Homo luzonensis
Homo luzonensis is de naam van enkele fossiele beenderen van een hominide. De plaats van ontdekking was in het noorden van Luzon, een groot eiland in de Filippijnen.
De resten zijn ongeveer 67.000 jaar oud. Het zijn kleine botten en tanden uit de grot van Callao. Onderzoekers denken dat ze van een tot nu toe onbekende soort zijn. Tenminste één expert, Aida Gómez-Robles, "aarzelt om ondubbelzinnig te zeggen dat de vondst een nieuwe soort vertegenwoordigt".
Ontdekking
De archeoloog die de resten vond is Armand Mijares. Hij had in 2003 in de grot van Callao gegraven, maar stopte toen op iets meer dan een meter diepte. Hij zei dat de ontdekking van de Homo floresiensis, een homin uit ongeveer 50.000 BP die in 2004 in Indonesië werd gevonden, hem ertoe aanzette om in 2007 terug te keren naar de grot. Ongeveer anderhalve meter onder de plek waar hij eerder was gestopt, vond zijn team fossiele botten. Een van de botten was een menselijk middenvoetsbeentje, een voetbot.
Eerst dacht Mijares dat het fossiele bot van een kleine Homo Sapiens kon zijn. Maar na meer graafwerk in 2011 en 2015 vonden hij en zijn team meer botten en enkele tanden terug. Deze resten van ten minste drie individuen werden te verschillend bevonden om tot de Homo sapiens te behoren. Daarom hebben wetenschappers die aan het materiaal werken gezegd dat het om een nieuwe soort gaat.
