Dans van de Sugar Plum Fairy
De "Dance of the Sugar Plum Fairy" is een dans voor een ballerina. Het is het derde deel in The Nutcracker pas de deux. Deze pas de deux komt uit akte 2 van het ballet The Nutcracker uit 1892. Het wordt gedanst door de belangrijkste vrouwelijke danser. Het nummer werd gechoreografeerd door Lev Ivanov op muziek van Tsjaikovski.
Choreograaf Marius Petipa wilde de muziek van de Sugar Plum Fairy laten klinken als "druppels water die uit een fontein schieten". Tsjaikovski vond in 1891 in Parijs het ideale instrument om dit werk te doen. Het was toen dat hij de onlangs uitgevonden celesta tegenkwam. Dit instrument zag eruit als een piano. Het klonk als klokken. Tsjaikovski schreef: "[De celesta is] het midden tussen een kleine piano en een Glockenspiel, met een goddelijk mooie klank." Hij wilde de celesta gebruiken in The Nutcracker. Hij vroeg zijn uitgever om er een te kopen. Hij wilde de aankoop geheim houden. Hij wilde niet dat andere Russische componisten "er lucht van kregen en... het gebruiken voor ongewone effecten voor mij."
Tsjaikovski introduceerde de celesta aan Russische muziekliefhebbers op 19 maart 1892 toen de Notenkraker Suite werd uitgevoerd voor de Russische Muziekvereniging in Sint-Petersburg. Het instrument is voor altijd vereenzelvigd met de Suiker Pruimfee. Het is te horen in andere delen van akte 2 van de Notenkraker, naast de Sugar Plum Fairy's dance. De "Dans van de Suikerfee" is een van de bekendste muzikale nummers van het ballet. Het wordt vaak "opgejaagd" voor tv-commercials in de kersttijd.
Er is weinig informatie over de originele choreografie van de Sugar Plum Fairy. In de eerste voorstellingen werd de presto aan het einde van de dans geknipt. Volgens Roland John Wiley lijkt de dans te bestaan uit korte spitzenpasjes, petite batteries en houdingen in verschillende combinaties. Hij beschrijft de dans als "een gevoel van dynamische opbouw: van delicate hoekigheid ... naar cirkelvormige vormen, naar meer virtuoze bewegingen- pirouettes naar rondes de jambe-na het einde".
De eerste Sugar Plum Fairy was Antonietta Dell'Era. Ze was een goede technicus, maar Tsjaikovski's broer Modest beschreef haar als plakkerig en onaantrekkelijk. Hoewel de Sugar Plum Fairy de prima ballerina van The Nutcracker is, heeft ze weinig te doen. Dit werd beschouwd als een grote tekortkoming onder de vroege critici. Dell'Era probeerde de rol van de Sugar Plum Fairy in latere optredens uit te breiden door een gavotte van Czibulka in de score te zetten.
Vragen en antwoorden
V: Wat is de "Dans van de Suikerpruimenfee"?
A: De "Dance of the Sugar Plum Fairy" is een dans voor een ballerina. Het is het derde deel in De Notenkraker pas de deux, uit akte 2 van het ballet De Notenkraker uit 1892. Het wordt gedanst door de vrouwelijke hoofddanser en gechoreografeerd door Lev Ivanov op muziek van Tsjaikovski.
V: Welk instrument gebruikte Tsjaikovski om deze muziek te maken?
A: Tsjaikovski gebruikte een celesta, een instrument dat eruitzag als een piano maar klonk als klokken. Hij vond het in 1891 in Parijs en vroeg zijn uitgever er een te kopen, zodat hij de aankoop ervan geheim kon houden voor andere Russische componisten.
V: Wanneer werd de Notenkrakersuite voor het eerst uitgevoerd?
A: De Notenkrakersuite werd voor het eerst uitgevoerd op 19 maart 1892 voor de Russische Muziekvereniging in Sint-Petersburg.
V: Wie was de eerste Suikerpruimenfee?
A: Antonietta Dell'Era was de eerste Sugar Plum Fairy die dit dansnummer uitvoerde. Zij werd beschreven als een goede technicus, maar mollig en onaantrekkelijk.
V: Hoeveel moet zij dansen?
A: De Sugar Plum Fairy hoeft heel weinig te dansen, wat door vroege critici als een groot gebrek werd beschouwd. Dell'Era probeerde haar rol uit te breiden door later tijdens voorstellingen een gavotte van Czibulka in de partituur op te nemen.
V: Waarom wilde Tsjaikovski celesta gebruiken voor dit stuk?
A: Marius Petipa wilde dat de muziek van de Suikerpruimenfee zou klinken als "waterdruppels die uit een fontein schieten". Tsjaikovski vond dat celesta ideaal zou zijn om dit geluid te creëren en hij wilde het in de Russische muziek introduceren met zijn compositie van de Notenkrakersuite, dus vroeg hij zijn uitgever om er in het geheim een te kopen, zodat andere componisten er niet vóór hem lucht van zouden krijgen en het te snel zouden gebruiken.
V: Hoe beschrijft Roland John Wiley deze dans? A:Roland John Wiley beschrijft deze dans als "een gevoel van dynamische opbouw", met korte spitzenpassen, petite batteries, houdingen in verschillende combinaties die leiden tot pirouettes en rounds de jambe tegen het einde.
