Moleculaire machine
Een moleculaire machine, of nanomachine, is een verzameling moleculen die mechanische bewegingen produceren (output) in reactie op specifieke stimuli (input). De term is gebruikelijk in de nanotechnologie, waar een aantal complexe moleculaire machines zijn voorgesteld die een "moleculaire assembler" zouden kunnen zijn. Moleculaire machines kunnen worden onderverdeeld in twee grote categorieën: synthetische en biologische.
De Nobelprijs voor Scheikunde 2016 werd toegekend aan Jean-Pierre Sauvage, Fraser Stoddart en Ben Feringa voor het ontwerp en de synthese van moleculaire machines.
Biologische nanomachines
De meest complexe moleculaire machines zijn gemaakt van eiwitten en worden aangetroffen in cellen. Deze omvatten "motoreiwitten". Voorbeelden zijn: myosine, (dat zorgt voor spiercontractie), kinesine (dat moleculen vanuit de kern langs microtubuli beweegt), en dyneïne (dat zorgt voor het kloppen van beweeglijke trilharen en flagellen). Deze eiwitten zijn veel complexer dan alle moleculaire machines die tot nu toe door de mens zijn gemaakt.
Het ribosoom is waarschijnlijk de belangrijkste biologische machine die we kennen. Andere belangrijke voorbeelden zijn beweeglijke cilia: "In feite is het [beweeglijke cilium] een nanomachine [van] meer dan 600 eiwitten in moleculaire complexen, waarvan vele ook onafhankelijk functioneren als nanomachines".
Sommige biologische moleculaire machines
