Derby Playhouse

Geschiedenis

In 1948 werd de oorspronkelijke Playhouse geopend als Little Theatre in een omgebouwde kerkzaal in Becket Street. In 1952 verhuisde het gezelschap naar een zaal in Sacheverel Street. In 1956 overleefde het een grote brand.

In de jaren zestig en begin jaren zeventig investeerde de Britse regering in het fonds "Housing the Arts" van de Arts Council of Great Britain. Dankzij dit fonds konden steden bestaande theaters renoveren en nieuwe laten bouwen. In reactie hierop richtte het gezelschap de New Theatre Trust op om zijn eigen speciaal gebouwde theater te financieren. Roderick Ham kreeg de opdracht het nieuwe theater te ontwerpen. De gemeenteraad van Derby bood de grond aan. Dit maakte deel uit van het nieuwe Eagle Centre winkelcentrum. Het nieuwe Derby Playhouse werd op 20 september 1975 geopend door de 11e hertog van Devonshire. Het had een capaciteit van 535 zitplaatsen.

In 2002 had het bedrijf geldproblemen. Het had een schuld van 400.000 pond, de grootste in zijn geschiedenis, en het was bijna gesloten. In 2004 had het zich hersteld en brak het box-office records.

In 2007 kwam het gezelschap opnieuw in ernstige geldproblemen. De Board of Trustees van het theater vroeg Derby City Council om 40.000 pond voor te schieten uit hun subsidie van 2008. Dit werd geweigerd. Op 29 november kondigde het bestuur van het theater aan dat het vrijwillig in liquidatie ging en dat de voorstellingen onmiddellijk zouden worden stopgezet. De cast en de crew van Treasure Island speelden de voorstelling van die avond echter wel. Na de voorstelling kwam de cast samen met het personeel, de directeur van het theater (Karen Hebden) en twee voormalige bestuursvoorzitters van het Playhouse (Michael Hall en Jonathan Powers) het podium op. Zij spraken het publiek en de pers toe en vroegen hen te vechten voor het theater van de stad en het Playhouse weer open te krijgen. De volgende dag kondigde het bestuur aan dat het bedrijf onder bewind was gesteld.

De beheerders stonden toe dat het theater op 7 december 2007 heropend werd om de voorstelling van Treasure Island af te maken. Het theater werd geëxploiteerd door een klein aantal essentiële medewerkers, die aanvankelijk onbetaald werkten. Er werd een fonds opgericht om donaties te aanvaarden om de Playhouse draaiende te houden. Het theater werkte nu als een liefdadigheidsinstelling en was uitsluitend afhankelijk van de kaartverkoop en donaties. Vóór de sluiting waren de kaartjes voor het voorjaar/zomer 2008 al te koop. Ze werden opnieuw te koop aangeboden terwijl een beroep werd gedaan op de Arts Council. De Arts Council wees het beroep in januari 2008 af. Het theater sloot na de laatste voorstelling van Treasure Island op 2 februari 2008.

Op 30 juli 2008 stemden de schuldeisers in met een reddingspakket dat was samengesteld door de nieuwe raad van bestuur van het bedrijf. Het theater heropende op 13 september 2008 met The Killing of Sister George. Deze liep tot 18 oktober. Het was de laatste productie van het gezelschap. Het theater werd vervolgens verkocht aan de Universiteit van Derby. Het heropende in oktober 2009 als het Derby Theatre.

Producties

Het nieuwe Derby Playhouse opende met My Fair Lady. Het eerste seizoen bevatte ook Hamlet en Alan Bates in The Seagull. Mark Woolgar was de eerste vijf seizoenen Resident Director. Er werden stukken opgevoerd van Shakespeare, Shaw, Ibsen, Ayckbourn, Orton en Coward.

In 1980 werd Christopher Honer artistiek directeur van het Playhouse. In de daaropvolgende zeven jaar produceerde het Playhouse onder meer All My Sons met Miranda Richardson, Piaf met Caroline Quentin en The Resistible Rise of Arturo Ui met Ben Roberts in de hoofdrol. Nieuwe stukken waren onder meer The Brewery Beano van Rony Robinson en The Conspirator van Don Shaw. Tot de kassuccessen behoorden Funny Peculiar, Having A Ball! en Blood Brothers. Gedurende deze periode bood de Derby Playhouse Studio, onder leiding van John North, David Milne en Claire Grove, het hele jaar door een programma van producties aan. Ze organiseerden ook gemeenschapstournees en een programma voor theater in het onderwijs.

In 1987 werd Annie Castledine artistiek directeur. Gedurende de volgende drie jaar zag het Playhouse een totaal andere stijl van theater. Toneelstukken waren onder meer The Innocent Mistress, The Children's Hour en The Dark at the Top of the Stairs en klassieke stukken zoals A Doll's House en Jane Eyre. Andere toneelstukken waren Arsenic and Old Lace, Gaslight en Noises Off naast nieuw werk zoals Sunday's Children, The Queen of Spades, Selling the Sizzle en Self Portrait. Er was een reeks coproducties met de gezelschappen Shared Experience, Paines Plough en Temba. Tijdens deze periode werden de producties van het theater bekend om de kracht van hun visuele beelden op het podium. The Playhouse stond op de shortlist van de Prudential Awards.

In de zomer van 1990 bezuinigde de Derbyshire County Council op hun hele kunstbudget. Dit kostte het Playhouse 130.000 pond aan inkomsten. De gemeenteraad bood het theater een kleine subsidie aan. Hierdoor kon het Playhouse blijven opereren. Volgens Lyn Gardner in The Guardian, "was het Castledine's hoofd dat door de raad werd geëist als de prijs om het tekort van het theater te dekken." Castledine verliet het Playhouse.

Van de zomer van 1990 tot Kerstmis 1991 had uitvoerend directeur David Edwards de leiding over het programma. Dit eindigde met de productie van Hobson's Choice. Deze won de Theatrical Management Association's Regional Theatre Award voor beste algemene productie.

In het voorjaar van 1991 werd Mark Clements benoemd tot artistiek directeur. Zijn eerste seizoen opende met een productie van And A Nightingale Sang. De productie van On The Piste van John Godber werd later dat jaar herhaald, en opnieuw in 2001. Godbers werk bleef een populair onderdeel van het programma zolang Clements de leiding had. Tijdens de periode van Clements bevatte het programma een verscheidenheid aan werken, gaande van klassiekers zoals Death of a Salesman, Aphra Behn's Lucky Chance en Shakespeare's Richard III, tot hedendaags drama zoals Our Boys, The Rise and Fall of Little Voice en Children of a Lesser God, en nieuw besteld werk zoals Tess of the d'Urbervilles, Passion Killers en Blood Money. Musicals werden een belangrijk onderdeel van het programma, waaronder Grease, Little Shop of Horrors, Cabaret en Assassins. De pantomimes geschreven door Mark Clements en Michael Vivian trokken met Kerstmis recordaantallen bezoekers.

In 2002 verlieten Mark Clements en David Edwards het bedrijf. Karen Hebden werd aangesteld als directeur en Stephen Edwards als creatief producent. In de daaropvolgende jaren kreeg het Playhouse een nationale reputatie voor zijn producties. Er waren eigen producties van Sweeney Todd, Into the Woods, Company en Merrily We Roll Along. In drie van deze producties was Glenn Carter te zien. Eén daarvan was een nieuw muziekdrama, Moon Landing, waarin hij Buzz Aldrin speelde. Het werd geschreven, gecomponeerd en geregisseerd door Stephen Edwards. Moon Landing werd genomineerd in de categorie Best Musical Production van de 2008 TMA Awards. Van de laatste voorstelling werd een originele castopname gemaakt. De laatste productie van het gezelschap voor de definitieve sluiting was The Killing of Sister George met Jenny Eclair en Cal McCrystal als regisseur. De voorstelling eindigde op 18 oktober 2008. De rest van het herfstseizoen 2008, inclusief de kerstproductie van Peter Pan, werd geannuleerd.