Bridge (kaartspel) | kaartspel met trucs

Duplicate bridge

Bij het meeste club- en toernooispel wordt duplicate bridge gebruikt, waarbij de kaarten tijdens een sessie niet opnieuw worden gelegd. Dezelfde deals worden door de meeste of alle spelers gespeeld. Dit maakt een vergelijkende score mogelijk. De methode heeft één bijzonderheid: in de competitie tussen paren tellen alle borden evenveel punten. Op elk bord (hand) zijn evenveel punten beschikbaar. Deze punten worden verdeeld volgens de scores. Dit is een fundamenteel verschil tussen bridgeparen en rubber bridge.

Bij dubbel spel tussen teams wordt de oorspronkelijke scoremethode gebruikt. Dit komt omdat de teams aan elke tafel dezelfde set borden spelen, maar met een andere opstelling van de spelers (N/S naar E/W en E/W naar N/S). Beide teams spelen dus dezelfde set borden.

 

Geschiedenis

Vroege geschiedenis van de brug

Het wordt gespeeld met de standaard 52 kaarten in vier kleuren. Het spel is ontstaan uit whist, een relatief oud kaartspel. Bridge ontwikkelde zich in een aantal fasen vanaf ongeveer 1890 tot ongeveer 1930. De stadia omvatten bridge-whist en auction bridge, en de ontwikkelingen vonden vooral plaats in New York en Londen. De oorsprong van het woord "bridge" in deze context is niet echt bekend. Een mogelijkheid is dat het afkomstig is uit een boek uit 1886, Biritch, or Russian Whist van John Collinson.

Publiciteit in de jaren 1930

Contractbridge werd een van de populairste bezigheden toen het werd gepromoot door Ely Culbertson, een vooraanstaande Amerikaanse speler en organisator. Engels-Amerikaanse wedstrijden kregen enorme publiciteit in de kranten, de bioscoop en de radio van de jaren 1930.

 

Speelwijze

Bij whist wordt de troefkleur toevallig gekozen, terwijl deze bij bridge wordt gekozen door een proces dat "bieden" heet. Een troef is een kaart die elke kaart uit de andere drie kleuren kan verslaan.

Bij whist moesten de winnaars de meeste slagen krijgen (een slag is een ronde van vier kaarten), dat wil zeggen zeven of meer slagen. Bij bridge echter bieden de spelers na elkaar om te beslissen wat het "contract" zal zijn. Het contract wordt bepaald door het laatste bod, en is in een van de vier kleuren, of in "no trumps", zonder troefkleur.

De scoringsregels en het biedproces ontwikkelden zich in fasen tussen 1890 en ongeveer 1930. Biedingen op het één niveau zijn biedingen om ten minste zeven slagen te maken. Biedingen op het niveau zeven zijn biedingen om alle dertien slagen te maken. Het laagste bod dat men kan doen is "one club" en het hoogste bod is "seven no trumps".

Het puntensysteem voor bridge is veel ingewikkelder dan voor whist. In wezen hangt het ervan af of de aangever zijn contract maakt of niet. Doet hij dat niet, dan krijgt de verdedigende partij strafpunten. Als hij het contract wel maakt, wint zijn partij punten. Hoeveel punten worden gewonnen of verloren hangt af van het puntensysteem (hier niet besproken). Harold S. Vanderbilt speelde een sleutelrol bij het ontwerpen van het puntensysteem, en in 1927 produceerde de Whist Club van New York een code voor contractbridge. Zij en de Portland Club van Londen werden de autoriteiten die de latere kleine wijzigingen van de regels begeleidden.

De opzet van het kaartspel is ook anders dan bij whist. De partij die de biedvolgorde wint, speelt met slechts één partner ("aangever") die beide handen beheerst. Zijn of haar partner wordt "dummy" genoemd, en die hand wordt open op tafel gelegd zodat alle spelers hem kunnen zien.

Duplicaat bridge

Zoals zoveel in het spel werd het idee van dubbel spel uitgevonden voor whist. Bij "whist drives" zaten noord/zuid paren steeds op dezelfde posities, oost/west paren bewogen de reeks tafels omhoog en de borden omlaag. Deze eenvoudige beweging werd uitgevonden in de 19e eeuw. Het eerste spel duplicate whist werd georganiseerd door "Cavendish" in Londen 1857, maar kreeg geen vervolg. Het werd in 1880 in Chicago gespeeld, en het eerste boek erover werd in 1891 geschreven door John T. Mitchell. Zijn eenvoudige methode staat bekend als de Mitchell beweging.

 

Wedstrijd om de Schwab Cup, 1933. Aan tafel, van links: Ely Culbertson, Lady Doris Rhodes, scheidsrechter Col. GGJ Walshe, Josephine Culbertson, "Pops" Beasley.  

Matchpoints

Duplicate bridge voor paren verschilt op één belangrijk punt van rubber bridge of team-of-four bridge. Dat is: in duplicate bridge is elke hand gelijk, en dus biedt elke hand hetzelfde aantal punten. Het is veruit de populairste vorm van bridge vandaag de dag, maar het is de vorm die het minst lijkt op het oorspronkelijke spel.

Bij matchpoints bieden alle handen hetzelfde aantal punten als het resultaat wordt gescoord. De beschikbare punten voor elk bord zijn hetzelfde, ongeacht of er wordt geboden op een part-score of een slem. Het maken van één overtrick meer dan iedereen op een bord geeft hetzelfde resultaat (de top) als het maken van een slem die niemand anders heeft geboden.

Dit heeft allerlei gevolgen. Beginners wordt nog steeds het oorspronkelijke spel geleerd, maar het meeste bridge is duplicaat. Veel spelers ontdekken het verschil nooit, en weinigen begrijpen hoe deze versie anders gespeeld moet worden dan de oudere soorten bridge.

Wedstrijdpuntentelling

De belangrijkste kenmerken van de tactiek zijn:

• Matchpoints
• Overtricks zijn belangrijk.
• Veiligheidsspel wordt vaak verwaarloosd in de jacht op overtricks.
• Dunne games en slams worden vermeden.
• Opofferingen komen vaker voor; bijv. 500 punten verliezen op een verdubbeld contract is een goed resultaat als de tegenstanders 620 punten kunnen scoren voor een spel.
• Strafdubbels komen vaker voor. Bijvoorbeeld, "de magische 200" verwijst naar de situatie wanneer het contract van een kwetsbaar paar wordt verdubbeld en één down gaat - de score van 200 overtreft bijna alle part-score contracten die aan andere tafels worden gespeeld.
• Het spelen in hoger scorende notrump- of majeurkleuren is belangrijk, omdat dit kan leiden tot 10 of 20 extra punten.

Door het bovenstaande is het voor de verdediging, en soms zelfs voor de aangever, vaak onduidelijk wat hun doel is. Het beheersen van matchpoints vereist dus extra vaardigheden.

 

Voorbeeld van een biedvolgorde

In het bovenstaande voorbeeld was West de dealer en de eerste bieder. Het bieden gaat als volgt: Zuid wordt de aangever in een schoppen 4-contract, hij biedt als eerste schoppen. Oost-West worden de verdedigers en West wordt de openingsleider, Noord wordt de dummy en schoppen is de troefkleur.

Noord-Zuid heeft tien slagen nodig, zes slagen plus het 4-niveau bod.

 

Een biedvak met alle mogelijke oproepen die een speler in de veiling kan doen  

Mechanisch handelen

Meestal is bridge een sociaal spel dat in clubs wordt gespeeld. Een aantal tafels speelt dezelfde set handen, waardoor de scores van individuele paren kunnen worden gerangschikt. Het delen gebeurt volgens een geautomatiseerde methode. Een pseudo-willekeurig algoritme bepaalt de handen (de sets kaarten van elke speler). De computer is verbonden met een mechanisch apparaat dat de kaarten uitdeelt en in de handen legt. Deze worden in de kaartenbakken gelegd. De borden worden vervolgens op de tafels gelegd.

 

Gerelateerde pagina's

• American Contract Bridge League
• Nederlandse Bridge Bond