Observatie
Observatie is een activiteit van een intelligent levend wezen (bijv. de mens), dat de kennis van een fenomeen aanvoelt en assimileert in het kader van eerdere kennis en ideeën.
Observatie is meer dan de naakte daad van het observeren: Observatie vereist observatie en het zoeken naar kennis.
Waarnemingen die afkomstig zijn van zelfbeschikkingsinstrumenten zijn vaak onbetrouwbaar. Dergelijke waarnemingen zijn moeilijk te reproduceren omdat ze zelfs met betrekking tot dezelfde stimuli kunnen variëren. Ze zijn dus niet erg bruikbaar in de exacte wetenschappen zoals de natuurkunde, die instrumenten vereisen die zichzelf niet definiëren. Het is dus vaak nodig om verschillende instrumenten te gebruiken zoals: spectrometers, oscilloscopen, camera's, telescopen, interferometers, bandrecorders, thermometers enz. en instrumenten zoals klokken, schalen die helpen bij het verbeteren van de nauwkeurigheid, kwaliteit en bruikbaarheid van de informatie die uit een observatie wordt verkregen.
De nauwkeurigheid en het enorme succes van de wetenschap wordt vooral toegeschreven aan de nauwkeurigheid en de objectiviteit (d.w.z. de herhaalbaarheid) van de waarneming van de werkelijkheid die de wetenschap verkent.
De rol van de observatie in de wetenschappelijke methode
Wetenschappelijke methode verwijst naar technieken voor het onderzoeken van verschijnselen, het verwerven van nieuwe kennis of het corrigeren en integreren van eerdere kennis. Om wetenschappelijk te kunnen worden genoemd, moet een onderzoeksmethode gebaseerd zijn op het verzamelen van waarneembaar, empirisch en meetbaar bewijs, met inachtneming van specifieke beginselen van redenering. Een wetenschappelijke methode bestaat uit het verzamelen van gegevens door middel van observatie en experimenten, en het formuleren en testen van hypothesen.
Hoewel de procedures van het ene onderzoeksgebied tot het andere verschillen, onderscheiden identificeerbare kenmerken het wetenschappelijk onderzoek van andere kennismethodologieën. Wetenschappelijke onderzoekers stellen hypothesen voor als verklaring voor verschijnselen, en ontwerpen experimentele studies om deze hypothesen te testen. Deze stappen moeten herhaalbaar zijn om eventuele toekomstige resultaten betrouwbaar te kunnen voorspellen. Theorieën die bredere onderzoeksdomeinen omvatten, kunnen vele hypothesen in een coherente structuur met elkaar verbinden. Dit kan op zijn beurt weer helpen om nieuwe hypothesen te vormen of om groepen van hypothesen in een context te plaatsen.
De verschillende onderzoeksgebieden delen onder meer de overtuiging dat het proces objectief moet zijn om een bevooroordeelde interpretatie van de resultaten te verminderen. Een andere basisverwachting is om alle gegevens en methodologie te documenteren, te archiveren en te delen, zodat ze beschikbaar zijn voor zorgvuldig onderzoek door andere wetenschappers, waardoor andere onderzoekers de mogelijkheid hebben om de resultaten te verifiëren door te proberen ze te reproduceren. Deze praktijk, die full disclosure wordt genoemd, maakt het ook mogelijk om statistische metingen van de betrouwbaarheid van deze gegevens vast te stellen.
Testen en verbeteren
Het wetenschappelijke proces is iteratief. In elk stadium is het mogelijk dat een overweging de wetenschapper ertoe brengt een eerder deel van het proces te herhalen. Het niet ontwikkelen van een interessante hypothese kan een wetenschapper ertoe brengen het onderwerp dat hij overweegt opnieuw te definiëren. Als een hypothese niet tot interessante en toetsbare voorspellingen leidt, kan dit leiden tot een heroverweging van de hypothese of van de definitie van het onderwerp. Als het experiment geen interessante resultaten oplevert, kan dit ertoe leiden dat de wetenschapper de experimentele methode, de hypothese of de definitie van het onderwerp heroverweegt.
Andere wetenschappers kunnen hun eigen onderzoek starten en op elk moment in het proces stappen. Ze kunnen de karakterisering overnemen en hun eigen hypothese formuleren, of ze kunnen de hypothese overnemen en hun eigen voorspellingen afleiden. Vaak wordt het experiment niet gedaan door de persoon die de voorspelling heeft gedaan en is de karakterisering gebaseerd op experimenten die door iemand anders zijn gedaan. Gepubliceerde resultaten van experimenten kunnen ook dienen als een hypothese die hun eigen reproduceerbaarheid voorspelt.
