Unie voor een Volksbeweging

Geschiedenis

Sinds de jaren tachtig verenigden de fracties van parlementair rechts zich rond de waarden van het economisch liberalisme en de opbouw van Europa. Hun rivaliteit had bijgedragen tot de verkiezingsnederlagen van 1981 en 1988. Daarom waren sommige politici voorstander van de vorming van een confederatie, een partij.

De UMP is ontstaan uit de fusie van de gaullistisch-conservatieve Rally voor de Republiek (Rassemblement pour la République, RPR), de conservatief-liberale Liberale Democratie (Démocratie Libérale, DL) en een deel van de centristische Unie voor de Franse Democratie (Union pour la Démocratie Française, UDF). Veel christendemocraten (zoals Philippe Douste-Blazy en Jacques Barrot), de sociaal-liberale Radicale Partij en de centristische Volkspartij voor de Franse Democratie (beide geassocieerde partijen van de UDF tot 2002) sloten zich bij de partij aan.

De partij is dus ontstaan uit de samenkomst van vier grote Franse politieke tradities: Gaullisme, Liberalisme (Republikanisme), Christendemocratie (Popularisme) en Radicalisme.

De UMP steunde over het algemeen het beleid van president Jacques Chirac. In 2004 vertoonde de partij echter steeds meer tekenen van onafhankelijkheid. De impopulariteit bij de kiezers van de regering van Jacques Chirac en Jean-Pierre Raffarin bracht de meeste leden van de UMP ertoe Nicolas Sarkozy, een rivaal van Chirac, te steunen. De partij keurde ook publiekelijk het voorgestelde lidmaatschap van Turkije van de Europese Unie af, waar Chirac voorstander van was.

De eerste voorzitter van de UMP, Alain Juppé, een naaste medewerker van Jacques Chirac, nam op 15 juli 2004 ontslag. Op 29 november 2004 kondigde Nicolas Sarkozy aan dat hij officieel het voorzitterschap van de UMP zou overnemen.

Bij de Franse regionale verkiezingen van 2004 kreeg de UMP een zware klap te verwerken: ze haalde slechts 2 van de 22 regio's in Europees Frankrijk en de helft van de departementen binnen. Dit leidde tot de val van de regering Jean-Pierre Raffarin (2001-2004) en tot de vorming van een nieuw kabinet onder leiding van een andere UMP-politicus, Dominique de Villepin.

Op 22 april 2007 won Nicolas Sarkozy de meeste stemmen in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen van 2007. In de tweede ronde stond hij tegenover de socialistische kandidate Ségolène Royal. Op 6 mei 2007 won hij de presidentsverkiezingen met 53,35% van de stemmen.

Facties

Sarkozystes

• Liberaal-conservatieven (conservatieven, liberaal-conservatieven en conservatief-liberalen): Nicolas Sarkozy, Jean-Claude Gaudin, Jean-Pierre Raffarin, Valéry Giscard d'Estaing, Édouard Balladur, Dominique Bussereau, François Fillon, Michel Barnier, Dominique Perben, Jean-François Mattei, Renaud Donnedieu de Vabres, Charles Millon, Alain Lamassoure, Brice Hortefeux, François Baroin.
• De hervormers (liberalen en libertariërs): Hervé Novelli, Gérard Longuet, Alain Madelin (voorzitter van de Liberale Kringen), Patrick Devedjian, Jean-Pierre Soisson, Jean-Pierre Gorges, Claude Goasguen, Pierre Lellouche (voorzitter van de "Liberale Generatie"), Louis Giscard d'Estaing.
• Vrij rechts (conservatieve liberalen, libertairen en souverainisten): Rachid Kaci, Alexandre Del Valle, Yannick Favennec, Étienne Blanc, François d'Aubert.
• Democratisch en Populair (christendemocraten en centristen): Philippe Douste-Blazy, Pierre Méhaignerie, Hervé de Charette, Adrien Zeller, Jacques Barrot, Nicole Fontaine, Pierre-André Wiltzer, Marc-Philippe Daubresse, Alain Joyandet, Antoine Herth.
• Forum van sociaal-republikeinen (sociaal-conservatieven en christendemocraten): Christine Boutin, Jean-Frédéric Poisson, Vincent You, Charles de Champeaux

Chiraquiens

• Neo-Gaullistes (rechtse Gaullistes en seculiere conservatieven, die zichzelf als de ware erfgenamen van president Charles de Gaulle beschouwen): Jacques Chirac, Dominique de Villepin, Alain Juppé, Jean-Louis Debré, Michèle Alliot-Marie, Jean Tiberi.
• Social-Gaullistes (linkse Gaullistes, sociaal-democraten): Jean-Jacques Aillagon, Philippe Dechartre, Jean Matteoli, Bernard Reygrobellet, Yves Guéna, Alain Terrenoire, Jean Peyrelevade, Hamlaoui Mekachera.
• Radicalen en andere sociaal-liberale centristen: André Rossinot, François Loos, Jean-Louis Borloo, Renaud Dutreil, Serge Lepeltier, Jean-Luc Roméro (Gay Lib).

Souverainisten

• Arise the Republic (conservatief-liberalen, nationaal-conservatieven en souverainisten): Nicolas Dupont-Aignan, Adrien Gouteyron, Yves Jego, Lionnel Luca, Michel Terrot, René André.
• Rally voor Frankrijk (nationaal-conservatieven en souverainisten): Charles Pasqua, Lionnel Luca, Jacques Myard, Jean-Jacques Guillet, Philippe Pemezec, Georges Siffredi.
• Nationaal Centrum van onafhankelijken en boeren (nationaal-conservatieven, conservatief-liberalen en souverainisten): Philippe Dominati, Christian Vanneste, Edouard Leveau, Jérôme Rivière

Ecologen

• Blue Ecologie (centrist-ecologen): Corinne Lepage, Nathalie Kosciusko-Morizet, Patrice Hernu, Antoine Waechter...

Leiderschap

Voorzitters

• Alain Juppé (2002-2004)
• Nicolas Sarkozy (2004-2007)

Vice-voorzitters

• Jean-Claude Gaudin (2002-...)

Algemeen secretarissen

• Philippe Douste-Blazy (2002-2004)
• Pierre Méhaignerie (2004-...)