Welvaartseconomie
Welzijnseconomie is een economische sector die zich bezighoudt met het probleem van de toewijzing van middelen. Het maakt gebruik van technieken uit de micro-economie om het algemeen welzijn te beoordelen. Uit deze beoordeling probeert zij een allocatie van productieve factoren te vinden met betrekking tot de wenselijkheid en economische efficiëntie binnen een economie, vaak ten opzichte van een concurrerend algemeen evenwicht. Het analyseert het sociale welzijn in termen van economische activiteiten van de individuen die de beschouwde theoretische samenleving vormen. De individuen en hun economische activiteiten zijn de basiseenheden voor het aggregeren tot sociaal welzijn. De aggregatie kan zich richten op een groep mensen, een gemeenschap of een samenleving. Er is geen "sociaal welzijn", behalve het "welzijn" dat verbonden is aan de individuele eenheden.
Welzijnseconomie neemt doorgaans individuele voorkeuren als gegeven en probeert de welvaart te verbeteren in termen van Pareto-efficiëntie. Zo is sociale staat B "beter" dan sociale staat A, als tenminste één persoon de voorkeur geeft aan B en niemand anders zich daartegen verzet. Een ander aspect van de welvaart behandelt de verdeling van inkomen en goederen, inclusief gelijkheid, als een andere dimensie van de welvaart.
Sociaal welzijn verwijst naar het algemene welzijn van de samenleving. Met voldoende sterke aannames kan het worden gedefinieerd als de som van het welzijn van alle individuen in de samenleving. Welzijn kan kardinaal worden gemeten in termen van "utils" of dollars, of gewoonlijk worden gemeten in termen van Pareto-efficiëntie. De kardinale methode in "utils" wordt vandaag de dag zelden gebruikt in de pure theorie. Het belangrijkste probleem is dat verschillende soorten "utils" niet gemakkelijk kunnen worden samengevat zonder de betekenis van de meting te verliezen. In de toegepaste welvaartseconomie worden vaak geld-waardeschattingen gebruikt. Een voorbeeld van toegepaste welvaartseconomie is de kosten-batenanalyse. Geld-waardeschattingen zijn een nuttige vorm van meten waarbij inkomensverdelingseffecten in de analyse worden verdisconteerd of het onwaarschijnlijk lijkt dat ze de analyse veranderen.
De capaciteitenbenadering van de welvaart stelt dat vrijheid - wat mensen vrij zijn om te doen of te zijn - moet worden opgenomen in de welzijnsbeoordelingen, en de benadering is bijzonder invloedrijk geweest in ontwikkelingsbeleidskringen waar de nadruk op multidimensionaliteit en vrijheid de evolutie van de Human Development Index heeft bepaald.
Andere classificerende termen in de welvaartseconomie zijn onder meer externaliteiten, billijkheid, rechtvaardigheid, ongelijkheid en altruïsme.
Vilfredo Pareto ontwikkelde het Pareto-principe
Vragen en antwoorden
V: Wat is welvaartseconomie?
A: Welvaartseconomie is een tak van de economie die zich bezighoudt met het probleem van de toewijzing van middelen. Het gebruikt technieken uit de micro-economie om het algemene welzijn te beoordelen en probeert een toewijzing van productiefactoren te vinden op basis van wenselijkheid en economische efficiëntie binnen een economie, vaak ten opzichte van concurrerend algemeen evenwicht.
V: Wat zijn de basiseenheden voor het aggregeren van maatschappelijk welzijn?
A: De basiseenheden voor het aggregeren van sociale welvaart zijn individuen en hun economische activiteiten.
V: Hoe kan sociale welvaart worden gemeten?
A: Sociale welvaart kan ofwel kardinaal worden gemeten in termen van "utils" of dollars, ofwel normaal worden gemeten in termen van Pareto-efficiëntie. Schattingen in geldwaarde worden vaak gebruikt als een vorm van meting wanneer inkomensverdelingseffecten in de analyse zijn verdisconteerd of de analyse waarschijnlijk niet zullen veranderen.
V: Wat moet volgens de welvaartsbenadering in de beoordelingen worden opgenomen?
A: De capaciteitenbenadering stelt dat vrijheid - wat mensen vrij zijn om te doen of te zijn - in welzijnsbeoordelingen moet worden opgenomen.
V: Welke andere classificatietermen bestaan er in de welvaartseconomie?
A: Andere classificerende termen in de welvaartseconomie zijn externaliteiten, billijkheid, rechtvaardigheid, ongelijkheid en altruïsme.
