B.B. King

Vroeg leven

Hij werd geboren in Indianola, Mississippi. Zijn vader verliet het gezin en zijn moeder was te arm om hem op te voeden, en zo kwam hij bij zijn grootmoeder, Elnora Farr, in Kilmichael, Mississippi. Daar zong hij in het gospelkoor van Elkhorn Baptist Church. Op 15-jarige leeftijd kocht hij zijn eerste gitaar. Zijn idolen waren T-Bone Walker, maar ook jazzmuzikanten als Charlie Christian en Django Reinhrad. In 1943 verliet hij de stad en werkte als tractorchauffeur. Hij trad op in het radioprogramma van Sonny Boy Williamson op KWEM in West Memphis, Arkansas en bereikte met zijn geluid een lokaal publiek. Daarom kreeg hij optredens in de Sixteenth Avenue Grill in West Memphis en later een spot van tien minuten op het radiostation WDIA in Memphis. Dit werd zo populair dat het werd uitgebreid en de "Sepia Swing Club" werd. Tijdens zijn werk voor het radiostation kreeg hij zijn bijnaam "Beale Street Blues Boy", die later werd afgekort tot B.B.

 

Carrière

In 1949 begon King nummers op te nemen voor RPM Records uit Los Angeles. King vormde zijn eigen band; de B.B. King Review, onder leiding van Millard Lee en ging op tournee.

In de winter van 1949 speelde hij in een danszaal in Twist, Arkansas. De zaal werd verwarmd door brandende vaten gevuld met kerosine. Tijdens zijn optreden begonnen twee mannen een gevecht waarbij een van hen omver werd geduwd en de zaal in brand vloog. Buiten hoorde hij dat hij zijn gitaar had laten liggen en hij rende naar binnen om hem te halen. De volgende dag ontdekte hij dat het gevecht was begonnen om een vrouw genaamd Lucille. Sindsdien noemde hij de gitaar "Lucille."

In de jaren 1950 werd B.B. King één van de belangrijkste bluesmuzikanten. Hij toerde regelmatig. In 1956 gaf hij 352 concerten. Onder zijn hits waren "3 O'Clock Blues", "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats like a Hammer", "Whole Lotta Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have the Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love".

In 1960 verloor King zijn belang voor zwarte luisteraars, maar kon hij de blanke muziekfans bereiken. Veel blanke gitaristen zoals Eric Clapton noemden hem als invloed. King speelde op rockconcerten en podia van de hippiecultuur zoals het Fillmore West. Hij bereikte ook #15 in de US-popcharts met zijn titel "The Thrill Is Gone". Vanaf de jaren tachtig zette hij zijn carrière voort, verscheen in talrijke televisieshows en trad 300 avonden per jaar op. De titel "When Love Comes To Town", die hij samen met de rockband U2 uitvoerde, introduceerde hem bij een jonger publiek.

 
Lucille-Europese tournee 2009  

Persoonlijk leven

B.B. King was twee keer getrouwd. De huwelijken eindigden door de last van meer dan 200 concerten per jaar. Naar verluidt is hij vader van 15 kinderen. Hij leeft al meer dan twintig jaar met diabetes type II en is een spraakmakend woordvoerder in de strijd tegen deze ziekte.

Dood

King overleed op 89-jarige leeftijd in Las Vegas, Nevada op 14 mei 2015 aan complicaties van de ziekte van Alzheimer samen met congestief hartfalen en diabetische complicaties. Op 30 mei 2015 werd King's begrafenis gehouden in de Bell Grove Missionary Baptist Church in Indianola, Mississippi. Hij werd begraven in het museum.

 

TV en Film

B.B. King heeft gastoptredens gedaan in tal van populaire televisieshows, waaronder The Cosby Show, The Young and the Restless, General Hospital, The Fresh Prince of Bel-Air, Sesamstraat, Married... with Children, Sanford and Son en Touched by an Angel. Hij heeft ook een cameo gemaakt in de film Spies Like Us. In de film Blues Brothers 2000 was hij de leider van The Louisiana Gator Boys, een bluessupergroep die het opneemt tegen de Blues Brothers.

 

B.B. King`s Blues Club

Hij is de eigenaar van een keten van restaurants met concertzalen in de Verenigde Staten. Het eerste werd geopend op Beale Street in Memphis 1991.

 
B.B. Kings Blues Club, Beale Street, Memphis  

Prijzen en onderscheidingen

• In 1980 werd hij opgenomen in de Blues Hall of Fame.
• In 1987 werd hij opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame.
• In 1990 kreeg hij de National Medal of Arts.
• In 1991 ontving hij de National Heritage Fellowship van het NEA.
• King kreeg de Kennedy Center Honors in 1995. Dit wordt gegeven ter erkenning van "de levenslange prestaties en buitengewone talenten van de meest prestigieuze artiesten van onze natie."
• In 2004 kende de Koninklijke Zweedse Muziekacademie hem de Polar Music Prize toe voor zijn "belangrijke bijdragen aan de blues".
• Op 15 december 2006 kende president George W. Bush aan King de Presidential Medal of Freedom toe.
• Op 27 mei 2007 ontving King een eredoctoraat in de muziek van Brown University.
• Op 14 mei 2008 kreeg King de sleutels van de stad Utica, New York; en op 18 mei 2008 riep de burgemeester van Portland, Maine, Edward Suslovic, de dag uit tot "B.B. King Day" in de stad. Voorafgaand aan het optreden van King in het Merrill Auditorium overhandigde Suslovic King de sleutels van de stad.
• In 2009 noemde Time B.B. King #3 op zijn lijst van de 10 beste elektrische gitaristen aller tijden.
• Elk jaar wordt in de eerste week van juni een B.B. King Homecoming Festival gehouden in Indianola, Mississippi.
• Een Mississippi Blues Trail marker werd toegevoegd voor B.B. King, ter herinnering aan zijn geboorteplaats.
• Op 29 mei 2010 werd Sabrosa Park (in het stadje Sabrosa, ten noorden van Portugal) omgedoopt tot B.B. King Park ter ere van King en het gratis concert dat hij speelde voor 20.000 mensen.
• Eén categorie van de Blues Music Award van de Blues Music Foundation heet "B.B. King Entertainer of the Year".

Grammy Awards

King kreeg een Grammy Lifetime Achievement Award in 1987. Vanaf 2009 heeft hij 15 Grammy Awards gewonnen, waarvan tien de Grammy Award voor Best Traditional Blues Album :in 2009 (voor One Kind Favor), 2005 (B. B. King & Friends: 80), 2003 (voor A Christmas Celebration of Hope), 2001 (voor Riding with the King), 2000 (voor Blues on the Bayou), 1994 (voor Blues Summit), 1992 (voor Live at the Apollo), 1991 (voor Live at San Quentin), 1986 (voor My Guitar Sings the Blues) en 1984 (voor Blues 'N' Jazz).

 
B.B. King krijgt de Presidentiële Medaille van Vrijheid  

Discografie

Enkele belangrijke albums zijn:

• Live at the Regal (1965)
• Blues Summit (1993) duetten met Robert Cray, Buddy Guy, John Lee Hooker, Koko Taylor, Etta James, Lowell Fulson, Albert Collins, Ruth Brown, Irma Thomas, Joe Louis Walker.
• Let The Good Times Roll - The Music of Louis Jordan (1999)
• Riding with the King (2001) met Eric Clapton

Op DVD:

• B.B. King & Joan Baez - Live at "Sing Sing" (2004)
• Living Legend (2004)
• Black Blues Experience (2004)
• Sweet 16 (2004)
• The Blues Sounds of B.B. King (2004)
• In Concert (2003)
• Live By Request (2003)
• Live bij Nicks (2002)
• Live in Montreux 1993 (?)

Voor een volledige discografie bezoek MusicBrainz.