Stanley Marcus
Stanley Marcus (geboren op 20 april 1905 - overleden op 22 januari 2002) was de president van het bedrijf Neiman-Marcus, een winkel in de Verenigde Staten die dure kleding en voorwerpen verkoopt. Hij werd beroemd door het uitvinden van vele nieuwe manieren om producten te verkopen en nieuwe manieren om mensen te vertellen over zijn winkel.
De heer Marcus heeft een prijs in het leven geroepen voor mensen die kleding hebben ontworpen. Hij begon ook met kunstshows in zijn winkel, om mensen de winkel te laten bezoeken om de kunst te zien. In 1939 begon het bedrijf met een catalogus, een boek dat alle producten laat zien die mensen in de winkel kunnen kopen. In 1951 stond in de catalogus een lijst met ongebruikelijke geschenken voor mensen om te kopen. Veel mensen begonnen de catalogus elk jaar te lezen om de ongewone geschenken te zien.
In de jaren veertig, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, vroeg de regering van de Verenigde Staten de heer Marcus om hulp. De regering wilde er zeker van zijn dat er genoeg stof zou zijn om kleding voor het leger te maken, dus vroeg ze de heer Marcus om regels te maken over kleding voor gewone mensen. Hij maakte regels voor bedrijven die kleding maakten, zodat de populaire stijlen voor vrouwen en mannen niet elk jaar zouden veranderen. Met deze regels zouden mensen niet zo vaak nieuwe kleren nodig hebben. Ook zei hij dat herensokken geen rubber mogen gebruiken om elastiek te maken om de sokken op hun plaats te houden. Deze regel zorgde ervoor dat de overheid rubber kon gebruiken voor militaire producten die nodig waren voor de oorlog.
Persoonlijk leven
Mr. Marcus trouwde met Mary "Billie" Cantrell in 1932. Toen hij haar ontmoette, werkte Billie in de Neiman-Marcus winkel. Ze bleef vier jaar werken. Ze ging met pensioen in 1936 nadat ze een baby had gekregen; ze noemden de baby Jerrie. In 1938 beviel ze van een tweeling, Richard en Wendy.
Mr. Marcus verzamelde kunst en boeken. Zijn favoriete kunstenaars uit Mexico waren Rufino Tamayo, David Alfaro Siqueiros, Diego Rivera en Antonio Ruíz. Hij raakte bevriend met Rivera en Tamayo. Marcus hield ook van Amerikaanse kunstenaars, zoals Alexander Calder, die beeldhouwwerken maakte, en Georgia O'Keeffe, die schilder was. Hij gaf grote bedragen aan een museum dat O'Keeffe-schilderijen liet zien.
De Degolyer Library van de Southern Methodist University heeft een collectie van dingen die verband houden met de heer Marcus. De collectie omvat foto's, brieven en krantenartikelen. De heer Marcus gaf de bibliotheek ook een collectie van meer dan 5.000 miniatuurboeken. (Miniatuur boeken zijn zeer kleine boeken, klein genoeg voor een pop).
Vragen en antwoorden
V: Wie was Stanley Marcus?
A: Stanley Marcus was de voorzitter van het bedrijf Neiman-Marcus, een winkel in de Verenigde Staten die dure kleding en voorwerpen verkoopt.
V: Waar is de heer Marcus beroemd om geworden?
A: Mr. Marcus werd beroemd omdat hij veel nieuwe manieren bedacht om producten te verkopen en nieuwe manieren om mensen over zijn winkel te vertellen. Hij creëerde een prijs voor mensen die kleding ontwierpen en begon kunstvoorstellingen in zijn winkel om klanten aan te trekken.
V: Wanneer begon Neiman-Marcus met zijn catalogus?
A: In 1939 begon Neiman-Marcus met een catalogus, een boek dat alle producten toont die mensen in de winkel kunnen kopen.
V: Wat stond er in de catalogus van 1951?
A: In de catalogus van 1951 stonden ongewone geschenken die mensen konden kopen. Veel mensen begonnen de catalogus elk jaar te lezen om deze ongewone geschenken te zien.
V: Wat vroeg de regering aan Mr. Marcus tijdens de Tweede Wereldoorlog?
A: Tijdens de Tweede Wereldoorlog vroeg de regering van de Verenigde Staten de heer Marcus om hulp om ervoor te zorgen dat er genoeg stof zou zijn om kleren voor militairen te maken, dus vroegen ze hem regels op te stellen voor kleren voor gewone burgers zodat populaire stijlen niet elk jaar zouden veranderen en mensen niet zo vaak nieuwe kleren nodig zouden hebben.
V: Welke regel maakte hij met betrekking tot herensokken?
A: Hij zei dat in herensokken geen rubber mocht worden gebruikt om elastiek te maken, zodat het door het leger kon worden gebruikt voor producten die in oorlogstijd nodig waren.
