Nero
Nero (Nerō Claudius Caesar Augustus Germanicus; 15 december 37 na Chr. - 9 juni 68 na Chr.) was de vijfde en laatste Romeinse keizer van de Julio-Claudische dynastie. Hij werd geboren als Lucius Domitius Ahenobarbus.
Nero was de aangenomen zoon van zijn oudoom Claudius. Hij werd keizer op 13 oktober 54, na de dood van Claudius. Claudius werd waarschijnlijk vermoord door Nero's moeder Agrippina de Jongere. Agrippina had als motief de opvolging van Nero te verzekeren voordat Britannicus (Claudius' natuurlijke zoon) aan de macht kon komen.
Nero als keizer
Tijdens zijn bewind richtte Nero veel van zijn aandacht op diplomatie, handel en verbetering van het culturele kapitaal van het rijk. Hij liet theaters bouwen en bevorderde atletische spelen.
Zijn bewind omvatte een succesvolle oorlog en onderhandelde vrede met het Parthische Rijk, de onderdrukking van een opstand in Brittannië, en het begin van de Eerste Romeins-Joodse Oorlog.
In 64 werd het grootste deel van Rome verwoest bij de Grote Brand van Rome. In 68 verdreef de opstand van Vindex in Gallië en later de acclamatie van Galba in Hispania (Spanje) Nero van de troon. Omdat hij werd vermoord, pleegde hij op 9 juni 68 zelfmoord.
Nero's bewind wordt vaak geassocieerd met tirannie en extravagantie. Hij staat bekend om een aantal executies, waaronder die van zijn moeder en stiefbroer.
Nero staat bekend als de keizer die viool speelde terwijl Rome brandde. Eigenlijk was de viool nog niet uitgevonden, Nero was toen niet in Rome, en toen hij van de brand hoorde keerde hij terug om de hulpverlening te leiden.
Hij vervolgde ook christenen. Uit sommige oude bronnen blijkt echter dat Nero tijdens en na zijn bewind populair was bij het gewone volk.
Marmeren buste van Nero (paleis van Versailles)
