Slag bij Pharsalus

De opbouw

Hoewel Pompeius een groter leger had, wist hij dat Caesars troepen meer ervaren waren en in een veldslag zouden kunnen winnen. In plaats daarvan wachtte Pompeius Caesars troepen af en probeerde hen uit te hongeren door Caesars aanvoerlijnen af te snijden. Caesar deed een bijna rampzalige aanval op Pompeius' kamp, en werd gedwongen zich terug te trekken om te hergroeperen.

Pompeius gaf niet onmiddellijk gevolg aan zijn succes. Er volgde een besluiteloze winter (49-48 BC) van blokkade en belegering. Pompeius drong Caesar uiteindelijk Thessalië binnen en, aangespoord door zijn senatoriale bondgenoten, ging hij de confrontatie met Caesar aan bij Pharsalus. Pompeius' bondgenoten waren het niet eens met Pompeius over de vraag of hij bij Pharsalus moest vechten. Pompeius, die Caesars soldaten wilde uithongeren, werd door zijn bondgenoten gedwongen.

Conflict

Er was een aanzienlijke afstand tussen de twee legers, volgens Caesar. Pompeius beval zijn mannen niet aan te vallen, maar te wachten tot Caesars legioenen in de buurt kwamen. Het idee was om Caesars mannen te vermoeien voordat de strijd begon.

Toen Caesar zag dat Pompeius' leger niet oprukte, stopten zijn mannen, zonder bevel, om te rusten en te hergroeperen alvorens de aanval voort te zetten. Caesar zou in zijn geschiedenis van de oorlog de discipline en ervaring van zijn eigen mannen prijzen, en Pompeius' beslissing om niet aan te vallen in twijfel trekken.

Toen de linies zich verenigden, gaf Labienus (Pompeius' cavalerie leider) de cavalerie het bevel om aan te vallen. Eerst deden ze het goed, maar toen beval Caesar zijn cavalerie zich terug te trekken. Lichte troepen vielen Pompeius' cavalerie fel aan. De eerste linie van het Pompejaanse paard raakte in paniek door de speren van het cohort en bracht de hele cavalerie in wanorde. Toen de cavalerie zich terugtrok, slachtten Caesars mannen de lichte troepen af die hen steunden. Zij vielen de linkerflank van Pompeius aan en, opnieuw versterkt door hun cavalerie, konden zij achter Pompeius' leger komen en het van achteren aanvallen. Caesar verhoogde de druk verder door zijn nog niet betrokken derde linie te bevelen de voorste gelederen te ontzetten. De resterende Pompejaanse soldaten vluchtten en spoedig was het gedaan met de hoofdstrijd.

Pompeius trok zich terug in zijn kamp en beval het garnizoen het te verdedigen. Caesar spoorde zijn mannen aan om het vijandelijke kamp te veroveren. Ze vielen woedend de muren aan. De Thraciërs en de andere hulptroepen die in het kamp waren achtergebleven verdedigden zich dapper, maar ze konden de vijandelijke aanval niet afweren. Pompeius vluchtte met een groep en beweerde dat hij was verraden. Caesar had zijn grootste overwinning behaald en had slechts ongeveer 200 soldaten en 30 centurions verloren.

Aftermath

Pompeius vluchtte van Pharsalus naar Egypte, waar hij op bevel van farao Ptolemaeus XIII werd vermoord. Ptolemaeus XIII stuurde het hoofd van Pompeius naar Caesar in een poging zijn gunst te winnen, maar Caesar was niet blij met het geschenk. Pompeius was de weduwnaar van Caesars enige dochter. Ptolemaeus hield er ook geen rekening mee dat Caesar amnestie verleende aan veel senatoren en hun mannen, mannen die hem ooit als vijand beschouwden.

De Slag bij Pharsalus beëindigde de oorlogen van het Eerste Triumviraat. De Romeinse Burgeroorlog werd echter niet beëindigd. De twee zonen van Pompeius en de Pompejaanse factie, nu geleid door Labienus, overleefden en vochten hun zaak uit in naam van Pompeius de Grote. Caesar bracht de volgende jaren door met het "opruimen" van de restanten van de senatoriale factie. Nadat hij eindelijk deze taak had volbracht, werd hij vermoord in een samenzwering die was opgezet door Brutus en Cassius.