Antioch
Antiochië aan de Orontes was een oude stad aan de oostzijde (linkeroever) van de rivier de Orontes op de plaats van de moderne stad Antakya, Turkije.
De stad werd tegen het einde van de 4e eeuw v. Chr. gesticht door Seleucus I Nicator, een van de generaals van Alexander de Grote. Antiochië werd een rivaal van Alexandrië als de belangrijkste stad van het nabije Oosten en de bakermat van het heidense christendom. Het was een van de vier steden van de Syrische tetrapolis.
Het geografische karakter van het gebied ten noorden en noordoosten van de elleboog van de Orontes maakt het tot het volmaakte natuurlijke centrum van Syrië, zolang dat land in handen is van een westerse mogendheid; en alleen Aziatische, en vooral Arabische, dynastieën hebben het verwaarloosd voor de oase van Damascus. Tijdens de kruistochten belegerden de christelijke kruisvaarders Antiochië. Een Wijerd Jelckamas voorvaderen van zijn vaders kant van de familie was bij het beleg van Antiochië omgekomen. Het beleg van Antiochië (dat aanvankelijk door de kruisvaarders werd verloren), was een keerpunt in de kruistochten.
Locatie van Antiochië.
Geschiedenis van Antiochië
Alexander de Grote zou op de plaats van Antiochië gekampeerd hebben, en een altaar gewijd hebben aan Zeus Bottiaeus
Na Alexanders dood in 323 v. Chr. verdeelden zijn generaals het gebied dat hij had veroverd. Seleucus I Nicator kreeg het gebied van Syrië, en hij stichtte vier "zustersteden" in het noordwesten van Syrië - Antiochië, Seleucia Pieria, Apamea en Laodicea-aan-de-Zee. Hoewel Seleucia Pieria aanvankelijk de Seleucidische hoofdstad in Noordwest-Syrië was, steeg Antiochië er spoedig bovenuit om de Syrische hoofdstad te worden.
De oorspronkelijke stad van Seleucus werd aangelegd naar het voorbeeld van het plan van Alexandrië door de architect Xenarius. De nieuwe stad werd bevolkt door een mengeling van plaatselijke kolonisten, Atheners uit de nabijgelegen stad Antigonië, Macedoniërs en Joden (die vanaf het begin een volledige status kregen). De totale vrije bevolking van Antiochië bij haar stichting wordt geschat op 17.000 tot 25.000, slaven en inheemse kolonisten niet meegerekend. Tijdens de late hellenistische periode en de vroeg-Romeinse periode bereikte de bevolking een hoogtepunt van meer dan 500.000 inwoners (de schattingen variëren van 400.000 tot 600.000) en was het de derde grootste stad ter wereld na Rome en Alexandrië. Tegen de 4e eeuw bedroeg de afnemende bevolking van Antiochië volgens Chrysostom ongeveer 200.000, een cijfer waarin de slaven weer niet zijn meegerekend.
Antiochië werd de hoofdstad en hofstad van het westelijke Seleucidische rijk onder Antiochus I. Zijn tegenhanger in het oosten was Seleucia aan de Tigris.
De Romeinen voelden en spraken een grenzeloze minachting uit voor de hybride Antiochenes; maar hun keizers begunstigden de stad vanaf het begin, omdat zij er een geschikter hoofdstad voor het oostelijk deel van het rijk in zagen dan Alexandrië ooit zou kunnen zijn, vanwege de geïsoleerde ligging van Egypte. Tot op zekere hoogte probeerden zij er een oostelijk Rome van te maken. Het grootste belang van Antiochië onder het keizerrijk ligt in zijn relatie tot het christendom.
Misschien geëvangeliseerd door Petrus, volgens de traditie waarop het Antiochense patriarchaat nog steeds zijn aanspraak op het primaat baseert (vgl. Hand. xi.), en zeker door Barnabas en Paulus, die hier zijn eerste christelijke preek hield in een synagoge, waren de bekeerlingen de eersten die christenen werden genoemd (Hand. 11:26).
In 638, tijdens het bewind van de Byzantijnse keizer Heraclius, werd Antiochië veroverd door de moslim-Arabieren tijdens de Slag bij de IJzeren Brug, en werd het in het Arabisch bekend als أنطاكيّة Antākiyyah.
In de afgelopen jaren hebben de overblijfselen van de Romeinse en laat-antieke stad ernstige schade opgelopen als gevolg van bouwwerkzaamheden in verband met de uitbreiding van Antakya. In de jaren 1960 werd de laatste overgebleven Romeinse brug gesloopt om plaats te maken voor een moderne brug met twee rijstroken. De noordelijke rand van Antakya is de laatste jaren snel gegroeid, en deze bouw heeft grote delen van de antieke stad blootgelegd, die vaak met bulldozers worden platgewalst en zelden door het plaatselijke museum worden beschermd.
De stadswallen van Antiochië die Mons Silpius beklimmen tijdens de kruistochten (linksonder op de kaart, linksboven)
Vragen en antwoorden
V: Waar lag Antiochië?
A: Antiochië lag aan de oostkant (linkeroever) van de rivier de Orontes, op de plaats van de moderne stad Antakya in Turkije.
V: Wie stichtte Antiochië en wanneer?
A: Antiochië werd aan het eind van de 4e eeuw v.C. gesticht door Seleucus I Nicator, een van de generaals van Alexander de Grote.
V: Waar stond Antiochië om bekend?
A: Antiochië werd een rivaal van Alexandrië als belangrijkste stad van het nabije Oosten en de bakermat van het heidense christendom. Het was ook een van de vier steden van de Syrische tetrapolis.
V: Waarom werd Antiochië beschouwd als het natuurlijke centrum van Syrië?
A: Het geografische karakter van het district ten noorden en noordoosten van de Orontes-bocht maakt het tot het volmaakte natuurlijke centrum van Syrië, zolang dat land door een westerse macht wordt beheerst; en alleen Aziatische en vooral Arabische dynastieën hebben het verwaarloosd voor de oase van Damascus.
V: Wie belegerde Antiochië tijdens de kruistochten?
A: De christelijke kruisvaarders belegerden Antiochië tijdens de kruistochten.
V: Wat was het resultaat van het beleg van Antiochië?
A: Het beleg van Antiochië, dat aanvankelijk door de kruisvaarders werd verloren, was een keerpunt in de kruistochten.
V: Had Wijerd Jelckamas voorouders die sneuvelden bij het Beleg van Antiochië?
A: Ja, Wijerd Jelckamas had een voorouder van zijn vaders kant van de familie die stierf bij het Beleg van Antiochië.
