Boynton tegen Virginia
Boynton v. Virginia, 364 U.S. 454 (1960), was een beslissing van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. Op 20 december 1958 verliet Bruce Boynton, een senior van de Howard Law School, Washington,D.C. in een bus om met Kerstmis naar huis te gaan naar Montgomery, Alabama. Bij het busstation in Richmond, Virginia ging hij het restaurant binnen en zat hij in het "white only" gedeelte. Omdat hij weigert te vertrekken wordt hij gearresteerd en veroordeeld voor het overtreden van een statuut van Virginia waardoor het illegaal is dat iemand "zonder wettig gezag" blijft nadat hem dat verboden is. Hij gaat vervolgens in beroep bij het Hooggerechtshof van Virginia. Hij beweerde "dat zijn veroordeling in strijd was met de Interstate Commerce Act en de Equal Protection, Due Process and Commerce Clauses van de federale grondwet". Maar het Hooggerechtshof van de staat bevestigde zijn veroordeling. Hij diende vervolgens een verzoekschrift in bij het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten voor certiorari. Het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft de veroordeling van het lagere gerechtshof teruggedraaid. Het Hof oordeelde dat Boynton "een federaal recht had om in het witte gedeelte van het restaurant te blijven", aangezien de Interstate Commerce Act "elke interstatelijke gewone vervoerder met een motorvoertuig verbiedt om eender welke persoon te onderwerpen aan onrechtvaardige discriminatie". Justitie Hugo Black bracht het meerderheidsstandpunt uit.
De beslissing
De rechtbank oordeelde in een 7-2 beslissing in het voordeel van Boynton. Het oordeelde dat passagiers tussen de staten beschermd worden door de wet op de interstatelijke handel en dat het restaurant van de terminal deel uitmaakt van die faciliteit. Voor een deel luidde de beslissing als volgt:
"Indien de busvervoerder zich vrijwillig heeft aangemeld om terminal- en restaurantfaciliteiten en -diensten als regulier onderdeel van zijn vervoer ter beschikking te stellen aan zijn interstatelijke passagiers, en de terminal en het restaurant hebben ingestemd met en hun medewerking verleend aan deze onderneming, moeten de terminal en het restaurant deze diensten zonder door de wet verboden discriminaties uitvoeren. Bij de uitvoering van deze diensten onder dergelijke voorwaarden staan de terminal en het restaurant in de plaats van de busmaatschappij bij de uitvoering van haar vervoersverplichtingen".
Effecten van "Boynton"
Justices Tom C. Clark en Charles Evans Whittaker waren het niet eens met de 7-2 beslissing. Het was de eerste keer sinds 1946 dat het hof zich uitspreekt over zaken van rassenscheiding.
Boynton tegen Virginia maakte de weg vrij en inspireerde de Freedom Riders om de nieuwe uitspraak te testen. Zwart-witte rijders reden vanaf 1961 samen in zuidelijke, raciaal gescheiden bussen. Na zes maanden van protesten en persaandacht voor de Freedom Riders, verbood de Interstate Commerce Commission rassendiscriminatie bij het plaatsen van passagiers op interstatelijke bussen. Zij beval de verwijdering van "alleen voor blanken" borden van alle interstatelijke busterminals.
Vragen en antwoorden
V: Wat is de naam van de casus?
A: De zaak heet Boynton v. Virginia.
V: Wanneer vond deze zaak plaats?
A: Deze zaak vond plaats in 1960.
V: Wie was Bruce Boynton?
A: Bruce Boynton was een laatstejaars aan de Howard Law School die Washington, D.C. verliet op een bus naar huis voor Kerstmis in Montgomery, Alabama en werd gearresteerd omdat hij in het "white only" gedeelte van een restaurant zat in de busterminal in Richmond, Virginia.
V: Waar ging hij tegen zijn veroordeling in beroep?
A: Hij ging tegen zijn veroordeling in beroep bij het Hooggerechtshof van Virginia.
V: Wat beweerde hij over zijn veroordeling?
A: Hij beweerde dat zijn veroordeling in strijd was met de Interstate Commerce Act en de Equal Protection, Due Process en Commerce Clauses van de Federale Grondwet.
V: Wat besliste het Amerikaanse Hooggerechtshof?
A: Het U.S. Supreme Court vernietigde de beslissing van de lagere rechtbank en oordeelde dat Boynton "een federaal recht had om in het blanke gedeelte van het restaurant te blijven", aangezien het een overtreding was van de Interstate Commerce Act die "elke interstatelijke vervoerder per motorvoertuig verbiedt een persoon te onderwerpen aan onrechtvaardige discriminatie".
V: Wie gaf de meerderheidsopinie in deze zaak?
A: Justice Hugo Black bracht de meerderheidsopinie voor deze zaak.
