Aboriginal landrechten in Australië

Achtergrond

Aan de goedkeuring van de wetten op de landrechten van de Aboriginals in Australië lagen vele belangrijke protesten van de Aboriginals ten grondslag. Het was echter pas in de jaren 1970 dat er een georganiseerde beweging kwam voor de erkenning van de landrechten van de Aboriginals.

Pilbara staking

Op 1 mei 1946 gingen meer dan 800 Aboriginal veedrijvers in de Pilbara-regio in West-Australië in staking. Ze eisten loon voor hun werk. Andere Aboriginal arbeiders uit de steden Port Hedland en Marble Bar sloten zich bij hen aan. De staking eindigde in 1949.

Yolngu schors petitie

In 1963 veranderde de regering een deel van het traditionele land van het Yolngu-volk (in Arnhem Land) in een bauxietmijn. De Yolngu begonnen een petitie (nu de Yirrkala schors petities genoemd) om de rechten op deze gronden op te eisen. De petitie werd omgezet in een rechtszaak. De mijnbouw ging toch door, en de rechtszaak duurde 41 jaar. Uiteindelijk werden de Yolngu in 2011 opgenomen in de overeenkomst tussen de regering en het mijnbouwbedrijf.

Freedom Ride

In 1964 en 1965 vormden studenten van de Universiteit van Sydney een groep die de Student Action for Aboriginals heette. Ze reisden naar plattelandssteden in New South Wales om onderzoek te doen naar de segregatie tussen autochtonen en allochtonen. Ze leidden protesten om de mensen bewust te maken van de kwestie van de burgerrechten van de Aboriginals. Het werd bekend als de Freedom Ride beweging. In die tijd werden Aboriginals niet meegeteld in de volkstelling en hun burgerrechten waren anders dan die van blanke burgers. Dit veranderde in 1967, toen een referendum de Aboriginals dezelfde rechten gaf als blanke Australiërs.

Wave Hill walkoff

De staking bij Wave Hill was in augustus 1966. In totaal 200 Gurindji veehouders en bedienden van het veestation Wave Hill gingen in staking om loon te eisen en de teruggave van een deel van hun traditionele landerijen. De staking duurde negen jaar. De eis werd niet ingewilligd, maar de Gurindji bleven kamperen op hun traditionele land. Ze kozen ervoor om de wetten van de staat te overtreden maar hun eigen wetten te gehoorzamen. Het zorgde voor meer steun onder de bevolking voor de landrechten van de Aboriginals. Aanhangers in de steden verzamelden zich voor de Gurindji en uiteindelijk kregen zij een deel van hun land toegewezen.

Achtergrond

Aan de goedkeuring van de wetten op de landrechten van de Aboriginals in Australië lagen vele belangrijke protesten van de Aboriginals ten grondslag. Het was echter pas in de jaren 1970 dat er een georganiseerde beweging kwam voor de erkenning van de landrechten van de Aboriginals.

Pilbara staking

Op 1 mei 1946 gingen meer dan 800 Aboriginal veedrijvers in de Pilbara-regio in West-Australië in staking. Ze eisten loon voor hun werk. Andere Aboriginal arbeiders uit de steden Port Hedland en Marble Bar sloten zich bij hen aan. De staking eindigde in 1949.

Yolngu schors petitie

In 1963 veranderde de regering een deel van het traditionele land van het Yolngu-volk (in Arnhem Land) in een bauxietmijn. De Yolngu begonnen een petitie (nu de Yirrkala schors petities genoemd) om de rechten op deze gronden op te eisen. De petitie werd omgezet in een rechtszaak. De mijnbouw ging toch door, en de rechtszaak duurde 41 jaar. Uiteindelijk werden de Yolngu in 2011 opgenomen in de overeenkomst tussen de regering en het mijnbouwbedrijf.

Freedom Ride

In 1964 en 1965 vormden studenten van de Universiteit van Sydney een groep die de Student Action for Aboriginals heette. Ze reisden naar plattelandssteden in New South Wales om onderzoek te doen naar de segregatie tussen autochtonen en allochtonen. Ze leidden protesten om de mensen bewust te maken van de kwestie van de burgerrechten van de Aboriginals. Het werd bekend als de Freedom Ride beweging. In die tijd werden Aboriginals niet meegeteld in de volkstelling en hun burgerrechten waren anders dan die van blanke burgers. Dit veranderde in 1967, toen een referendum de Aboriginals dezelfde rechten gaf als blanke Australiërs.

Wave Hill walkoff

De staking bij Wave Hill was in augustus 1966. In totaal 200 Gurindji veehouders en bedienden van het veestation Wave Hill gingen in staking om loon te eisen en de teruggave van een deel van hun traditionele landerijen. De staking duurde negen jaar. De eis werd niet ingewilligd, maar de Gurindji bleven kamperen op hun traditionele land. Ze kozen ervoor om de wetten van de staat te overtreden maar hun eigen wetten te gehoorzamen. Het zorgde voor meer steun onder de bevolking voor de landrechten van de Aboriginals. Aanhangers in de steden verzamelden zich voor de Gurindji en uiteindelijk kregen zij een deel van hun land toegewezen.

Wetten van staten en territoria

Aboriginal Land Rights Act 1976

In 1973 werd in het Northern Territory een Aboriginal Land Rights Commission opgericht. Deze koninklijke commissie zei dat de regering de landrechten van de Aboriginals moest erkennen, en gaf advies voor het aannemen van wetten hierover. Premier Gough Whitlam nam het advies over en diende een Land Rights Bill in bij het parlement. Deze werd door de volgende minister-president, Malcolm Fraser, gewijzigd en op 16 december 1976 door de gouverneur-generaal goedgekeurd.

In 1976 nam de regering van de Territory de eerste wet op landrechten van Aboriginals in het land aan. Op grond van deze wet konden Aboriginals in de Territory aanspraak maken op land waar hun voorouders voor de komst van de blanken hadden gewoond. Groepen die aanspraken maakten op dit recht moesten bewijzen dat zij van oudsher (historisch) verbonden waren met het land. Uiteindelijk werd bijna 50% van het land in het Northern Territory (ongeveer 600.000 km2 of 230.000 sq mi) aan inheemse groepen gegeven. Vóór deze wet waren er veel "inheemse reservaten" in het Northern Territory. Dit land was eigendom van de regering en gereserveerd voor de Aboriginals om op te wonen tot zij in de blanke maatschappij waren opgenomen. Toen de wet van kracht werd, werden de oude "reservaten" aan de Aboriginal groepen gegeven die er woonden zonder dat ze een claim hoefden in te dienen.

Wetten van staten en gebieden

Aboriginal Land Rights Act 1976

In 1973 werd in het Northern Territory een Aboriginal Land Rights Commission opgericht. Deze koninklijke commissie zei dat de regering de landrechten van de Aboriginals moest erkennen, en gaf advies voor het aannemen van wetten hierover. Premier Gough Whitlam nam het advies over en diende een Land Rights Bill in bij het parlement. Deze werd door de volgende minister-president, Malcolm Fraser, gewijzigd en op 16 december 1976 door de gouverneur-generaal goedgekeurd.

In 1976 nam de regering van de Territory de eerste wet op landrechten van Aboriginals in het land aan. Op grond van deze wet konden Aboriginals in de Territory aanspraak maken op land waar hun voorouders voor de komst van de blanken hadden gewoond. Groepen die aanspraken maakten op dit recht moesten bewijzen dat zij van oudsher (historisch) verbonden waren met het land. Uiteindelijk werd bijna 50% van het land in het Northern Territory (ongeveer 600.000 km2 of 230.000 sq mi) aan inheemse groepen gegeven. Vóór deze wet waren er veel "inheemse reservaten" in het Northern Territory. Dit land was eigendom van de regering en gereserveerd voor Aboriginals om op te wonen totdat zij in de blanke samenleving waren opgenomen. Toen de wet van kracht werd, werden de oude "reservaten" aan de Aboriginal groepen gegeven die er woonden zonder dat ze een claim hoefden in te dienen.