Automutilatie

Soorten zelfverwonding

Zelfbeschadiging is een algemene term die veel verschillende soorten opzettelijke schade aan het lichaam omvat. Er zijn veel dingen die als zelfbeschadiging kunnen worden beschouwd. Als iemand bijvoorbeeld te hard werkt, kan dit gezien worden als een milde vorm van zelfverwonding. In andere milde gevallen kan een zelfverharder met opzet korstjes wegpikken om snijwonden of krassen van de genezing te voorkomen. Dwangmatige haartrekkerij (trichotillomanie) en dwangmatige huidpluk (dermotillomanie) zijn impulsbestrijdingsstoornissen die ook milde vormen van zelfbeschadiging zijn.

In ernstigere gevallen kan een zelfverhoger een bot breken of verstuiken, of een gevaarlijke hoeveelheid bloed verliezen. Bijten, branden en snijden zijn andere vormen van zelfverwonding. Overdosering van medicijnen is een andere veel voorkomende vorm van zelfbeschadiging.

Zelfbeschadiging kan erger worden naarmate iemand het langer doet. Dit komt omdat het lichaam van een persoon tolerantie opbouwt voor (gewend raakt aan) de pijn van zijn of haar verwondingen. Hierdoor moeten ze zichzelf meer pijn doen om hetzelfde effect te krijgen. In sommige gevallen kan dit leiden tot dodelijke of bijna dodelijke verwondingen.

Iemand kan vrijwillig pijn lijden om andere redenen die meestal niet als zelfverwonding worden beschouwd. Een zelf toegebrachte wond is wanneer iemand zichzelf verwondt om iets te vermijden, niet vanwege psychologische problemen. Sommige mensen geven zichzelf een zelfverwonding in oorlogstijd zodat ze niet in het leger hoeven te dienen.

Sommige mensen gaan door pijn heen om hun uiterlijk te veranderen, zoals bij oorprikken. Dit wordt lichaamsmodificatie genoemd. Lichaamsmodificatie is geen vorm van zelfverwonding.

Scarificatie is een vorm van lichaamsmodificatie waarbij iemand snijdt of zijn huid verbrandt voor decoratie. Dit kan ook branding zijn, wat bij sommige broederschappen gebruikelijk is. Het kan ook het herhaaldelijk knippen van de huid in een patroon of ontwerp omvatten. Hierdoor ontstaan zeer grote littekens. Sommige Afrikaanse stammen gebruiken verticutering als symbool van schoonheid en kracht.

Het snijden van de onderarm is een veel voorkomende vorm van zelfverwonding.

Zelfverwonding bij de bevolking

Deskundigen schatten dat ongeveer 1% van de bevolking zichzelf heeft geschaad. Hoewel mensen van alle leeftijden en etnische groepen zelfbeschadigd zijn, hebben sommige groepen een grotere kans op zelfbeschadiging dan andere. Leeftijd, geslacht en ras kunnen factoren zijn in het risico op zelfverwonding. Er zijn aanwijzingen dat zelfverwonding ook vaker voorkomt bij mensen die een familiegeschiedenis van zelfmoord of zelfverwonding hebben.

Leeftijd

In het algemeen worden meer jongeren behandeld voor zelfverwonding dan welke andere leeftijdsgroep dan ook. Volgens een Australische studie zegt 30% van de tieners dat ze zelfverwonding hebben opgelopen. Het is wijder verbreid onder mensen met een psychische aandoening. Een op de vier (25%) van de tieners met een psychische aandoening heeft zelfverwonding. Zelfbeschadiging bij vrouwen komt het meest voor tussen de 15 en 24 jaar. Mannetjes hebben de meeste kans op zelfbeschadiging in de leeftijd van 25-34 jaar.

Recent onderzoek dat zich richt op jongeren suggereert dat 10 procent van de 15- tot 16-jarigen zelfbeschadiging heeft opgelopen. In dit geval werd de zelfbeschadiging meestal gedaan door te snijden.

Geslacht

Uit een studie in Oxford in het jaar 2000 bleek dat ongeveer 300 per 100.000 (0,3%) van de mannen tussen 15 en 24 jaar, en 700 per 100.000 (0,7%) van de vrouwen van dezelfde leeftijd, in een ziekenhuis werden opgenomen na zelfverwonding. Op basis van dit soort statistieken zijn de meesten het erover eens dat jonge blanke vrouwen het meest geneigd zijn zichzelf te verwonden. Mogelijkerwijs wordt daarom meestal aangenomen dat vrouwen een hogere mate van zelfbeschadiging hebben dan mannen. Dit kan echter niet waar zijn omdat vrouwen meer kans hebben om hulp te krijgen voor hun zelfverwonding. Mannen kunnen dezelfde of vergelijkbare percentages zelfverwonding hebben als vrouwen. Sommige bevindingen hebben zelfs gesuggereerd dat in het midden van de jaren '30 meer mannen voor zelfverwonding worden behandeld dan vrouwen.

Discriminatie

Minderheidsgroepen die worden gediscrimineerd lopen ook meer kans om zichzelf te verwonden. Als iemand gepest wordt omdat hij of zij anders is (bijvoorbeeld vanwege zijn of haar ras, etniciteit of seksuele geaardheid), kan dit leiden tot een laag zelfbeeld en een gevoel van hulpeloosheid ten opzichte van emoties. Dit kan bij sommige mensen leiden tot zelfbeschadiging.

Persoonlijke geschiedenis

Studies hebben aangetoond dat degenen die zijn misbruikt meer kans hebben om zichzelf te verwonden. Seksueel misbruik, fysiek misbruik en emotioneel misbruik kunnen leiden tot een laag zelfbeeld, vooral bij kinderen. Het kan ook andere emotionele problemen veroorzaken. Sommige mensen kunnen zich wenden tot zelfbeschadiging om deze emoties te verlichten. Een laag gevoel van eigenwaarde bij slachtoffers van misbruik kan hen doen geloven dat het misbruik hun schuld was. Ze kunnen zich hierdoor tot zelfverwonding wenden.

Onstabiele levensomstandigheden, zoals werkloosheid of echtscheiding, kunnen een persoon ook meer kans op zelfbeschadiging geven.

Gevangenen hebben ook meer kans op zelfbeschadiging. Dit kan het gevolg zijn van het voortdurende trauma dat zich in gevangenissen voordoet, waaronder seksueel en fysiek geweld en intimidatie. In een omgeving zoals de gevangenis, waar de mogelijkheden voor gedetineerden beperkt zijn, kunnen gedetineerden zich tot zelfverwonding wenden. In Engeland en Wales staat in een rapport van The Howard League dat meer dan 22.000 gevangenen zichzelf in 2007 hebben verwond.

Mensen met leer- en ontwikkelingsstoornissen zoals autisme hebben meer kans op zelfbeschadiging. De oorzaak hiervan is onduidelijk. Sommige casestudies hebben aangetoond dat het een vorm van zelfstimulatie kan zijn. Het kan zijn dat autistische kinderen die zichzelf schade toebrengen, frustratie proberen uit te drukken die ze niet met woorden kunnen uitleggen. Autistische kinderen die zichzelf schade toebrengen kunnen dat doen door met hun hoofd te slaan of te bijten.

Behandeling

Zelfbeschadiging is een verslavend gedrag. Als iemand eenmaal aan zelfverwonding begint, is het moeilijk voor hem of haar om te stoppen, zelfs als hij of zij dat wil. Dit maakt professionele hulp en behandeling een belangrijk onderdeel van het herstel van zelfverwonding.

Het type behandeling dat het meest effectief is, verschilt van persoon tot persoon. Er zijn veel verschillende soorten therapie die zijn gebruikt om mensen te helpen die zichzelf schade toebrengen.

Cognitieve gedragstherapie kan iemand helpen om te begrijpen waarom hij zichzelf schade toebrengt. Cognitieve gedragstherapie wordt gebruikt om patiënten te helpen de redenen voor hun probleem te begrijpen. Dit is zodat de patiënt kan leren wat de oorzaak is van hun zelfbeschadiging, en leren hoe om te gaan met deze problemen op een andere manier dan met zelfbeschadiging.

Therapieën die worden gebruikt voor posttraumatische stress-stoornis kunnen ook helpen. Dit komt omdat veel mensen die zichzelf schade toebrengen het slachtoffer zijn geworden van misbruik. Eye Movement Desensitization and Reprocessing therapy (EMDR) is hier een voorbeeld van.

Drugs kunnen ook worden gebruikt om zelfverwonding te helpen behandelen. Men denkt dat zelfverwonding chemische endorfines kan vrijgeven in de hersenen. Na verloop van tijd kunnen deze chemicaliën verslavend worden. Er zijn enkele drugs die kunnen helpen bij deze verslaving, maar het is niet bewezen dat ze mensen helpen die zichzelf verwonden. Naltrexon en naloxon zijn twee drugs die onderzocht worden voor dit soort behandeling. Onderzoek naar endorfine is vooral gedaan met dieren. Het is onduidelijk of hun hersenchemie de uitkomst van het onderzoek verandert.