Rechtbanken van Duitsland

Bescherming

Rechtbanken geven bescherming aan gewone mensen tegen slechte regeringen, zij worden zelf ook beschermd tegen slechte regeringen.

Bescherming van personen door de rechter

Duitsland heeft al langer vrije rechtbanken dan het een democratie is, hoewel onder de nazi's veel rechters de wet negeerden en deden wat de nazi-partij wilde. Daarom werden ze berecht in het Neurenbergse rechtersproces

Duitsland is een Rechtsstaat. Dat betekent dat het een rechtsstaat is. Alle burgers zijn gegarandeerd gelijk, en overheidsbesluiten kunnen voor de rechter worden aangevochten.

Geen enkele wet of minister kan zeggen dat een persoon, of groep mensen schuldig is.

Bescherming van rechtbanken tegen de overheid

De structuur van de rechterlijke macht is bij federale wet vastgelegd. De rechtbanken worden beheerd door de deelstaten. De deelstaten beheren de lagere niveaus van het rechtssysteem; alleen de hoogste rechtbanken worden door de federale regering betaald.

Deze federaal-deelstaat-splitsing betekent dat de federatie (d.w.z. de federale regering) ervoor kan zorgen dat de wetten in het hele land op gelijke wijze worden gehandhaafd, omdat zij bepaalt welke rechtbanken moeten worden ingesteld. De deelstaten beheren de rechtbanken, en dit voorkomt dat de federale regering de rechtbanken dingen kan opdragen of rechters kan benoemen. Zo blijven de rechtbanken onafhankelijk.

Rechtssysteem

Duitsland heeft een systeem van Romeins recht. Dit verschilt van de Verenigde Staten en Engeland, die het gewoonterecht gebruiken.

In een common law-systeem baseren de rechtbanken zich op precedenten (wat in soortgelijke zaken eerder is beslist). In Duitsland kijken de rechtbanken naar een uitgebreid systeem van wetboeken. De wetboeken bevatten rechtsbeginselen of basisideeën, en moeten elke zaak beslissen door de feiten van de zaak te vergelijken met die beginselen, niet met wat een andere rechter eerder heeft beslist.

Opleiding rechters

Omdat de wetboeken zeer belangrijk en ingewikkeld zijn, moeten rechters zeer goed opgeleid zijn.

Rechters worden niet gekozen uit praktiserende advocaten, zoals in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. In plaats daarvan is rechter zijn een aparte carrière

Aan het einde van hun juridische opleiding aan de universiteit moeten alle rechtenstudenten slagen voor een staatsexamen voordat zij verder kunnen gaan met een stage waarin zij gedurende twee jaar een brede opleiding in de advocatuur krijgen. Vervolgens moeten zij slagen voor een tweede staatsexamen dat hen kwalificeert om de wet uit te oefenen. Na het tweede examen moet iemand kiezen of hij advocaat of rechter wil worden.

Degenen die ervoor kiezen rechter te worden, beginnen onmiddellijk bij de rechtbanken te werken. Zij zijn echter maximaal vier jaar op proef (een tijdelijke opleidingsperiode) voordat zij voor het leven tot rechter worden benoemd.

Het rechtssysteem

Duitsland kent drie soorten rechtbanken.

• Gewone rechtbanken

Deze rechtbanken behandelen strafzaken en de meeste civiele zaken.

• Gespecialiseerde rechtbanken

Deze rechtbanken behandelen zaken met betrekking tot

administratief,

arbeid,

sociale zekerheid

belasting- en octrooirecht.

• Grondwettelijke hoven

Deze rechtbanken doen aan rechterlijke toetsing en interpreteren de grondwet.

Gewone rechtbanken

Er zijn vier niveaus van gewone rechtbanken:

1. Op het laagste niveau bevinden zich de lokale rechtbanken (Amtsgerichte; sing., Amtsgericht), die zaken behandelen betreffende kleine strafbare feiten of kleine civiele zaken. Deze rechtbanken voeren ook routinematige juridische taken uit, zoals het bijhouden van het handelsregister.  Over
   de meeste zaken bij de lokale rechtbanken wordt door één rechter beslist. In strafzaken waarbij een straf van meer dan twee jaar wordt verwacht, wordt de beroepsrechter echter bijgestaan door twee deeltijdrechters die dezelfde rechten hebben als de beroepsrechter (Schöffengericht). 
   Er zijn 687 "Amtsgerichte".
2. Boven de plaatselijke rechtbanken staan de regionale rechtbanken (Landgerichte; sing., Landgericht).
    Deze rechtbanken hebben twee afdelingen. Eén voor grote civiele zaken en één voor strafzaken. De regionale rechtbanken hebben drie rechters voor ingewikkelde zaken, maar de meeste zaken worden door één rechter behandeld.
   De regionale rechtbanken zijn de hoven van beroep voor beslissingen van de lokale rechtbanken (voor zaken afkomstig van lokale rechtbanken is dit het niveau van het laatste beroep) en zijn de eerste rechtbanken waar de meeste grote civiele en strafzaken worden behandeld. 
   Er zijn 116 Landgerichte.
3. Op het volgende niveau bevinden zich de beroepshoven van de deelstaten (Oberlandesgerichte; sing., Oberlandesgericht). Deze buigen zich over rechtsvragen die in beroep van de lagere rechtbanken worden gesteld. Oberlandesgerichte zijn de eerste rechtbanken waar zaken van verraad en anticonstitutionele activiteiten worden behandeld. Er zijn 24 Oberlandesgerichte, aangezien de grotere staten er twee of meer hebben.
4. Het hoogste niveau is het Federale Hof van Justitie (Bundesgerichtshof) in Karlsruhe. Dit is het laatste hof van beroep voor alle zaken van de regionale rechtbanken en hoven van beroep. Geen enkele zaak komt rechtstreeks bij het Bundesgerichtshof terecht.

Gespecialiseerde rechtbanken

Gespecialiseerde rechtbanken houden zich bezig met administratief, arbeids-, sociaal, fiscaal en octrooirecht.

• Via administratieve rechtbanken kunnen mensen schadevergoeding krijgen van de overheid voor schade die is veroorzaakt door fouten van ambtenaren. Er zijn bijvoorbeeld veel rechtszaken aangespannen bij administratieve rechtbanken door burgers tegen de overheid over de locatie en de veiligheidsnormen van kerncentrales.
• Arbeidsrechtbanken behandelen geschillen over collectieve arbeidsovereenkomsten en arbeidsvoorwaarden.
• Sociale rechtbanken beslissen over geschillen over sociale verzekeringen, waaronder werkloosheidsuitkeringen, vergoedingen voor werknemers en sociale uitkeringen.
• De financiële of fiscale rechtbanken behandelen alleen belastingzaken en bestaan op twee niveaus.

Er is een federale octrooirechtbank in München die geschillen over industriële eigendomsrechten beslecht. Octrooien zijn een federale aangelegenheid, dus zijn er nu deelstaatrechtbanken opgericht.

Grondwettelijke hoven

Elke deelstaat heeft een grondwettelijk hof. Deze hoven zijn administratief en financieel onafhankelijk van andere overheidsorganen. Een constitutioneel hof van een deelstaat kan bijvoorbeeld zijn eigen begroting opstellen en werknemers aannemen of ontslaan.

Deze rechtbanken behandelen zaken waarbij de grondwet en de rechten die deze geeft in het geding zijn.

Tegen een strafzaak kan bijvoorbeeld beroep worden ingesteld bij het Bundesgerichtshof als de mensenrechten van een persoon in het geding zijn.

Het Federale Constitutionele Hof, het Bundesverfassungsgericht, kan controleren of de manier waarop andere rechtbanken naar de wet kijken deze grondrechten niet uit het oog verliezen. Soms heeft het Bundesverfassungsgericht beslissingen van andere federale rechtbanken vernietigd.

Het Bundesverfassungsgericht beschermt de grondwettelijke rechten van mensen nog op een andere manier. Het is de enige rechtbank die een politieke partij kan verbieden als deze in strijd met de grondwet handelt of zegt te zullen handelen.