Scuba diving

Geschiedenis

In de jaren 1600 werd een duikklok neergelaten met daarin opgesloten lucht. Een duikklok is een grote zware omgekeerde emmer die lucht vasthoudt wanneer hij in het water wordt gelaten. Een duiker ademde die lucht in en zwom in en uit de bel om te werken tot de lucht slecht werd. Later werd verse lucht via een slang naar de duikklok gepompt, zodat de duiker langer kon blijven.

De eerste duikpakken maakten gebruik van een zware koperen duikhelm met vensters en een slang van een luchtpomp. De helm werd vastgeklemd aan een waterdoof duikpak. Duikers droegen zware gewaden en liepen over de zeebodem omdat het niet veilig was om te zwemmen. De luchtslang stuurde lucht naar de helm vanuit een pomp op het land of op een boot boven de duiker. De lucht ging door de helm en via een ventiel in het water, en de duiker ademde uit de lucht in de helm. Hierdoor werd veel lucht verspild, maar er was geen manier om alleen lucht toe te voeren wanneer de duiker die nodig had. Dit wordt een free-flow systeem genoemd.

Jacques Cousteau was een Fransman die verschillende belangrijke onderdelen van het scuba-systeem ontwikkelde en nuttig maakte. Eén onderdeel was een betere ademautomaat die alleen lucht gaf als de duiker inademde. Hierdoor konden de duikers verder gaan met één tank. Het werd gemaakt met een mondstuk op een rubberen slang, zodat een zware helm niet nodig was. Hij was licht genoeg om met vinnen te gebruiken en gemakkelijk te zwemmen. Hij maakte ook veel onderwaterfilms en liet de mensen zien wat er onder water was en waarom het beschermd moest worden.

Sinds Cousteau zijn er verbeteringen in de duikuitrusting aangebracht om ze veiliger en gebruiksvriendelijker te maken.

Uitrusting

• Scuba-tank, (een of meer) met lucht. De lucht is gewone perslucht voor de meeste duiken, maar voor langere duiken kan een mengsel van lucht met meer zuurstof, nitrox genaamd, worden gebruikt om decompressieziekte te voorkomen, ook wel de "bends" genoemd (een pijnlijk of dodelijk probleem als men te snel naar de oppervlakte gaat). De tank wordt aan de duiker bevestigd met een harnas, dat vaak deel uitmaakt van de BCD. Voor diepere duiken kan een ademgas met helium worden gebruikt om stikstofnarcose te voorkomen, waardoor de duiker zich kan gedragen alsof hij dronken is, en dat is gevaarlijk.
• Regelaar om de lucht uit de tank te ademen. Deze vermindert de druk van de lucht die uit de tank komt. Hij past de lucht aan de druk van het water rond de duiker aan, zodat deze op elke veilige diepte gemakkelijk kan ademen. Er is ook een luchtdrukmeter die aangeeft hoeveel lucht er nog in de tank zit.
• BCD (buoyancy control device) om te bepalen of de duiker drijft of zinkt. De duiker kan lucht toevoegen via een inflatorventiel of lucht verwijderen door een dumpventiel te openen. Duikers kunnen ook gewichten dragen om te voorkomen dat ze naar boven drijven wanneer hun duikpak te veel drijfvermogen heeft. Met de BCD kan de duiker zijn drijfvermogen aanpassen, zodat hij neutraal is (op zijn plaats blijft drijven) op een diepte die hij wenst. Als de duiker naar boven zwemt, zal de lucht in de BCD uitzetten omdat de waterdruk minder is, en de duiker moet wat lucht laten ontsnappen of naar de oppervlakte drijven. Als de duiker naar beneden zwemt zal de lucht samengeperst worden en moet de duiker er meer lucht in doen of naar de bodem zinken, dus de duiker moet zorgvuldig controleren hoeveel lucht er in de BCD zit als zijn diepte verandert.
• Dieptemeter, om te weten hoe diep ze zijn en er kan een horloge zijn om de tijd aan te geven of een duikcomputer om aan te geven hoe langzaam ze naar boven moeten komen om veilig te zijn voor decompressieziekte. Een veilige duik hangt af van hoe lang en hoe diep de duiker gaat, en hoe lang het geleden is sinds de laatste duik.
• De meeste duikers dragen een duikpak om warm te blijven. Dit is meestal een wetsuit van schuimrubber, maar voor kouder water kan een droogpak worden gebruikt.
• Duikers dragen een masker om door te kijken, omdat het menselijk oog in water niet goed kan focussen.
• Zwemvinnen worden aan de voeten gedragen om beter te kunnen zwemmen.
• Een snorkel kan worden gebruikt om aan de oppervlakte te ademen bij het zwemmen met het gezicht naar beneden

Certificering

Duikers worden geconfronteerd met gevaren die hen kunnen verwonden of doden als ze niet weten wat ze moeten doen. Ze kunnen al hun lucht opgebruiken, of decompressieziekte of stikstofnarcose krijgen. Iemand moet worden opgeleid om de uitrusting te gebruiken en veilig te duiken. Wanneer zij aantonen dat zij veilig kunnen duiken, krijgen zij een brevetpas. De grootste organisatie voor het brevetteren van duikers is PADI - Professional Association of Diving Instructors - maar er zijn er nog veel meer, afhankelijk van het land. Sommige toeristische plaatsen hebben een korte cursus zonder brevet en dan leidt de instructeur de duiker in een ondiepe duik, alles op één dag.

Vanwege de bijzondere gevaren zijn er gevorderdencursussen voor duiken in of rond scheepswrakken, grotduiken en diepduiken (meer dan 18 meter).

Verwante pagina's

• freediving - Duiken zonder duikuitrusting (je adem inhouden). Snorkeluitrusting wordt vaak gebruikt bij freediving. Er is geen brevet nodig, maar het kan nog steeds gevaarlijk zijn.