Tasmaanse duivel
De Tasmaanse duivel (Sarcophilus harrisii) is een vleesetend zoogdier. Het is een buideldier, wat betekent dat het een kleine buidel heeft om zijn jongen in te dragen. Het is het grootste vleesetende buideldier ter wereld. Het is een nachtdier, dat wil zeggen dat hij overdag slaapt en 's nachts wakker is. Tasmaanse duivels leven nu alleen nog in Tasmanië, een eilandstaat van Australië.
De duivel is even groot als een kleine hond met een brede kop en een korte staart. Mannelijke duivels kunnen 12 kg wegen en 30 cm groot zijn. Hij heeft een zwarte vacht en maakt een luid en zeer eng krijsend geluid. Hij jaagt op andere dieren en voedt zich ook met dode dieren. De duivel heeft sterke tanden en kaken en eet al zijn prooien op, zelfs botten en vacht.
De Tasmaanse duivel is ongeveer 3000 jaar geleden uitgestorven op het Australische vasteland - vóór de Europese vestiging in 1788. In Tasmanië werd op ze gejaagd. In de jaren 1930 bood de Van Dieman's Land Company 25 cent voor elk gedood mannetje en 35 cent voor elk gedood vrouwtje. In 1941 werden ze officieel beschermd.
Ziekte
In 1996 begonnen de duivels erg ziek te worden en vervolgens te sterven met grote tumoren op hun gezicht. De duivelse gezichtstumorziekte heeft het aantal duivels sterk verminderd en bedreigt nu hun voortbestaan. In sommige gebieden zijn 85% van de duivels met de ziekte aangetroffen. Op de plaatsen waar de tumoren het eerst werden gezien, is het aantal duivels met 95% gedaald. De tumor wordt verspreid door bijten. Omdat de duivels allemaal nauw verwant zijn (niet genoeg genetische diversiteit), worden de tumorcellen niet als nieuw gezien; dus het immuunsysteem van de duivel bestrijdt het niet. In mei 2008 werd de Tasmaanse duivel als bedreigd genoteerd. De regering van Tasmanië probeert programma's op te zetten om de gevolgen van de ziekte te beperken. Ongeveer 60 duivels zonder de ziekte zijn gevangen en zullen als tumorvrije groep worden gehouden om opnieuw te worden gefokt. Wetenschappers hebben gezocht naar manieren om de duivels immuniteit te geven, maar tot nu toe heeft dit niet gewerkt.
Nieuw onderzoek toont aan dat duivels eerder jongen krijgen. Vroeger kregen ze jongen als ze twee jaar oud waren, maar nu als ze één jaar oud zijn. Vroeger kregen duivels drie jaar lang elk jaar baby's, maar nu sterven ze voordat ze een tweede nest (familie) kunnen voortbrengen.
Gezichts tumor ziekte
Genetica
De duivels hebben een lage genetische diversiteit die overeenkomt met een 'founder effect'. Dit betekent dat een klein aantal Tasmanië in een bepaald stadium vanuit Australië heeft gekoloniseerd. Dus hun genetische diversiteit was veel minder dan die van de ouderpopulatie. Ziekten zoals de huidige kunnen al eerder zijn voorgekomen en de populatie tot een klein aantal hebben teruggebracht. Deze gebeurtenissen worden "populatieknelpunten" genoemd. Een kleine populatie die minder variatie in zich draagt is altijd kwetsbaar voor uitsterven, omdat geen van de dieren resistent kan zijn tegen de infectie.
Het genoom ervan werd in 2010 gesequenced door het Wellcome Trust Sanger Institute. Er is enige hoop op hun voortbestaan, want sinds 2005 zijn er drie vrouwtjes gevonden die gedeeltelijk resistent zijn tegen de ziekte.
Karyotype van mannelijke Tasmaanse duivel.
Afbeeldingen
· 
Verspreiding van tumoren getoond in rood
· 
Baby Tasmaanse Duivel
Vragen en antwoorden
V: Wat is een Tasmaanse duivel?
A: De Tasmaanse duivel is een vleesetend buideldier dat oorspronkelijk uit Tasmanië komt en het grootste vleesetende buideldier ter wereld is.
V: Wat betekent het om nachtdieren te zijn?
A: Nachtactief zijn betekent dat de Tasmaanse duivel 's nachts wakker is en overdag slaapt.
V: Hoe ziet de Tasmaanse duivel eruit?
A: De Tasmaanse duivel is even groot als een kleine hond met een brede kop, korte staart en zwarte vacht. Mannelijke duivels kunnen tot 12 kg wegen en 30 cm lang zijn.
V: Wat voor geluid maakt de Tasmaanse duivel?
A: De Tasmaanse duivel maakt een hard en heel eng krijsend geluid.
V: Wat eet de Tasmaanse duivel?
A: De Tasmaanse duivel jaagt op andere dieren en voedt zich ook met dode dieren. Hij heeft sterke tanden en kaken en eet al zijn prooien op, zelfs botten en vacht.
V: Waarom is de Tasmaanse duivel uitgestorven op het vasteland van Australië?
A: De Tasmaanse duivel is ongeveer 3000 jaar geleden uitgestorven op het Australische vasteland, vóór de Europese nederzetting in 1788. Er werd op hen gejaagd in Tasmanië.
V: Wanneer werd de Tasmaanse duivel officieel beschermd?
A: De Tasmaanse duivel werd in 1941 officieel beschermd nadat er jarenlang op hem gejaagd was in Tasmanië.
