Mirza Ghalib

Het vroege leven

Hij werd geboren in 1796 in Akbarabad (het huidige Agra). Zijn vader Abdullah Beg Khan en oom Nasrullah Beg Khan zijn geboren met zijn schoolvrienden.

in het leger. Mirza Ghalib werd wees toen hij net 5 jaar oud was. Hij woonde 4 jaar bij zijn oom, toen ook zijn oom stierf.   

Hij begon te zeggen sher in Agra zelf. Hij trouwde met de dochter van Nawab Ilahi Baksh 'Maaroof' en verhuisde daarom naar Delhi. In Delhi wijdde hij zich volledig aan de poëzie. Al snel beheerste hij de Perzische taal. Om te voorkomen dat iemand hem zonder leraar zou noemen, verzon hij een verhaal dat hij een Iraanse leraar Abdul Samad twee jaar lang in huis liet wonen om hem Farsi te leren. Ghalib was altijd al trots op zijn Farsi-poëzie, maar hij is meer bekend door zijn Urdu proza en poëzie.

Later leven

Hij leefde altijd zonder geld. Na 1857 stopte de steun van de Royal durbar. Het pensioen van de Britse regering werd stopgezet omdat hij verdacht werd van steun aan de rebellen. Hij reisde zelfs naar Calcutta om het pensioen weer op te starten, maar het mocht niet baten. Hij ging naar de Nawab van Rampur, die hem Roepies 200 beloofde als hij in Rampur woonde en Rs. 100 als hij ergens anders woonde. Zijn pensioen werd 3 jaar later hervat, maar al dat geld werd gebruikt voor het betalen van oude schulden. Ghalib stierf in 1869.

Brieven

Niet alleen de Urdu-poëzie, maar ook het proza is Mirza Ghalib dank verschuldigd. Zijn brieven gaven de basis voor het gemakkelijke en populaire Urdu. Voor Ghalib was het schrijven van brieven in Urdu zeer decoratief. Hij maakte zijn brieven "pratend" door woorden en zinnen te gebruiken alsof hij met de lezer praat. Volgens hem "zeggen sau kos ba-zabaan-e-qalam baateiN kiya karo aur hijr meiN visaal kay ma-zay liya karo" [ van honderd mijl praten met de tong van de pen en genieten van de vreugde van de ontmoeting, zelfs als je gescheiden bent]. Zijn brieven waren erg informeel, soms schrijft hij gewoon de naam van de persoon en begint de brief. Hijzelf was erg humoristisch en maakte zijn brief ook erg interessant. Hij zei "maiN koshish karta hooN keH koi aisi baat likhooN jo pa-Rhay kHoosh ho jaaye" [ Ik wil de regels schrijven dat wie die leest er van moet genieten] Toen de derde vrouw van een van zijn vrienden stierf, schreef hij... "Allah allah aik woH log haiN jo tiener dafaH iss qaid zeggen chhooT chu-kaiN haiN aur aik hum haiN keH aik ag-lay pachas baras zeggen jo phaNda ga-lay meiN paRha hai to naH phaNda hi TuT-ta hai naH dum hi nikalta hai" [Allah Allah Allah, er zijn sommigen onder ons die drie keer uit de gevangenis zijn bevrijd en ik heb de afgelopen 50 jaar dit touw om mijn nek noch dit touw breekt, noch het neemt mijn leven]. Sommige geleerden zeggen dat Ghalib dezelfde plaats in de Urdu-literatuur zou hebben, zelfs alleen op basis van zijn brieven.

Poëzie

In Urdu ghazals heeft Ghalib samen met de liefde en schoonheid alle facetten van het leven toegevoegd. Door hem werd het doek van Urdu ghazal zeer uitgebreid.

Omdat Ghalib erg bezig was met Perzië, gebruikte zijn vroegere shers moeilijke woorden en zijn verbeeldingsvluchten waren zo... "yaa to aap sam-jhay yaa kHuda sam-jhay" [ jij (Ghalib) begrijpt of de God begrijpt]

Ghalib was geen filosoof, maar hij ondervroeg de dingen om hem heen. jub keH tujh bin nahiN koi maujood phir yeH hungaamaH ai kHuda kya hai [ als er niemand anders is dan jij; dan oh God waarom is dit pandemonium]

Men vindt ook ondeugendheid in zijn geschriften, hij spot met alles en iedereen, ook met zichzelf. jiss meiN laakhoN baras ki hooreiN hoN aisi jannat ka kya ka-ray koi [ als de vrouwen miljoen jaar oud zijn wat ik met dat paradijs ga doen].

Maar Ghalib's sher hebben niet alleen direct effect op het hart, maar het zet je ook aan het denken. aah ko chahiye aik umr asar ho-nay tak kaun jeeta hai teri zulf kay sar ho-nay tak.

hum nay mana keH tagHaful naH karo-gay lekin kHaak ho jaaayeN-gay tum ko kHabar ho-nay tak.

daame hur mauj meiN hai hulqa-e-sad kaam nihaNg dekheiN kya guz-ray hai qat-ray peH guhar ho-nay tak.