Hydrolyse

Hydrolyse van metaalzouten

Hydrolyse van metaalzouten is beter bekend als hydratatie. Veel metaalionen zijn sterke Lewis-zuren, en in water kunnen zij hydrolyse ondergaan om basische zouten te vormen. Dergelijke zouten bevatten een hydroxylgroep die direct aan het metaalion gebonden is in plaats van een waterligand. De positieve lading van metaalionen oefent aantrekkingskracht uit op water, een Lewis-base met een niet-bindend elektronenpaar op het zuurstofatoom, en verandert de elektronendichtheid van het watermolecuul. Dit verhoogt op zijn beurt de polariteit van de O-H binding, die nu werkt als een proton donor onder Brønsted-Lowry zuur-base theorie om de waterstof vrij te geven als een H+ ion, waardoor de zuurgraad van de oplossing toeneemt. Aluminiumchloride bijvoorbeeld ondergaat uitgebreide hydrolyse in water, waarbij de oplossing zeer zuur wordt.

[ Al ( H 2 O ) 6 ] 3 + + H 2 O ↽ - - ⇀ [ Al ( OH ) ( H 2 O ) 5 ] 2 + + H 3 O + {{displaystyle {[Al(H2O)6]^3+ + H2O <=> [Al(OH)(H2O)5]^2+ + H3O+}}.

Dit houdt in dat waterstofchloride verloren gaat bij de verdamping van AlCl₃ oplossingen en dat het residu een basisch zout is (in dit geval een oxychloride) in plaats van AlCl₃ . Dit type reactie wordt ook gezien bij andere metaalchloriden zoals ZnCl ₂, SnCl ₂, FeCl ₃en lanthanidehalogeniden zoals DyCl₃ . Bij sommige verbindingen zoals TiCl₄ kan de hydrolyse volledig verlopen en het zuivere hydroxide of oxide vormen, in dit geval TiO₂ .