Isolobaliteit
Het isolobale principe (ook wel bekend als isolobale analogie) is een manier om de bindingseigenschappen van organometaalverbindingen te voorspellen. In de organometaalchemie wordt de structuur van organische liganden die zich kunnen binden aan anorganische moleculaire fragmenten met elkaar in verband gebracht. Roald Hoffmann beschreef moleculaire fragmenten als isolobal "als het aantal, de symmetrie-eigenschappen, de energie en de vorm van de grenscircuits en het aantal elektronen daarin vergelijkbaar zijn - niet identiek, maar wel vergelijkbaar". Men kan de binding en de reactiviteit van een minder bekend stuk voorspellen uit dat van een beter bekend stuk als de twee moleculaire fragmenten vergelijkbare frontier-orbitalen hebben, de hoogst bezette moleculaire baan (HOMO) en de laagst bezette moleculaire baan (LUMO). Isolobale verbindingen zijn analoog aan iso-elektronische verbindingen die hetzelfde aantal valentie-elektronen en dezelfde structuur hebben. Een grafische weergave van de isolobale structuren, waarbij de isolobale paren verbonden zijn door een dubbele pijl met een halve orbitaal hieronder, is te vinden in Figuur 1.
Voor zijn werk over de isolobale analogie kreeg Hoffmann in 1981 de Nobelprijs voor de Scheikunde, die hij deelde met Kenichi Fukui. In zijn Nobelprijscollege benadrukte Hoffmann dat de isolobale analogie een nuttig, maar eenvoudig model is. In bepaalde gevallen mislukt het.
Figuur 1: Basisvoorbeeld van de isolobale analogie.
