Basgitaar

Geschiedenis

De basgitaar werd voor het eerst gemaakt in de jaren 1930 door uitvinder Paul Tutmarc in Seattle, Washington. Weinig musici waren echter geïnteresseerd in het instrument dat Tutmarc maakte. De behoefte aan een nieuw instrument ontstond in de jaren 1950. In die tijd was de contrabas het belangrijkste basinstrument dat werd gebruikt in jazz, blues, folk, vroege rockmuziek en bluegrass. Het probleem was dat de contrabas groot en zwaar was, moeilijk om mee te nemen, moeilijk om precieze noten op te spelen, en het was moeilijk om hem luider te maken met een basversterker. Muzikanten wilden een kleiner instrument dat minder woog en gemakkelijker te bespelen en te versterken was. Uitvinders probeerden manieren te bedenken om een kleiner en lichter basinstrument te bouwen. Een van deze uitvinders was een man genaamd Leo Fender in de Verenigde Staten. Leo Fender ontwikkelde een basgitaar in de jaren 1950, gebruik makend van de ideeën van Tutmarc.

Leo Fender gebruikte voor de basgitaar veel onderdelen die lijken op de onderdelen van een elektrische gitaar. Leo Fender noemde het instrument de "Fender Precision Bass". Hij gebruikte het woord "Precision" in de naam omdat zijn instrument metalen fretten op de hals had. De contrabas had geen fretten op de hals. De frets op de basgitaar maakten het makkelijker voor muzikanten om precieze noten te spelen. De door Leo Fender ontwikkelde basgitaar werd zeer populair. In de jaren 2000 zijn veel basgitaren nog steeds ontworpen om te lijken op zijn Fender Precision Bass.

Beschrijving

Basgitaren zijn gewoonlijk gemaakt van hout. De belangrijkste onderdelen zijn de body, de hals, de toets, de frets en de snaren. De body is gemaakt van hout. Een houten hals wordt op de body gelijmd of geschroefd. Een houten toets wordt dan op de hals gelijmd. Dunne metalen strips, frets genaamd, worden op de toets gelijmd. De fretten worden op specifieke plaatsen langs de toets geplaatst, waarbij elke fret een halve stap in de westerse toonladder vertegenwoordigt.

Aan de onderkant van de body bevindt zich een constructie die brug wordt genoemd, een grote metalen constructie waarin een uiteinde van de snaren wordt gemonteerd. Bij sommige ontwerpen worden de snaren door de achterkant van de body in de brug bevestigd; bij andere passen de snaren in de voorkant van de brug. Bij sommige bassen is er een holte in de achterkant van de body die de elektrische onderdelen van de bas bevat. Dit worden meestal actieve bassen genoemd. De brug heeft vaak afstelmogelijkheden waarmee de hoogte van de snaren kan worden veranderd. Andere onderdelen van de body zijn een of meer pickups en diverse knoppen of schakelaars die het geluid van de bas regelen.

De pickups zijn magnetische apparaten die zich onder de snaren bevinden. Wanneer de snaren trillen, wordt een elektrisch signaal geproduceerd dat via een instrumentkabel naar een versterker wordt gestuurd. Elementen zijn of "passief", wat betekent dat ze het signaal zonder extra versterking versturen, of "actief", wat betekent dat ze het signaal via een voorversterker verwerken. Sommige bassen hebben pickups die in de passieve of actieve modus kunnen worden gezet. Bassen met twee pickups (meestal brug- en halspickups genoemd) hebben vaak een schakelaar waarmee de speler alleen hals, alleen brug, of een gemengd signaal kan kiezen. Elke pickup kan verschillende tonale kwaliteiten hebben die het resultaat zijn van zijn plaatsing ten opzichte van de brug en zijn componenten.

Aan het andere eind van de toets bevindt zich de kop, waarin zich in het algemeen de stemmechanieken bevinden waarmee de speler de stemming van de snaren kan regelen. Helemaal aan het eind van de toets, waar de snaren van de toets naar de stemmechanieken lopen, bevindt zich een topkam, een stuk metaal of plastic met groeven om de snaren van de toets te houden.

In de meeste fretboards zit een lange metalen staaf, een trussrod genoemd, die wordt gebruikt om de spanning op de hals aan te passen. De hals is lichtjes hol, waardoor de snaren alle frets kunnen passeren zonder te "zoemen". De hoeveelheid boog, samen met aanpassingen op de brug, bepalen de hoogte van de snaren langs de toets.

De schaal van een elektrische bas - de lengte van de snaren van de topkam tot de brug - is over het algemeen 84 centimeter, hoewel er kortere en langere bassen worden geproduceerd. In vroegere decennia waren bassen met een korte schaal gebruikelijker, omdat veel ontwerpers gitaaronderdelen aanpasten voor vroege modellen. Omdat in sommige muziekstijlen, zoals heavy metal, de snaren lager worden gestemd, worden voor dergelijke stijlen soms bij voorkeur bassen met een langere schaal gebruikt, omdat de snaarspanning dan hoger is.

Standaard basgitaren hebben vier metalen snaren, maar er worden ook modellen met vijf, zes of acht snaren gemaakt. De snaren zelf worden op verschillende manieren en met verschillende materialen gemaakt om hun klankeigenschappen te veranderen.

In de jaren zestig en zeventig haalden sommige musici de fretten van hun basgitaren. Dit verandert het geluid van de bas, vooral als de speler met zijn vingers langs de snaren glijdt. Een basgitaar zonder frets wordt een fretloze basgitaar genoemd. Pino Palladino bijvoorbeeld bespeelde een fretloze bas in de jaren tachtig. Hij was sessiemuzikant en speelde voor bekende musici als Eric Clapton en David Gilmour. Hoewel fretloze bassen vaak worden gebruikt in jazz en jazzfusion, gebruiken bassisten uit andere genres ook fretloze bassen, zoals metalbassist Steve DiGiorgio en Colin Edwin van de moderne/progressieve rockband [Porcupine Tree].

Een fretloze basgitaar

Snaren en geluid

Het standaardontwerp voor de elektrische basgitaar heeft vier snaren, meestal gestemd op E, A, D en G (laag naar hoog). Het is niet ongewoon dat spelers de snaren op een lagere toon stemmen, vooral in stijlen zoals heavy metal, die de voorkeur geven aan een dieper geluid. Vijfsnarige bassen voegen een lagere snaar toe, meestal gestemd op B, terwijl zessnarige bassen een hogere snaar toevoegen, gestemd op C. In standaard stemmingen is elke snaar een perfecte kwart hoger gestemd dan de volgende lagere snaar (bijv. van E naar A).

Geluiden worden op een aantal manieren uit de snaren geproduceerd. De meest gebruikelijke vorm van spelen heet fingerstyle, waarbij de speler met de uiteinden van de vingers naar boven tokkelt. Het is gebruikelijk om de wijs- en middelvinger als tokkelvingers te gebruiken, maar spelers kunnen meer vingers gebruiken of zelfs hun duim gebruiken om naar beneden te tokkelen. Andere vingergerichte technieken zijn slap-and-pop, waarbij de speler de lagere snaren stevig met de duim aanslaat en de hogere snaren naar boven trekt en ze tegen de toets laat knappen, en tapping, waarbij de speler met de vingertoppen op de toets naar beneden slaat.

Ook kunnen metalen of plastic plectrums worden gebruikt, die een scherper geluid voortbrengen dan het tokkelen met de vingers. Plukken wordt soms gecombineerd met demptechnieken om kenmerkende klanken te creëren.

De brug van de basgitaar kan voorzien zijn van een tremolo, waarmee de speler de toonhoogte van zijn snaren kan variëren tijdens het spelen.

Waar de snaren worden aangeslagen ten opzichte van de brug verandert de toon van het geluid aanzienlijk. Plukken of plukken dicht bij de brug geeft over het algemeen een meer gedempte toon, terwijl het aanslaan van de snaar dichter bij de hals een vollere, meer resonerende toon geeft.

Basgitaren hebben ook magnetische pickups die op de body onder de snaren zijn gemonteerd. Een muzikant tokkelt met zijn vingers op de snaren. Dit brengt de snaren in trilling. De magnetische pickups detecteren de trillingen. Vervolgens worden de trillingen van de snaren omgezet in een elektronisch signaal dat met een metalen kabel naar een elektronische versterker en een luidspreker wordt gezonden. De muzikant draait aan een volumeknop die zich op de body van de bas bevindt om het geluid