staten, waarvan de heersers niet minder dan de helft van de 104 zetels van de staatsraad mochten kiezen, en
• De totale bevolking daarvan bedroeg ten minste de helft van de totale bevolking van alle Indiase staten die tot de federatie waren toegetreden.

De termijn waarop een staat tot de federatie toetrad, moest in de akte van toetreding worden vastgelegd. Toetreding tot de federatie was verplicht voor de Britse provincies en de provincies van de hoofdcommissarissen.

Dyarchie in het centrum

Krachtens deze wet berustte het uitvoerend gezag van het centrum bij de gouverneur-generaal namens de Kroon. De federale onderwerpen werden verdeeld in twee categorieën: gereserveerde en overgedragen onderwerpen. Op de lijst van gereserveerde onderwerpen stonden onderwerpen zoals het beheer van defensie, buitenlandse zaken, kerkelijke zaken en aangelegenheden in verband met tribale gebieden. Deze onderwerpen moesten door de gouverneur-generaal naar eigen goeddunken worden beheerd met de hulp van drie door hem benoemde adviseurs. Zij waren niet verantwoording verschuldigd aan de wetgevende macht.

Het bestuur van de overgedragen onderdanen moest worden waargenomen door de Gouverneur-generaal op advies van de Raad van Ministers, die niet meer dan tien leden mocht tellen. De ministerraad diende het vertrouwen van de wetgevende macht te bezitten. De Gouverneur-Generaal kon echter handelen in strijd met het advies van de Raad van Ministers indien een van zijn "speciale verantwoordelijkheden" bij een dergelijke handeling betrokken was. In dat geval {wanneer een handeling bijzondere verantwoordelijkheden met zich meebracht}, zou de Gouverneur-generaal echter werken onder het toezicht en de leiding van de Staatssecretaris.

Voorts was de Gouverneur-generaal ook verantwoordelijk voor de coördinatie van de werkzaamheden tussen de twee vleugels en voor het aanmoedigen van gezamenlijk overleg tussen de raadsheren en de ministers.

Federale Wetgevende Macht

De federale wetgevende macht met twee kamers zal bestaan uit de Raad van Staten en de Federale Vergadering.

Raad van Staten

De Raad van Staten moest een permanent orgaan worden, waarvan om de drie jaar een derde van de leden aftreedt. Hij zou bestaan uit 260 leden, waarvan 156 vertegenwoordigers van Brits-Indië en 104 van de Indiase deelstaten.

Vertegenwoordigers van Brits India

De 150 van de 156 vertegenwoordigers van Brits-Indië moesten op basis van de gemeenten worden gekozen, terwijl zes van hen door de gouverneur-generaal moesten worden voorgedragen uit vrouwen, minderheden en onderdrukte klassen. Voorts moesten de zetels die waren voorbehouden aan Hindoes, Moslims en Sikhs via rechtstreekse verkiezingen worden bezet, terwijl de zetels die waren voorbehouden aan Europeanen, Anglo-Indiërs, Indiase Christenen en onderdrukte klassen via indirecte verkiezingen moesten worden bezet.

Vertegenwoordigers van de prinselijke staat

De verdeling van de zetels over de staten was gebaseerd op hun relatieve belang en niet op hun bevolkingsaantal. De vertegenwoordigers van de prinselijke staten zouden door de heersers worden benoemd.

Federale Vergadering

De Federale Vergadering was het lagerhuis met een ambtstermijn van vijf jaar. Zij zou 375 leden tellen, waarvan 250 vertegenwoordigers van Brits-Indië en niet meer dan 125 leden van de prinselijke staten. De voor de prinselijke staten gereserveerde zetels zouden worden ingenomen door benoemde leden, terwijl de provincies een verschillend aantal zetels kregen. De verkiezingen voor de federale vergadering zouden indirect zijn. De federale vergadering werd voor vijf jaar verkozen, maar kon ook eerder worden ontbonden.

Provinciale Autonomie

Het meest opmerkelijke kenmerk van de wet was de provinciale autonomie. Met de afschaffing van de dyarchie bij de provincies werd het gehele provinciale bestuur opgedragen aan de verantwoordelijke ministers, die gecontroleerd en ontslagen werden door de provinciale wetgevende organen.

De provinciale autonomie betekent twee dingen. Ten eerste zijn de provinciale besturen volledig verantwoording verschuldigd aan de provinciale wetgevers en ten tweede zijn de provincies vrij van controle en inmenging van buitenaf in een groot aantal aangelegenheden. Op provinciaal gebied week de wet van 1935 dus fundamenteel af van de wet van 1919.

De wet verdeelde de bevoegdheden tussen het centrum en de provincies in termen van drie lijsten - federale lijst (voor het centrum, met 59 punten), provinciale lijst (voor de provincies, met 54 punten), en samenlopende lijst (voor beide, met 36 punten). Residuaire bevoegdheden werden toegekend aan de onderkoning.

De mate van autonomie die op provinciaal niveau werd ingevoerd, was aan belangrijke beperkingen onderworpen: de provinciale gouverneurs behielden belangrijke reservebevoegdheden, en de Britse autoriteiten behielden ook het recht om verantwoordelijk bestuur op te schorten.

Waarborgen en voorbehouden

Een omstreden kenmerk van de Government of India Act, 1935, waren de in de wet vervatte waarborgen en voorbehouden, die zouden dienen als controle en beperking van dergelijke ongewenste tendensen die zouden kunnen leiden tot het falen van de verantwoordelijke regering in India. Als argument werd aangevoerd dat die waarborgen en voorbehouden noodzakelijk waren voor de belangen van het land. Zij werden opgelegd hetzij aan de uitoefening van bevoegdheden door de Regering van India, hetzij aan de deelstaten.

Voorts werd het beginsel van het gemeenschappelijk electoraat uitgebreid tot vrouwen en arbeiders uit de achtergestelde klassen (Scheduled castes).

Oprichting van een federale rechtbank

De Government of India Act van 1935 voorzag in de oprichting van federale gerechtshoven voor de interpretatie van de wet en de beslechting van geschillen met betrekking tot federale aangelegenheden. De wet bepaalde dat de federale gerechtshoven moesten bestaan uit een opperrechter en niet meer dan zes rechters.

Het federale hof kreeg de exclusieve oorspronkelijke bevoegdheid om geschillen tussen het centrum en de samenstellende eenheden te beslechten. Er werd voorzien in de mogelijkheid van beroep van de High Courts bij het Federal Court en van het Federal Court bij de Privy Council. Het Federale Hof was ook bevoegd om Special Leave to Appeal toe te kennen en voor dergelijke beroepen was een certificaat van het Hooggerechtshof vereist.

Afschaffing van de Indische Raad

De Raad van India, die bij de Government of India Act van 1858 was ingesteld, werd afgeschaft. In de plaats daarvan kreeg de staatssecretaris voor India een team van adviseurs.

Verlenging van de Franchise

De wet breidde het kiesrecht uit. Deze wet introduceerde voor het eerst de rechtstreekse verkiezingen. Ongeveer 10% van de totale bevolking kreeg stemrecht.

Federale Spoorweg Autoriteit

De wet van de Indiase regering van 1935 legde de controle over de spoorwegen in handen van een nieuwe instantie, de Federal Railway Authority, die zeven leden telde en niet onder controle stond van ministers en raadsleden. De leden van deze instantie brachten rechtstreeks verslag uit aan de gouverneur-generaal. De bedoeling was de Britse aandeelhouders van de spoorwegen ervan te verzekeren dat hun investering veilig was.

Reorganisatie van de provincies

De gedeeltelijke reorganisatie van de provincies omvatte de afscheiding van Sind van Bombay, de splitsing van Bihar en Orissa in afzonderlijke provincies, de volledige afscheiding van Birma van India, de afscheiding van Aden van India en de oprichting als afzonderlijke kolonie.

Afscheiding van Birma

De Government of India Act van 1935 voorzag in de federatie van de Brits-Indiase provincies en Indiase staten. Maar voor Birma was er een aparte reeks gebeurtenissen. Er werd voorgesteld om Birma af te scheiden op grond van de aanbeveling van de Indiase Staatscommissie (Simon Commission), waarvan het voorstel in principe door de regering werd aanvaard. Dientengevolge werd in 1932 in Londen een rondetafelconferentie over Birma gehouden. In 1935 werd de Birma-wet aangenomen en de afscheiding van Birma vond daadwerkelijk plaats in 1937. De Government of India Act 1935 voorzag ook in een nieuw Birma Bureau, ter voorbereiding van de oprichting van Birma als een afzonderlijke kolonie, maar dezelfde staatssecretaris stond aan het hoofd van beide departementen en werd de staatssecretaris voor India en Birma genoemd. De eerste staatssecretaris voor India en Birma was Lord Dundas.

Gevolgen van de GOI Act 1935

Het voorstel voor de oprichting van de Federatie van India werd niet verwezenlijkt omdat de wet voorstelde dat de federatie slechts tot stand kon komen indien evenveel prinselijke staten (die de keuze hadden gekregen om al dan niet toe te treden) recht hadden op de helft van de zetels van de deelstaten in het Hogerhuis van de federale wetgevende macht. Hierdoor bleef de centrale regering in India onderworpen aan de bepalingen van de wet van 1919 (Montague-Chelmsford-hervormingen). Sommige delen van de Indiase wet van 1935 traden echter in werking, bijvoorbeeld: de Federale Bank (de Reserve Bank of India) en het Federale Hof werden respectievelijk in 1935 en 1937 opgericht. De andere delen van de wet, met name de provinciale autonomie, traden op 1 april 1937 in werking. De eerste verkiezingen in het kader van de wet werden ook in 1937 gehouden.

Wat is er gebeurd met de Dominion status?

De Simon-commissie had India in 1929 de "dominion status" beloofd, maar de Government of India Act verleende deze niet. Deze wet, die voorzag in aparte kiesdistricten voor hindoes, moslims, sikhs, Europeanen, Anglo-Indiërs, Indiase christenen enz., bleek verder een instrument te zijn om India te desintegreren. Het was overbelemmerend en Nehru noemde het "alle remmen, geen motor".