Indiaas-Pakistaanse Oorlog van 1971
De Indo-Pakistaanse oorlog van 1971 was een militair conflict tussen India en Pakistan. Het duurde slechts 13 dagen en wordt beschouwd als een van de kortste oorlogen in de geschiedenis.
Tijdens de oorlog vochten Indiase en Pakistaanse strijdkrachten op het oostelijke en het westelijke front. De oorlog kwam daadwerkelijk tot een einde toen het Eastern Command van de Pakistaanse strijdkrachten op 16 december 1971 de akte van overgave(1971) ondertekende. Na de capitulatie scheidde Oost-Pakistan zich af als de onafhankelijke staat Bangladesh. Ongeveer 97.368 West-Pakistanen die zich ten tijde van de onafhankelijkheid in Oost-Pakistan bevonden, waaronder ongeveer 79.700 soldaten en paramilitairen van het Pakistaanse leger en 12.500 burgers, werden door India als krijgsgevangenen weggevoerd.
Westerse en Sovjet betrokkenheid
De Sovjet-Unie koos de kant van de Bangladeshi's en steunde het Indiase leger en Mukti Bahini tijdens de oorlog. De Sovjets dachten dat de onafhankelijkheid van Bangladesh de positie van hun rivalen - de Verenigde Staten en China - zou verzwakken. De USSR gaf India de verzekering dat indien er een confrontatie met de Verenigde Staten of China zou ontstaan, zij tegenmaatregelen zou nemen. Deze verzekering werd vastgelegd in het Indo-Sovjet vriendschapsverdrag dat in augustus 1971 werd ondertekend.
De Verenigde Staten steunden Pakistan politiek en met voorraden. President Richard Nixon en zijn minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger vreesden de uitbreiding van de Sovjet-Unie naar Zuid- en Zuidoost-Azië. Pakistan was een nauwe bondgenoot van de Volksrepubliek China, waarmee Nixon had onderhandeld over toenadering. Nixon was van plan China te bezoeken in februari 1972. Nixon vreesde dat een Indiase invasie van West-Pakistan de Sovjets de controle over de regio zou geven. Dit zou de wereldpositie van de Verenigde Staten en de regionale positie van Amerika's nieuwe stilzwijgende bondgenoot, China, ernstig ondermijnen. Om China te laten zien dat de Verenigde Staten bonafide bondgenoten zijn, stuurde Nixon militaire voorraden naar Pakistan, via Jordanië en Iran, terwijl hij ook China aanmoedigde zijn wapenleveranties aan Pakistan op te voeren. De regering Nixon negeerde ook berichten die zij ontving over de "genocidale" activiteiten van het Pakistaanse leger in Oost-Pakistan, met name het Blood-telegram. Dit leidde tot wijdverbreide kritiek en veroordeling, zowel door het Congres als in de internationale pers. De Verenigde Staten dienden in de VN-Veiligheidsraad een resolutie in waarin werd opgeroepen tot een staakt-het-vuren en de terugtrekking van de strijdkrachten door India en Pakistan. De Sovjet-Unie sprak haar veto uit. In de daaropvolgende dagen probeerden Nixon en Kissinger India ertoe te bewegen zich terug te trekken, maar zij slaagden daar niet in.
President Nixon verzocht Iran en Jordanië hun F-86, F-104 en F-5 straaljagers te sturen ter ondersteuning van Pakistan.
Toen de nederlaag van Pakistan in de oostelijke sector zeker leek, zette Nixon een vliegdekschip gevechtsgroep onder leiding van het vliegdekschip USS Enterprise in de Golf van Bengalen in. De Enterprise en haar begeleidingsschepen kwamen op 11 december 1971 aan. Volgens een Russische documentaire heeft het Verenigd Koninkrijk een vliegdekschip onder leiding van het vliegdekschip HMS Eagle naar de Baai gestuurd.
Op 6 december en 13 december zond de Sovjet Marine twee groepen kruisers en torpedobootjagers en een onderzeeër bewapend met kernraketten vanuit Vladivostok; zij volgden de Amerikaanse Task Force 74 in de Indische Oceaan van 18 december 1971 tot 7 januari 1972. De Sovjets hadden ook een nucleaire onderzeeër om de dreiging van de USS Enterprise task force in de Indische Oceaan te helpen afwenden.
Het bloedtelegram
Vragen en antwoorden
V: Wat was de Indo-Pakistaanse oorlog van 1971?
A: De Indo-Pakistaanse oorlog van 1971 was een militair conflict tussen India en Pakistan.
V: Hoe lang duurde de oorlog?
A: De oorlog duurde slechts 13 dagen.
V: Waar vochten de Indiase en Pakistaanse strijdkrachten tijdens de oorlog?
A: De Indiase en Pakistaanse strijdkrachten vochten aan het oostelijke en westelijke front.
V: Wanneer eindigde de oorlog effectief?
A: De oorlog kwam effectief tot een einde nadat het Oostelijk Commando van de Pakistaanse Strijdkrachten de akte van overgave (1971) ondertekende op 16 december 1971.
V: Wat gebeurde er na de overgave?
A: Na de overgave scheidde Oost-Pakistan zich af als de onafhankelijke staat Bangladesh.
V: Hoeveel West-Pakistanen werden krijgsgevangen gemaakt door India?
A: Ongeveer 97.368 West-Pakistanen die zich ten tijde van de onafhankelijkheid in Oost-Pakistan bevonden, waaronder ongeveer 79.700 soldaten en paramilitairen van het Pakistaanse leger en 12.500 burgers, werden door India krijgsgevangen gemaakt.
V: Wordt de Indo-Pakistaanse oorlog van 1971 beschouwd als een van de kortste oorlogen in de geschiedenis?
A: Ja, de Indo-Pakistaanse oorlog van 1971 wordt beschouwd als een van de kortste oorlogen in de geschiedenis.
