Contrabas | een groot snaarinstrument

Hoe het wordt gemaakt

De contrabas is meestal gemaakt van hout. Contrabassen hebben een holle houten body die de klanken van het instrument helpt versterken. Aan de body is een houten hals bevestigd, en op de hals is een vlakke houten toets gelijmd. Het heeft meestal vier metalen snaren die met spanning op de hals worden bespannen. Het heeft een pin aan de onderkant om op te staan.

Hoe het gespeeld wordt

In een orkest strijken contrabassisten de snaren met een houten strijkstok bespannen met paardenhaar, of ze tokkelen met hun vingers (tokkelen heet pizzicato). In de jazz wordt de contrabas meestal pizzicato gespeeld. Sommige jazzspelers gebruiken echter de strijkstok om melodieën op de contrabas te spelen.

Contrabassisten houden met hun linkerhand de metalen snaren tegen de toets en strijken of tokkelen dan met hun rechterhand. Om verschillende noten te spelen bewegen de contrabassisten hun linkerhand naar verschillende posities op de toets.

Contrabassisten in jazz- of rockbands sluiten hun contrabas vaak aan op een elektronische versterker en een luidspreker, om een luider, sterker geluid te maken. Dit maakt het voor de contrabassist, de andere muzikanten en het publiek gemakkelijker om de muzieknoten van de contrabas te horen.

Geschiedenis

De contrabas wordt meestal beschouwd als een lid van de vioolfamilie, omdat hij met veel van dezelfde technieken is gebouwd als violen. De contrabas heeft ook invloeden van de violenfamilie. Violen zijn oude snaarinstrumenten uit de jaren 1400 en 1500 met schuine "schouders" op het lichaam van het instrument en platte ruggen. Net als de violen heeft ook de contrabas schuine "schouders" op het lichaam en een platte rug.

Afstemming

De contrabas is meestal gestemd in kwarten, in tegenstelling tot de orkestsnaren, die gestemd zijn in kwinten. Moderne contrabassen zijn meestal gestemd van laag naar hoog, E-A-D-G, wat één octaaf lager is dan de vier snaren met de laagste toonhoogte op een gitaar.

In het hele klassieke repertoire zijn er noten die onder het bereik van een standaard contrabas vallen. Noten onder de lage E komen regelmatig voor in contrabaspartijen in de barok en de klassieke periode, toen de contrabas meestal een octaaf lager de cello partij verdubbelde. In de Romantiek en de 20e eeuw vroegen componisten als Mahler, Beethoven, Busoni en Prokofiev ook om noten onder de lage E. Er zijn twee gangbare methoden om deze noten beschikbaar te maken voor de speler. Grote Europese orkesten gebruiken meestal bassen met een vijfde snaar, gestemd op B, drie octaven en een halve toon lager dan midden C. Spelers met standaard contrabassen (E-A-D-G) spelen de noten onder de "E" meestal een octaaf hoger.

In de Verenigde Staten, Canada en het Verenigd Koninkrijk gebruiken de meeste professionele orkestspelers viersnarige contrabassen met een "C extensie", die de laagste snaar verlengt tot de lage C, een octaaf lager dan de laagste noot op de cello. Zelden zal men een viersnarige contrabas vinden met een "B extension", die de laagste snaar verlengt tot een lage B. De extension is een extra deel van de toets dat boven de kop van de bas is gemonteerd. Er zijn verschillende soorten extensies.

In de eenvoudigste versie zijn er geen mechanische hulpmiddelen aan de toetsverlenging bevestigd, behalve een borgmoer voor de "E"-noot. Om de extension noten te spelen, reikt de speler terug over de pinnen om de snaar tegen de toets te drukken. Het voordeel van deze "gevingerige" verlenging is dat de speler de intonatie van alle gestopte noten op de verlenging kan aanpassen, en er zijn geen mechanische geluiden van metalen toetsen en hendels. Het nadeel van de "gevingerige" verlenging is dat het moeilijk kan zijn om snelle afwisselingen uit te voeren tussen lage noten op de verlenging en noten op de gewone toets, zoals een baslijn die snel afwisselt tussen "G" en de lage "D".

Het eenvoudigste type mechanisch hulpmiddel is het gebruik van houten "vingers" die gesloten kunnen worden om de snaar naar beneden te drukken en de C#, D, Eb, of E noten te fretten. Dit systeem is bijzonder nuttig voor baslijnen met een herhalend pedaalpunt zoals een lage D, want als de noot eenmaal vastzit met de mechanische "vinger", klinkt de laagste snaar een andere noot als hij "open" wordt gespeeld (bijvoorbeeld een lage D). Met de B-verlenging kunnen de "vingers" de lage C fretten.

 Een veel eenvoudigere manier om de lage C te bereiken is om de contrabas in kwinten te stemmen ([1]Kwinten stemming, omdat de klank dan meer gelijk is aan de rest van de snaarsectie.

Andere namen

De contrabas heeft ook vele andere namen. Sommige bluegrassmuzikanten noemen het een "bass fiddle" of een "bull fiddle". Rockabillybands noemen hem vaak een "upright bass" of "Doghouse". Sommige orkestmusici noemen hem een "contrabas". In een militaire concertband wordt hij vaak de "string bass" genoemd. Soms wordt de contrabas gewoon een "bas" genoemd.

Gerelateerde pagina's

• Basgitaar