Cis mineur
Cis mineur of C♯ mineur is een mineur toonladder gebaseerd op C♯. De toonsoort heeft vier kruizen.
De relatieve majeur is E-majeur, en de parallelle majeur is Cis-majeur.
Klassieke muziek in deze toonsoort
Er zijn maar weinig symfonieën in deze toonsoort geschreven. Eén ervan is van Joseph Martin Kraus, maar die heeft hij later herschreven in C-klein. Twee andere zijn Mahlers Symfonie nr. 5 (hoewel alleen het eerste deel in cis-klein staat, en de finale eigenlijk in D-groot) en Prokofjevs Symfonie nr. 7. Shostakovich's Vioolconcert nr. 2 is ook in cis mineur.
Deze toonaard komt vaker voor in pianomuziek. Domenico Scarlatti schreef twee klaviersonates in Cis-klein, K. 246 en K. 247. Maar na Beethovens beroemde Maanlichtsonate werd de toonaard populairder voor piano. Beethoven gebruikte deze toets opnieuw in de buitenste delen van zijn Strijkkwartet nr. 14 (Op. 131, 1826). Johannes Brahms herschreef echter zijn Pianokwartet in cis-klein om het te publiceren als Pianokwartet nr. 3 in c-klein, op. 60. Een van de bekendste stukken in deze toonsoort is Chopins Fantaisie-Impromptu. Andere werken zijn Chopins Nocturnes Nr. 7 (Op. 27, Nr. 1) en Nr. 20 (Op. posth.), en zijn "Regendruppel" Prelude in Bes groot (Op. 28, Nr. 15). Waltz in C sharp minor (op.64 nr.2) is een ander bekend muziekstuk van Chopin dat deze specifieke toonsoort gebruikt (samen met de toonsoort D flat minor). Een ander zeer bekend voorbeeld van een werk in cis mineur is Rachmaninoff's Prelude in cis mineur (op. 3, nr. 2).
