Ine van Wessex

Atheling

Ine was de zoon van Cenred, een onderkoning van Wessex. Bede zegt over Ine dat hij "van koninklijk bloed" was, wat betekent dat hij een atherling was. Zijn broer was Ingild, voorvader van Alfred de Grote. Zijn zuster Cuthburh was getrouwd met koning Aldfrith van Northumbria. Zij was de stichter van de abdij van Wimborne. Ine trouwde met Ethelburg, zuster van Athelheard, Ine's opvolger.

Koning van Wessex

De vorige koning, Caedwalla, was een van de belangrijkste militaire leiders van Wessex. Toen hij in 688 afstand deed van de troon, ontstond er een machtsvacuüm. Wessex werd opgesplitst in verschillende subkoninkrijken. Elk werd geregeerd door een onderkoning. Ine begon vaak als onderkoning, maar kon zich al snel opwerpen als de enige heerser van Wessex. Ine reorganiseerde Wessex en voerde een systeem van 'shires' in. Hij schrapte de positie van subkoningen of underkings en verving ze door ealdormen. In veel opzichten was Ine de eerste echte koning van Wessex.

Ine schreef zijn wetten tussen 688 en 694 Hij vermeldt in de preambule bisschop Erconwald die hem hielp. Dit is Erconwald die van 675 tot 694 bisschop van Essex (Londen) was. Hij werd in 994 vervangen door Waldhere. Maar de vermelding dat Ine's vader nog leefde wijst erop dat de wetten eerder in deze periode werden geschreven dan later. De wetten van Ine zijn de eerste wetten voor de Saksen van Wessex. Er waren eerdere wetboeken in Wessex. Maar geen daarvan bestreek een zo breed scala van situaties waarmee een koning of zijn officieren te maken konden krijgen. In de volgende twee eeuwen werden er geen wetboeken geschreven na die van Ine. Pas na Alfred de Grote kwam er een uitgebreider wetboek.

In 705 gaf de koning van Essex onderdak aan bannelingen uit Wessex. Dit veroorzaakte een ernstig probleem tussen de twee koningen. Maar uiteindelijk werden de bannelingen verdreven na een dreigement van Ine om het Oost-Saksische grondgebied binnen te vallen. Een soortgelijke situatie deed zich voor in 722 toen een banneling genaamd Ealdbert in Sussex werd opgevangen. Ine viel daarop Sussex binnen. In 725 viel Ine opnieuw binnen en deze keer werd Ealdberht gedood. In 710 was Ine in oorlog met Geraint, koning van Dumnonia. Dit was onderdeel van zijn campagne tegen de Britten en het uitbreiden van de grenzen van Wessex naar het westen tot aan de rivier de Tamar. Maar hij was niet in staat Cornwall te veroveren. Ine werd in 722 door de Cornish verslagen bij de rivier Tamar. Gedurende zijn gehele regering schijnt Ine op goede voet te hebben gestaan met de Merciërs. Er is slechts één incident: een gevecht bij Wodnesbeorg in 715 tussen Ine en Ceolred, koning van Mercia. Maar de enige bron voor deze informatie, de Angelsaksische Kroniek, zegt niet wie er won.

Ine was een groot voorstander van de Kerk. Hoewel hij zich verzette tegen de oprichting van een tweede bisdom in Sherborne, steunde hij wel de eerste bisschop aldaar in 705, bisschop Aldhelm. Ine steunde de oprichting van een georganiseerde kerk in Wessex. Voorheen waren het slechts verspreide kloosters en kerken. Veel van Ine's wetten betroffen het geestelijk welzijn van zijn volk. Hij schreef voor dat een kind binnen dertig dagen na de geboorte moest worden gedoopt, dat er op zondag niet mocht worden gewerkt en dat de kerkbijdrage op Martinus moest worden betaald. De eerste synoden in Wessex gaan terug tot zijn bewind. Uit de oudste bewaard gebleven documenten blijkt dat Ine deze kerkenraden voorzat.

Ondanks zijn macht en al zijn verwezenlijkingen had hij tegen het einde van zijn lange regeerperiode interne problemen. Er was onenigheid tussen verschillende van de West Saksische athelingen. In 721 doodde Ine een Cynewulf. Om welke reden is niet duidelijk, maar het was in deze periode dat Ealdbert Wessex ontvluchtte. In 722 werd hij bij Taunton belegerd door de koningin van Ine, Ethelburg. De betrokkenheid van de koningin lijkt erop te wijzen dat Ealdbert een lid van de familie was, mogelijk hun zoon. Hij ontsnapte, maar werd drie jaar later vermoord (zie boven). Wat hun relatie ook was, Ine schijnt erg moe geworden te zijn. In 726 deed hij afstand van de troon en ging naar Rome. Minder dan twee jaar later (728) stierf hij daar. Hij verklaarde dat hij het koninkrijk naliet "aan jongere mannen" en deed geen poging om een erfgenaam aan te wijzen. Hij werd opgevolgd door Athelheard.

Familie

In de Angelsaksische kroniek wordt geen melding gemaakt van Ine's vrouw of kinderen. Ine's broer en twee zusters worden vermeld:

• Ingeld († 718), was de broer van Ine.
• Cuenburg, Ine's zuster.
• Cuthburh, Ine's zuster.