Jürgen Habermas
Jürgen Habermas (geboren 18 juni 1929) is een Duits filosoof en socioloog, of iemand die verschillende samenlevingen bestudeert. Hij gebruikt een soort theorie die kritische theorie heet, waarbij hij bestudeert hoe mensen macht gebruiken. Hij gebruikt ook de theorie van het Amerikaanse pragmatisme, dat bestudeert of iets waar is of niet door de effecten van handelingen. Hij is bekend om zijn werk over de theorie van de publieke sfeer. Hij bestudeert macht in de democratie en de politiek. Hij bestudeert ook hoe mensen een samenleving ontwikkelen door middel van taal en communicatie, en probeert te begrijpen hoe die samenleving en de overheid samenwerken.
Biografie
Habermas werd geboren in Düsseldorf, Noordrijn-Westfalen, Duitsland.
Habermas woonde in Gummersbach, bij de stad Keulen, tot aan zijn afstuderen aan het gymnasium. Jürgen groeide op in een protestants-religieus gezin omdat zijn grootvader de leiding had over het seminarie, of de religieuze school, in Gummersbach, Duitsland. Jürgen Habermas ging naar de universiteiten van Göttingen (1949/50), Zürich (1950/51) en Bonn (1951/54). In 1954 promoveerde hij in Bonn op het werk Das Absolute und die Geschichte. Von der Zwiespältigkeit in Schellings Denken (Het absolute en de geschiedenis: over de tegenstrijdigheid in het denken van Schelling).
Vanaf 1956 studeerde hij filosofie en sociologie bij de kritische theoretici Max Horkheimer en Theodor Adorno aan de Johann Wolfgang Goethe Universiteit Frankfurt am Main. Omdat Horkheimer Habermas had gevraagd enkele wijzigingen in zijn proefschrift aan te brengen. Habermas wilde dit niet, en vond dat de Frankfurter Schule niet juist was in haar opvattingen over de moderne cultuur. Habermas verliet de Frankfurter Schule (een school van denken in plaats van een school van stenen en mortel).
Hij voltooide zijn habilitatie, of hoogste academische graad, in politieke wetenschappen aan de Universiteit van Marburg bij de marxist Wolfgang Abendroth. Zijn doctoraalwerk was getiteld Strukturwandel der Öffentlichkeit; Untersuchungen zu einer Kategorie der Bürgerlichen Gesellschaft (in 1989 in het Engels gepubliceerd onder de titel The structural transformation of the public sphere: an inquiry into a category of bourgeois society). In 1961 werd hij privatdozent in Marburg. Hij ging werken als "buitengewoon hoogleraar" (professor zonder leerstoel) in de filosofie aan de Universiteit van Heidelberg. Hans-Georg Gadamer en Karl Löwith bezorgden hem deze baan. In 1964 keerde Habermas terug naar Frankfurt om de baan van Horkheimer in de filosofie en sociologie over te nemen.
In 1971 kreeg hij de leiding over het Max Planck Instituut in Starnberg (bij München), waar hij werkte tot 1983, twee jaar na de publicatie van zijn hoofdwerk, Theorie van de communicatieveactie. Daarna keerde Habermas terug naar zijn leerstoel in Frankfurt als hoofd van het Instituut voor Sociaal Onderzoek. Na zijn pensionering in Frankfurt in 1993 schreef Habermas nog vele boeken en artikelen. In 1986 ontving hij de Gottfried Wilhelm Leibniz-prijs van de Deutsche Forschungsgemeinschaft, de hoogste onderscheiding die in het Duitse onderzoek wordt toegekend. Hij is "Permanent Visiting Professor" aan de Northwestern University in Evanston, Illinois, en "Theodor Heuss Professor" aan The New School, New York.
Habermas werd voor 2003 onderscheiden met de Prins van Asturias-prijs voor sociale wetenschappen. Habermas was ook de Kyoto-laureaat van 2004 in de sectie Kunst en Filosofie. Hij reisde naar San Diego en hield op 5 maart 2005, in het kader van het Kyoto-symposium van de Universiteit van San Diego, een rede getiteld The Public Role of Religion in Secular Context, over de scheiding van Kerk en Staat. Hij ontving de Holberg International Memorial Prize 2005 (ongeveer € 520.000).
