Marvin Gaye

Biografie

Vroege levensloop en carrière

Marvin Pentz Gay, Jr. was de oudste zoon van een Pentecostal dominee en het tweede van vier kinderen. Zijn familie woonde in een overwegend Afro-Amerikaanse gemeenschap in Washington, D.C. Toen hij een kind was, werd Gaye door zijn vader misbruikt. Hij gebruikte muziek om met het misbruik om te gaan, speelde instrumenten en zong gospelmuziek in de kerk van zijn vader. Als tiener werd Gaye een fan van doo-wop en sloot zich aan bij verschillende groepen voordat hij aan het begin van zijn laatste jaar de middelbare school verliet.

In 1956, toen hij zeventien jaar oud was, verliet Gaye het ouderlijk huis en meldde zich aan bij de Amerikaanse luchtmacht. Het jaar daarop werd hij eervol ontslagen. Gaye verhuisde terug naar Washington D.C. en vormde een groep genaamd The Marquees. De groep werd ontdekt door de muzikant Bo Diddley en zij namen de nummers "Good Morning Little Schoolgirl" en "Wyatt Earp" op. Daarna ontmoetten ze Harvey Fuqua en sloten zich aan bij zijn groep The Moonglows. Zij brachten een liedje uit genaamd "Mama Loocie" in 1959. Dit was het eerste nummer dat werd opgenomen met Gaye als leadzangeres. Het jaar daarop gingen de nieuwe Moonglows uit elkaar en met Fuqua als zijn mentor, reisde Gaye naar Detroit, Michigan waar zij Berry Gordy ontmoetten, die Motown Records had opgericht. Gordy was onder de indruk van Marvin's talent als pianist en drummer en tekende hem als sessiedrummer voor Motown. Gaye speelde drums op de meeste van Motown's vroege hits voor artiesten als The Marvelettes, Mary Wells, the Miracles en Stevie Wonder. In 1961 tekende Gordy Gaye als platenartiest en bracht The Soulful Moods of Marvin Gaye uit. Het album verkocht niet goed.

Vroeg sterrendom

Gaye werd voor het eerst succesvol toen hij meeschreef aan de top twintig hit van de Marvelettes, "Beechwood 4-5789". In 1962 bracht hij zijn eigen nummer uit, "Stubborn Kind of Fellow". Het ging deels over zijn eigen leven en kwam in de top vijftig van de pop chart en nummer acht aan de R&B kant. Zijn eerste top 40 single, "Hitch Hike", en zijn eerste top tien hit, "Pride & Joy", maakten van hem een tieneridool. Deze vroege singles en die op zijn tweede release, That Stubborn Kind of Fellow, hadden Martha and the Vandellas in de rugGaye had meer succesvolle nummers zoals het vroege succes werd voortgezet met "Can I Get a Witness", "Baby Don't You Do It", "You Are a Wonderful One" en "Try It Baby". Eind 1964 nam Gaye "How Sweet It Is (To Be Loved By You)" op, dat in de top tien van de Amerikaanse popcharts belandde en in het Verenigd Koninkrijk een van zijn eerste hits in het buitenland werd met een top vijftig notering. Gaye werkte ook samen met zijn vriend, zanger Smokey Robinson om nummer één singles te schrijven, "I'll Be Doggone" en "Ain't That Peculiar".

Duetten met vrouwelijke artiesten

Na zijn vroege succes, waar Marvin moeite mee had, begon Motown zijn rol als ladies man uit te breiden, door hem duet albums te laten opnemen met Mary Wells, Kim Weston en Diana Ross. Zijn eerste album met Wells, Together, werd Marvin's eerste album dat in de hitlijsten verscheen, en leverde twee populaire hits op, terwijl zijn single met Weston, het door Sylvia Moy geschreven "It Takes Two", aan beide kanten van de Atlantische Oceaan de top twintig haalde. Maar het zou zijn samenwerking zijn met Philadelphia R&B zangeres Tammi Terrell die hem zijn grootste bekende succes in zijn duet werk bezorgde. Voortbouwend op nummers geschreven door Ashford & Simpson, scoorde het team van Marvin en Tammi een veelheid aan hits, waaronder hun originele versie van "Ain't No Mountain High Enough", "Your Precious Love", "Ain't Nothing Like the Real Thing" en "You're All I Need to Get By". Hun succes zou van korte duur zijn na Tammi's instorting tijdens een show in Virginia in oktober 1967. Na geklaagd te hebben over hoofdpijn, werd Tammi die nacht met spoed naar het ziekenhuis gebracht en werd gediagnosticeerd met een hersentumor. Terrell trotseerde het maar tegen de tijd dat hun derde en laatste album samen uitkwam, Easy, verloor ze haar gevecht met de tumor. Tammi stierf in maart 1970 op 24 jarige leeftijd aan de complicaties van haar hersenkanker. Marvin zou zo verwoest zijn door Tammi's dood dat hij zei dat hij het gevoel had dat een stuk van hem stierf met haar, en rapporten stellen dat op haar begrafenis, Marvin tegen haar overblijfselen sprak alsof ze zou reageren. Marvin beloofde niet meer te toeren en geen duet album meer op te nemen, en ging in een zelfopgelegde afzondering die kort eindigde. In 1973 zou Marvin werken aan zijn laatste duet album met Diana Ross. Hun opnamen werden gehinderd door ruzies tussen hen omdat Marvin weigerde te stoppen met het roken van marihuana in de studio omdat Diana toen zwanger was. Het resulterende album, Diana and Marvin, werd een top twintig succes in de V.S. en bereikte de top tien in het V.K.

Doorbraak uit Motown

In 1968 keerde Marvin terug naar de top van de hitlijsten als een solo act met het door Norman Whitfield geschreven "I Heard It Through the Grapevine". Het nummer, oorspronkelijk opgenomen in 1967, werd in eerste instantie geblokkeerd van de release omdat Berry Gordy het nummer niet goedkeurde. In plaats daarvan werd een van de cover versies door Gladys Knight & the Pips uitgebracht, en het eindigde op nummer twee. Whitfield was vastbesloten om Gordy zover te krijgen dat hij Marvin's versie uitbracht, en in oktober 1968 bracht Motown eindelijk "Grapevine" uit als single waar het uiteindelijk nummer één werd in december van dat jaar, het bereikte ook nummer één in Groot-Brittannië en werd de best verkochte single in de Motown geschiedenis tijdens de jaren zestig. Gedurende deze periode gebruikte Marvin zijn "Grapevine" succes om een verzameling singles te produceren voor zijn achtergrondgroep the Originals. Die nummers, "Baby I'm for Real" en "The Bells" werden top 40 opnames. Na nog twee top tien hits die volgden, begon Marvin te werken aan een meer persoonlijke productie. Geïnspireerd door de dood van Tammi Terrell, de Vietnamverhalen van zijn broer Frankie, beelden van de Vietnamoorlog en rassenrellen in de V.S., Marvin's succes met zijn eerste producties en een ruwe schets van een nummer gecomponeerd door Four Tops lid Obie Benson, nam Marvin een introspectieve single op getiteld "What's Going On". Net als "Grapevine" weigerde Motown het uit te brengen omdat het "niet-commercieel" en "riskant" zou zijn, omdat Gordy geen nummer kon vinden om iets mee te doen en ook omdat Gordy ertegen was dat iemand in zijn bedrijf openlijk over ernstige zaken zou praten. Ondanks releases van de Temptations, de Supremes en Edwin Starr, die openhartig spraken over respectievelijk de strijd in de binnensteden, onwettige zwangerschappen en oorlogen, was Motown bang dat het liedje Marvin's brandschone tienerpop imago zou verpesten. Marvin, zelfverzekerd in zijn eigen capaciteiten, hield voet bij stuk en in januari 1971 werd het nummer uitgebracht en werd al snel een hit single die nummer twee bereikte op de Billboard pop chart en nummer één op de Cashbox pop chart, en ook nummer één op de Billboard R&B chart. Een vervolg album met dezelfde naam werd snel uitgebracht die mei en met bijbehorende top tien singles "Mercy Mercy Me" en "Inner City Blues", nummers die ook spraken over sociale kwesties, waaronder het milieu, het album verkocht meer dan een miljoen exemplaren en maakte Marvin voorgoed een van de eerste onafhankelijke artiesten op het label. Geïnspireerd door Marvin's succes, weigerde Stevie Wonder in mei 1971 zijn contract met Motown te verlengen na het uitbrengen van het niet door Motown goedgekeurde Where I'm Coming From, een album dat ook handelde over sociale kwesties. In 1972 tekende Motown een contract van 1 miljoen dollar voor Marvin, waarmee hij op dat moment de best betaalde zwarte artiest in de muziekgeschiedenis was. Marvin vierde het contract met het uitbrengen van de pro-politieke single "You're the Man", die de Nixon regering aanviel. In dat jaar verhuisde hij van Detroit naar Los Angeles, waar hij de soundtrack voor de film "Trouble Man" opnam. De soundtrack en het titelnummer werden respectievelijk top twintig en top tien hits in de hitlijsten. In 1973 veranderde Marvin dramatisch van richting van sociale onderwerpen naar seksuele politiek met de release van "Let's Get It On". Het nummer werd Marvin's tweede nummer één hit op Billboard en was de best verkochte R&B single van dat jaar. Het daaropvolgende album werd een andere kritische mijlpaal als What's Going On was geweest en met zijn nieuwe uiterlijk als een wollen hoed-dragende, bezaaide jeans outfit, bebaarde "messias", was Marvin een icoon geworden van de vroege jaren zeventig soul muziek.

Daling

In 1974 keerde Marvin officieel terug op tournee na een sabbatical van vier jaar na de dood van Tammi Terrell en begon hij te lijden onder de gevolgen van een zich lang ontwikkelende cocaïneverslaving, die eind jaren zestig was begonnen. Marvin produceerde een jaar lang geen plaat, maar door weer een nieuw Motown contract bouwde hij een opnamestudio in het midden van Sunset Boulevard. In 1976 bracht Marvin het erotische I Want You album uit, een album dat was uitgesteld door de echtscheidingszaak van zijn eerste vrouw, Anna Gordy tegen hem. De scheiding werd afgerond nadat Marvin akkoord ging om een deel van zijn royalty's van zijn volgende album aan mevrouw Gordy over te maken. Het resultaat was het controversiële Here, My Dear project, dat uitkwam in het begin van 1979 na twee jaar van tegenhouden van het project. Marvin nam een disco hit op in 1977 getiteld "Got to Give It Up". Het nummer kwam op nummer één en markeerde zijn derde pop hit die deze plek bereikte en zijn twaalfde op de R&B kant. Het zou uiteindelijk zijn laatste grote hit zijn bij het Motown label. Na de release van Here, My Dear, flopte het album en Marvin, al opgedroogd door slinkende financiën, talrijke rechtszaken, een problematisch huwelijk met een tweede vrouw en een nog problematischer cocaïneverslaving, verliet uiteindelijk zijn vrouw, drie kinderen en de VS. Hij vestigde zich eerst in Hawaii en daarna in 1980 in Londen, nadat een Europese promotor hem had aangeraden door Europa te toeren. Hij nam het grootste deel van zijn laatste Motown album, In Our Lifetime, op in Londen en het album werd begin 1981 in allerijl uitgebracht door Motown, tot grote ergernis van Marvin: hij klaagde dat het label bepaalde nummers had bewerkt, waaronder één dat onaf leek, en een vraagteken had weggehaald dat hij aan het eind van de titel had gezet om een vraag over het leven te stellen. Marvin verklaarde dat hij niet langer voor Motown zou opnemen en kreeg zijn zin toen CBS Records hem in april 1982 uit zijn contract haalde.

Terugkeer uit ballingschap

In 1981 vestigde Marvin zich in Oostende, België, dankzij een voormalige Belgische sportpromotor en met zijn aanmoediging begon hij zijn leven weer op te bouwen door zich van drugs te onthouden en ook zijn muziekcarrière weer op te bouwen. Na een succesvolle Europese tournee tekende Marvin bij CBS Records en begon te werken aan een nieuw album in zijn geadopteerde thuisland. Nadat zijn vriend en biograaf David Ritz was gearriveerd om hem te interviewen, werkten Marvin en David samen aan een reggae-achtig nummer dat Ritz "Sexual Healing" noemde, nadat een gesprek tussen de twee zich had ontwikkeld tot pornografie. Het nummer was een van de acht waaraan Marvin werkte om het in te passen in zijn comeback release, Midnight Love. Het nummer werd versterkt door zijn Caribische smaak en bracht Marvin terug naar de top van de hitlijsten. Het stond tien weken op nummer één in de R&B chart en werd ook een top tien hit in verschillende landen waaronder nummer drie in de U.S. pop chart en nummer vier in Engeland. Het stond ook op nummer één in Nieuw-Zeeland. Met meer dan twee miljoen verkochte exemplaren werd het Marvin's best verkochte single tot nu toe en won hij zijn eerste paar Grammy's in 1983. Marvin's comeback werd bekrachtigd met zijn emotionele uitvoering van het volkslied tijdens de NBA All Star Game en een reünie showcase op Motown 25, waar Marvin werd herenigd met zijn oude Motown maatjes. Marvin's optreden bestond uit piano spelen terwijl hij sprak over de roemruchte geschiedenis van zwarte muziek voordat hij "What's Going On" zong voor een ontvankelijk publiek. Dat jaar ging Marvin op pad om het album Midnight Love te promoten. Het zou uiteindelijk zijn laatste tournee worden.

Dood en nasleep

Na de tournee vestigde Marvin zich in het huis van zijn ouders in Los Angeles, waar hij naar verluidt worstelde met drugsmisbruik en zijn problematische relatie met zijn vader bleef in een neerwaartse spiraal terechtkomen. Op de ochtend van 1 april 1984 kregen Marvin en zijn vader ruzie nadat zijn vader Marvin's moeder verbaal had aangevallen terwijl ze ruzie hadden over zoekgeraakte zakelijke documenten. De twee mannen raakten slaags en Marvin duwde zijn vader naar verluidt tegen de grond tijdens de worsteling. Nadat hij naar zijn kamer was teruggekeerd, kwam Marvin's vader Marvin's kamer weer binnen met een geladen jachtgeweer dat Marvin voor Kerstmis voor hem had gekocht en schoot twee keer op hem, waarvan één fataal schot in zijn borst. Om ongeveer 13.10 uur werd Marvin Gaye ter plekke dood verklaard in het Cedars Sinai Medical Center. Hij was één dag voor zijn vijfenveertigste verjaardag. Marvin's dood schokte zijn fans hoewel familieleden en vrienden op de hoogte waren van Marvin's depressie. Meer dan 10.000 gelovigen betuigden hun laatste eer op een met sterren overladen begrafenis in Los Angeles. Marvin's as werd uitgestrooid op de stranden van de Atlantische Oceaan. In 1985 werkten Motown en CBS samen aan twee postume platen terwijl Motown Marvin's beroemde materiaal opnieuw uitbracht. In 1987 werd Marvin postuum opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame, waarmee zijn status als een van de grootste artiesten uit de muziekgeschiedenis werd bevestigd.

Persoonlijk leven

Marvin ging voor het eerst uit met Anna Gordy in 1961. Anna zou de inspiratiebron zijn voor Marvin's hits uit de jaren zestig, waaronder "Stubborn Kind of Fellow" en "You Are a Wonderful One". Hij trouwde met haar in 1964 en het paar adopteerde een jongen die ze Marvin Pentz Gaye III noemden in 1965. Hun huwelijk verliep stroef toen Marvin in 1973 een mooie zeventienjarige middelbare-school studente, Janis Hunter, het hof begon te maken. Hunter was naar verluidt de inspiratie achter het liedje "If I Should Die Tonight" omdat hij het liedje voor haar had gezongen in de studio. Zijn album uit 1976, I Want You, was opgedragen aan Janis, die in 1977 met hem trouwde. Het stel kreeg samen twee kinderen, dochter Nona en zoon Frankie. Ze scheidden in 1981.

Discografie

Studio-albums

• The Soulful Moods of Marvin Gaye (1961)
• That Stubborn Kinda Fellow (1963)
• When I'm Alone I Cry (1964)
• Hallo Broadway (1964)
• How Sweet It Is to Be Loved by You (1965)
• Een eerbetoon aan de grote Nat "King" Cole (1965)
• Moods van Marvin Gaye (1966)
• In The Groove (a.k.a. I Heard It Through the Crapevine (1968)
• M.P.G. (1969)
• That's the Way Love Is (1970)
• What's Going On (1971)
• Trouble Man (1972)
• Let's Get It On (1973)
• I Want You (1976)
• Hier, mijn liefste (1978)
• In Our Lifetime (1981)
• Midnight Love (1982)
• Dream of a Lifetime (1985)
• Romantically Yours (1985)
• Kwetsbaar (1997)