Beweging (muziek)
Lange stukken klassieke muziek worden vaak in delen verdeeld. Ze zijn als verschillende delen van het stuk. Bewegingen kunnen vrij kort zijn, of extreem lang. Als je naar een symfonie luistert, kan deze vaak in vier delen worden verdeeld. In de tijd van Haydn en Mozart waren de vier delen normaal gesproken: een snelle beweging, een langzame beweging, een dansachtige beweging (menuet) en een snelle beweging om het werk af te sluiten.
Concertprogramma's laten meestal zien hoeveel bewegingen er zijn in het werk dat wordt uitgevoerd. Het kan dit laten zien met Italiaanse muzikale termen (bijv. Allegro betekent snel, Presto betekent heel snel of Andante betekent een zacht lopend tempo). Hier is een voorbeeld:
Robert Schumann: Symfonie nr. 4 in D minor op.120
- Andante con moto - Allegro di molto
- Romanze: Andante
- Scherzo: Presto
- Finale: Allegro vivace - Presto
Soms heeft
een orkest een minuut of twee nodig om zijn instrumenten te herstemmen, vooral in een symfonie van Mahler of Sjostakovitsj waar één beweging wel 25 minuten kan duren. Op andere momenten zal de dirigent of uitvoerder bijna rechtdoor willen gaan met nauwelijks enige pauze. Soms laat de componist zien dat er geen enkele pauze tussen de delen mag zijn.
Vroeger klapte het publiek vaak tussen de bewegingen door, maar tegenwoordig wachten ze meestal tot het einde van het werk om te applaudisseren.
Het Duitse woord voor "beweging" (in deze muzikale zin) is "Satz" wat echt "zin" betekent. Een beweging is als een zin: een verzameling van dingen die bij elkaar horen om zinvol te zijn. Alle bewegingen samen zijn als meerdere zinnen: ze vertellen het hele verhaal.
