Edward the Martyr
Koning Eduard de Martelaar of Eadweard II (ca. 962 - 18 maart 978/979) volgde zijn vader Edgar in 975 op als koning van Engeland, maar werd na een regeerperiode van slechts drie jaar vermoord.
Hij werd heilig verklaard als heilige martelaar, dat wil zeggen heilig verklaard als Sint Edwardus de Martelaar in 1001. Dat leek billijk, want Edward werd beschouwd als een zeer goede christen die stierf voor zijn geloof en men dacht dat de moordenaars "onreligieuze" mannen waren.
Motief en details van zijn moord
Edwards stiefmoeder, koningin Elfrida, was tegen zijn troonsbestijging omdat zij wilde dat haar zoon, Ethelred, koning zou worden. Edward kreeg echter de steun van meer mensen - waaronder de heilige Dunstan - en werd bevestigd door de Witan.
Van koning Edward werd gezegd dat hij "een jongeman van grote toewijding en uitstekend gedrag" was. Hij was volledig orthodox, goed en heilig van leven. Bovendien hield hij boven alles van God en de Kerk. Hij was gul voor de armen, een toeverlaat voor de goeden, een voorvechter van het geloof van Christus, een vat vol van alle deugdzame genade".
Toen koning Eduard op de troon kwam, heerste er grote hongersnood in het land en werden er gewelddadige aanvallen op kloosters gepleegd door een vooraanstaande edelman die de landerijen wilde hebben die zijn vader, koning Edgar, hem had geschonken. Veel van deze kloosters werden verwoest en de monniken werden gedwongen te vluchten. De koning hield echter stand, samen met aartsbisschop Dunstan, om de kerk en de kloosters te verdedigen. Daarom besloten sommige edelen hem af te zetten en te vervangen door zijn jongere broer Ethelred.
Op 18 maart 978 was de koning aan het jagen met honden en ruiters in de buurt van Wareham in Dorset. Toen besloot hij zijn jonge broer Ethelred te bezoeken, die werd opgevoed in het huis van zijn moeder Elfrida in Corfe Castle, bij Wareham. Hij kwam alleen aan bij het kasteel. Toen hij nog op zijn paard zat, bood Elfrida Edward een glas mede aan, en toen hij daarvan dronk, werd hij in de rug gestoken door iemand van het gezelschap van de koningin. Ethelred zelf was toen pas tien jaar oud, en was dus niet verantwoordelijk voor de moord. Een ander verhaal komt van Henry van Huntingdon die vertelt dat Elfrida zelf de moord heeft gepleegd:
"Edward werd verraderlijk gedood door zijn eigen familie. Zijn stiefmoeder, de moeder van koning Ethelred, zou hem met een dolk hebben gestoken toen ze hem een beker te drinken aanbood.
Schema gebaseerd op de informatie gevonden op Wikipedia
Geschiedenis van zijn relikwieën
Het verhaal van de relikwieën van St. Edward begon op het moment van zijn dood (martelaarschap). Onmiddellijk na de moord gleed het lichaam van de vermoorde koning uit het zadel van zijn paard en werd met één voet in de stijgbeugel voortgesleept tot het in een beek viel aan de voet van de heuvel waarop Corfe Castle staat (uit die tijd dacht men dat de beek genezende eigenschappen had - vooral voor de blinden). De koningin beval toen het lichaam snel te verbergen in een hut in de buurt. In de hut woonde echter een vrouw die vanaf haar geboorte blind was geweest en die de koningin uit liefdadigheid ondersteunde. Gedurende de nacht verscheen er een wonderbaarlijk licht dat de hele hut vulde en getroffen door ontzag riep de vrouw uit: "Heer, heb medelijden!" en plotseling kreeg zij haar gezichtsvermogen terug. Toen ontdekte zij het dode lichaam van de koning. De kerk van St. Edward in Corfe Castle staat nu op de plaats van dit wonder. Bij het krieken van de dag vernam de koningin van het wonder, verontrust als zij was, dat zij zich van het lichaam had ontdaan, ditmaal door het te begraven in een moerassige plaats bij Wareham. Maar een jaar na de moord werd een vuurkolom gezien boven de plaats waar het lichaam was verborgen, die de hele omgeving verlichtte. Dit werd gezien door enkele inwoners van Wareham, die het lichaam omhoog brachten. Onmiddellijk ontsprong op die plaats een heldere bron van geneeskrachtig water. Vergezeld van een inmiddels grote menigte rouwenden werd het lichaam naar de kerk van de Allerheiligste Moeder Gods in Wareham gebracht en aan de oostzijde van de kerk begraven. Dit vond plaats op 13 februari 980.
Door een reeks opeenvolgende wonderen werden de relikwieën naar de abdij van Shaftesbury gebracht. Toen de relikwieën uit het graf werden gehaald, bleken zij heel te zijn en niet vernietigd. Het transport van de relieken vond plaats in een grote processie op 13 februari 981 en kwam zeven dagen later aan in Shaftesbury. Daar werden de relikwieën ontvangen door de nonnen van de abdij van Shaftesbury en met alle koninklijke eer begraven aan de noordzijde van het altaar. Op de weg van Wareham naar Shaftesbury had nog een wonder plaats; twee kreupele mannen werden dicht bij de baar gebracht en de dragers lieten het lichaam tot hun hoogte zakken, waarna de kreupelen meteen weer volledig gezond waren. (Deze processie en deze gebeurtenissen werden 1000 jaar later in 1981 nagespeeld). In 1001 werd gezegd dat de tombe waarin de heilige lag regelmatig uit de grond verrees. Koning Ethelred was vervuld van vreugde hierover en gaf de bisschoppen opdracht het graf van zijn broer uit de grond te lichten en het op een meer passende plaats te zetten. Toen de tombe werd geopend, kwam er een heerlijke geur uit - zodanig dat alle aanwezigen "dachten dat zij in het paradijs stonden". De bisschoppen namen toen de heilige relikwieën uit het graf en plaatsten ze in een kist op de heilige plaats van de heiligen, samen met andere heilige relikwieën. Deze verheffing van de relieken van St. Edward vond plaats op 20 juni 1001.
Edward werd officieel verheerlijkt door het All-Engels Concilie van 1008, voorgezeten door St. Alphege, aartsbisschop van Canterbury (die later ook door de Denen werd gemarteld in 1012). Koning Ethelred beval dat de drie feestdagen van de heilige (18 maart, 13 februari en 20 juni) in heel Engeland moesten worden gevierd. Shaftesbury Abbey werd opnieuw gewijd aan de Moeder Gods en St. Edward. Shaftesbury werd blijkbaar omgedoopt tot "Edwardstowe" en kreeg zijn oorspronkelijke naam pas terug na de Reformatie. Bij de graftombe van St. Edward werden vele wonderen verricht, waaronder de genezing van melaatsen en blinden.
Tijdens de zestiende eeuw, onder koning Hendrik VIII, werden kloosters opgeheven en vele heilige plaatsen afgebroken, maar de overblijfselen van St. Edward werden verborgen om ontheiliging te voorkomen. In 1931 werden de relikwieën door de heer Wilson-Claridge teruggevonden tijdens een archeologische opgraving; hun identiteit werd bevestigd door Dr. T.E.A. Stowell, een osteoloog. In 1970 suggereerden tests op de relikwieën dat de jongeman tijdens het paardrijden in de rug was gestoken en vervolgens door het doodsbange dier over de grond was gesleept met zijn voet vastgeklemd in een stijgbeugel. Omstreeks 1982 schonk de heer Wilson-Claridge de relikwieën aan de Russisch-orthodoxe kerk buiten Rusland, die ze plaatste in een kerk op het Brookwood Cemetery in Woking, Surrey. Daar werd ook de St. Edward Broederschap van monniken georganiseerd. De kerk draagt nu de naam St. Edward the Martyr Orthodox Church. Orthodoxe christenen erkennen Edward en andere westerlingen wier heiligheid werd uitgeroepen vóór de formele splitsing tussen orthodoxen en katholieken in de 11e eeuw.
