Gedragseconomie

Geschiedenis

De studie van gedragseconomie begon zich echt te ontwikkelen in het midden en tegen het einde van de 20e eeuw. De psychologen Amos Tversky en Daniel Kahneman schreven een artikel met de naam "Prospect Theory", dat ging over hoe de manier waarop keuzes aan iemand worden gepresenteerd net zo belangrijk is als de keuzes zelf wanneer een individu een beslissing neemt. Later creëerden Hersh Shefrin en Richard Thaler een spaarmodel dat uitlegt hoe mensen er niet achter komen hoeveel ze moeten sparen en uitgeven om op een constant niveau te blijven. Mensen geven liever nu meer uit, omdat mensen de voorkeur geven aan bevrediging in de nabije toekomst. In 1994 nam de universiteit van Harvard een professor aan om gedragseconomie als een eigen vak te onderwijzen. Gedragseconomie helpt nu veel complexe dingen die mensen doen te verklaren. Er zijn veel toepassingen van het onderzoek, zoals hoe het overheidsbeleid effectiever kan worden gemaakt of marketing- en reclametoepassingen. Er zijn ook andere studiegebieden die zich van gedragseconomie vertakken, zoals behavioral finance, dat zich bezighoudt met hoe mensen beleggen.

Onderwerpen

Gedragseconomie kan veel verschillende soorten menselijk handelen verklaren. Enkele van de onderwerpen binnen het vakgebied zijn:

Verliesaversie/Prospect Theorie: Mensen raken meer van streek door verliezen dan ze blij worden van winsten van hetzelfde bedrag. Dit is belangrijk voor hoe mensen denken over het nemen van risico's. Verwant is het dispositie-effect, dat nauw samenhangt met behavioral finance. Het dispositie-effect is de neiging van beleggers om verliezende aandelen te lang vast te houden, en winnende aandelen te snel te verkopen. Dit concept houdt verband met verliesaversie, aangezien de beleggers hun verliezen voor zich uitschuiven. Ook verwant is het gedragseconomische concept van de "status quo bias". Dit verklaart dat, in tegenstelling tot wat de economie zou verwachten, mensen meer van hun huidige toestand lijken te houden dan van een andere toestand die zij als anders zien.

Mentale boekhouding: Mensen hebben afzonderlijke mentale rekeningen als het gaat om uitgeven en sparen. Aan elke mentale rekening is een verschillende mate van bestedingsbereidheid verbonden, en mensen wijzen activiteiten toe aan mentale rekeningen.

Anchoring/ Status Quo Bias: Wanneer mensen automatisch een keuze krijgen, hebben zij de neiging bij die keuze te blijven, of die keuze nu wel of niet de beste voor hen zou moeten zijn.

Onbegrensd egoïsme: Mensen worden meestal gedreven door eigenbelang, en zullen handelen op een manier die het beste resultaat voor henzelf oplevert.

Onbegrensde wilskracht: Mensen hebben een gebrek aan zelfbeheersing. Zelfs wanneer zij weten wat in hun eigen belang is, hebben zij de neiging anders te handelen. Mensen zijn zich ook enigszins bewust van hun beperkte wilskracht.

Toepassingen

Nu gedragseconomie aan populariteit wint en meer sociale wetenschappers onderzoek doen naar het onderwerp, komen er steeds meer manieren om ideeën toe te passen. Als iemand door een keuze op een bepaalde manier in te delen een duwtje in de rug krijgt om een betere beslissing te nemen, kunnen degenen die verantwoordelijk zijn voor het creëren van opties dit gebruiken om een beter resultaat te bereiken. Deze resultaten kunnen variëren van het verhogen van lichaamsbeweging tot het verminderen van obesitas en het veranderen van eetgewoonten, tot het verminderen van energiegebruik of het hervormen van overheidsbeleid. In de toekomst hoopt men dat door kleine veranderingen het publiek grootschalige voordelen zal genieten. In Denemarken past de regering het concept van verankering toe om het aantal bestuurders dat orgaandonor is te verhogen. In de Verenigde Staten heeft het Witte Huis Cass Sunstein, een gedragseconoom, ingehuurd om beleidsmakers te helpen. Richard Thaler werkt ook in het Amerikaanse kabinet in het nieuwe Behavioral Insight Team. De VS, evenals Groot-Brittannië, heeft het idee overwogen van standaardopties om pensioensparen te helpen verhogen.

Problemen

Een van de grootste argumenten die economen tegen gedragseconomie hebben, is dat veel van het onderzoek afkomstig is van kleinschalige onderzoeksgegevens, in plaats van bronnen uit de echte wereld. Bovendien gebruiken veel gedragseconomische onderzoekers universiteitsstudenten in hun studies. College studenten hebben minder ervaring dan normale individuen. Omdat deze populatie een slechte afspiegeling is van een gemiddeld persoon, kunnen de gegevens andere resultaten laten zien dan zou moeten.

Sommige psychologen beweren dat gedragseconomie weliswaar een stap in de goede richting is om te verklaren waarom mensen zich gedragen zoals ze doen, maar dat het onderzoek nog ver achterloopt. Zij vinden dat de traditionele neoklassieke economische theorie alleen maar is veranderd, terwijl er dieper moet worden gekeken naar wat er eigenlijk op een meer psychologisch en intellectueel niveau gebeurt.