Bluebird K7

Ontwerp

Campbell had de boot van zijn vader, Bluebird K4, gebruikt om te proberen nieuwe records te vestigen. Bluebird K4 werd vernietigd toen de structuur brak. Hierna kreeg Donald het idee voor een watervliegtuig met straalaandrijving om het wereldrecord watersnelheid af te pakken van de Amerikaanse propeller-hydroplane Slo-mo-shun. Ken en Lewis Norris ontwierpen en bouwden K7 op basis van Donald's ideeën.

De K7 was een driepunts watervliegtuig, wat betekent dat de boot bij snel varen slechts op drie plaatsen het water raakte, één punt aan de achterkant van de boot en één punt aan de achterkant van de twee sponsons (de sponsons zijn de drijvers aan weerszijden van de boot, op de foto's aan de voorkant). De boot was gebouwd van aluminium op een stalen frame en werd aanvankelijk aangedreven door een kleine turbojet.

De naam K7 kwam van de classificatie die Lloyds of London aan de boot gaf.

 
Lloyd's K7 badge, zoals gedragen door Bluebird  

Records

Campbell vestigde tussen 1955 en 1964 zeven wereldsnelheidsrecords in de K7:

• 23 juli 1955, 202 mph (324 km/u), vastgelegd op Ullswater in Engeland.
• 1955, 216 mph (348 km/h)
• 1956, 225 mph (362 km/h)
• 1957, 239 mph (385 km/h)
• 1958, 248 mph (399 km/u)
• 1959, 260 mph (420 km/u)
• 31 december 1964, 276 mph (445 km/h), vastgesteld bij Dumbleyung Lake in Australië.

 

Verlies

In 1966 besloot Campbell dat hij de Bluebird sneller dan 480 km/u wilde laten gaan.

De oude motor van Bluebird was niet sterk genoeg om hem zo snel te laten gaan, dus werd hij vervangen door een krachtigere Bristol Siddeley Orpheus motor, afkomstig uit een oud gevechtsvliegtuig. Er werden nog veel meer veranderingen aangebracht: de staartvin van het gevechtsvliegtuig werd aan de achterkant van Bluebird bevestigd, de bekleding van de cockpit werd veranderd om gemakkelijker door de lucht te duwen, en ook de drijvers aan de voorkant werden veranderd. Bluebird werd meegenomen naar Coniston Water om te worden getest in 1966. De tests verliepen niet goed, het weer was te slecht om de boot bewegend te testen, dus werd hij vastgebonden en getest zonder te bewegen. Bij het testen van de motor werd te veel lucht aangezogen, waardoor delen van de boot braken. De motor was kapot toen de kapotte onderdelen erin werden gezogen. Dit betekende dat de hele motor moest worden vervangen.

Eind november was het weer goed genoeg voor wat testritten, maar de snelheid lag een stuk lager dan Bluebird's oude records. De brandstofpompen konden niet genoeg brandstof naar de motor pompen, zodat deze niet op volle snelheid kon draaien. Het probleem werd opgelost door twee brandstofpompen te monteren in plaats van één.

Op 4 januari 1967 waren alle problemen verholpen, was het goed weer en besloot Campbell dat hij het snelheidsrecord wilde proberen te breken. Om een wereldrecord officieel te maken, moet een boot die een record probeert te vestigen twee runs op volle snelheid maken, die worden getimed door mensen die geen deel uitmaken van het recordbrekende team. De officiële snelheid is de gemiddelde snelheid van de twee runs. Tijdens de eerste run bedroeg de snelheid van Bluebird 297,6 mph (478,9 km/u), wat snel genoeg was voor een nieuw record, maar niet zo snel als Campbell wilde. Voor een record van meer dan 300 mph zou de tweede run 302,5 mph of sneller moeten zijn.

Het plan voor de wereldrecordpoging was dat Bluebird aan het einde van het meer zou stoppen om te tanken bij een andere boot die daar voor dat doel was neergelegd. Tijd nemen om te tanken zou ook het meer, dat verstoord was door de eerste run, de tijd geven om weer tot rust te komen. Bij de eigenlijke recordpoging besloot Campbell niet te tanken en in plaats daarvan meteen aan zijn tweede run te beginnen. Waarom hij dit deed is niet bekend.

Aan het begin van de tweede run ging Bluebird sneller dan 320 mph (510 km/u) en zou gemakkelijk de doelstelling van 300 mph hebben doorbroken, maar terwijl de boot over het meer voer begon hij te trappelen (wat betekent dat hij van links naar rechts schommelt). Bluebird raakte een golf die op het meer was ontstaan door zijn eigen eerste vaart en de boot tolde uit het water. Toen hij het water weer raakte, brak hij in stukken en zonk. Donald Campbell kwam om bij de crash. Zijn teddybeer mascotte werd later drijvend in het meer gevonden, maar Campbell's lichaam kon niet worden gevonden.

 
Bluebird replica, Tatton Park bloemenshow, 2009  

Herstel

In 2001 leidde duiker Bill Smith een bergingsteam dat Bluebird op de bodem van Coniston Water vond en het wrak later weer op het droge bracht. Het wrak werd voorzichtig uit elkaar gehaald om te voorkomen dat het zou gaan roesten en wordt nu weer in elkaar gezet. Er was veel schade veroorzaakt bij de crash, maar alles kan worden gerepareerd. Bill Smith kreeg ook een nieuwe motor voor Bluebird en hoopt de boot weer volledig werkend te krijgen.

Donald Campbell's lichaam werd ook gevonden in 2001. Hij werd op 12 september 2001 begraven op de begraafplaats van Coniston.

Op donderdag 7 december 2006 schonk Gina Campbell, Donalds dochter, namens de Campbell Family Heritage Trust formeel het geborgen wrak van Bluebird K7 aan het Ruskin Museum in Coniston.

In overleg met de Campbell Family Heritage Trust en het museum zal Bill Smith de restauratie van de boot organiseren, die nu aan de gang is.[9] Het is de bedoeling de K7 weer in bedrijfsklare staat te brengen rond 4 januari 1967. Gina Campbell gaf als commentaar: "Ik heb besloten de toekomst van Bluebird veilig te stellen voor de mensen van Coniston, het Ruskin Museum en de mensen van de wereld".

1. ↑ http://www.ruskinmuseum.com/pdf/Deed%20of%20Gift%2007-12-06.pdf
2. ↑ http://www.ruskinmuseum.com/pdf/Letter%20of%20Authority%20to%20work%20on%20K7%20to%20Bill%20Smith%2012-12-06_Redacted.pdf