Lost Horizon (roman)

Samenvatting plot

Overzicht

Hugh Conway is lid van de Britse diplomatieke dienst. Hij vindt innerlijke rust, liefde en zin in Shangri-La. De mensen leven er erg lang. Een thema van het boek is de mogelijkheid van een nieuwe wereldoorlog en oorlogsvoorbereidingen. Dit gebeurde in die tijd ook echt. Het verhaal lijkt op reisverhalen in de Tibetaanse grensgebieden van Joseph Rock in het tijdschrift National Geographic. De afgelegen gemeenschappen die hij bezocht, zoals Muli, lijken op Hilton's fictieve Shangri-La. De Muli stad Zhongdian heeft zijn naam naar Shangri La (Chinees: Xianggelila).

Het boek beschrijft hoe de oorlog op de grond zich zou verplaatsen naar de lucht. Het leven en alle speciale dingen zouden verloren kunnen gaan, zelfs de geschiedenis. Misschien zou Shangri-la deze belangrijke dingen beschermen voor later als de wereld oorlogsmoe was. Dat was het echte doel van de stad.

Conway overleefde de loopgravenoorlog van WO I. Dit beïnvloedde zijn emoties sterk. Hij was uitgeput en voelde zich ouder dan hij in werkelijkheid was. Hij voelt zich sterk aangetrokken tot het leven in Shangri-La omdat de monniken hem begrepen.

Verhaal

Het ontstaan van de elf genummerde hoofdstukken van de roman wordt uitgelegd in twee openings- en slotgedeelten. De verteller is een neuroloog.

Rutherford, een bevriende neuroloog, zat te eten op Tempelhof in Berlijn met hun oude schoolvriend Wyland. Het onderwerp Hugh Conway komt ter sprake in het gesprek. Hij was een Britse consul in Afghanistan, die op mysterieuze wijze verdween. Rutherford vertelt de verteller later die avond dat hij Conway heeft ontmoet in een Frans missieziekenhuis in Chung-Kiang (waarschijnlijk Chongqing), China. Conway had geheugenverlies, maar kreeg zijn geheugen terug. Hij vertelde Rutherford zijn verhaal, en verdween toen weer.

Rutherford schreef Conway's verhaal op en gaf het aan de neuroloog. Dat verhaal werd de hoofdmoot van de roman.

In mei 1931, tijdens de Britse Raj in India, worden 80 blanke inwoners geëvacueerd naar Peshawar vanwege een revolutie. Conway, de Britse consul, 37 jaar oud; Mallinson, zijn jonge vice-consul; een Amerikaan, Barnard; en een Britse missionaris, Miss Brinklow zitten in een vliegtuig. Het vliegtuig wordt gekaapt en over de bergen naar Tibet gevlogen. Na een noodlanding sterft de piloot. Maar hij vertelt de vier om hulp te halen in het nabijgelegen lamaklooster van Shangri-La. Ze weten niet waar ze zijn, maar Conway denkt dat ze de Himalaya voorbij zijn en in de buurt van de Kuen-Lun zijn.

Chang woont in Shangri-La en spreekt Engels. Hij neemt de vier mee naar het lamaklooster. Het heeft moderne gemakken, zoals centrale verwarming; badkuipen uit Akron, Ohio; een grote bibliotheek; een vleugelpiano; een klavecimbel; en eten uit de vallei beneden. Boven is Karakal, een berg van meer dan 8.500 meter hoog. Karakal betekent "Blauwe Maan".

Mallinson wil hulp inhuren en vertrekken, maar Chang houdt hem beleefd tegen. De anderen besluiten uiteindelijk dat ze graag blijven. Miss Brinklow zal de mensen een zondegevoel bijbrengen. Barnard wil zich verbergen voor de politie en goud zoeken. Conway houdt van het rustige leven van studeren.

Lo-Tsen is een Manchu vrouw in de lamasery. Ze lijkt erg jong. Ze spreekt geen Engels, maar speelt klavecimbel. Mallinson wordt verliefd op haar. Conway ook.

Conway ontmoet de Hoge Lama. Hij verneemt dat het lamaklooster is gebouwd door een katholieke monnik genaamd Perrault uit Luxemburg in het begin van de achttiende eeuw. Het lamaklooster heeft sindsdien gezelschap gekregen van anderen die hun weg naar de vallei hebben gevonden. Eenmaal in de vallei verouderen ze langzaam. Als ze de vallei verlaten, verouderen ze snel en sterven. Conway denkt dat de hoge lama Perrault is, nu 300 jaar oud. Hij heeft gelijk.

Later zegt de Hoge Lama dat hij eindelijk stervende is. Hij wil dat Conway het lamaklooster leidt. Ondertussen heeft Mallinson geregeld dat hij de vallei verlaat met Lo-Tsen en arbeiders om hun voedsel en bezittingen te dragen. Ze wachten op hem 5 mijl (8,0 km) buiten de vallei, maar Mallinson kan de gevaarlijke route niet alleen oversteken. Hij overtuigt Conway om mee te gaan. Dit beëindigt Rutherford's verhaal.

De laatste keer dat Rutherford Conway zag, leek hij zich voor te bereiden op een terugkeer naar Shangri-La. Rutherford vertelt de neuroloog dat hij Conway probeerde te volgen en zijn verhalen over Shangri-La te controleren. Hij vond de Chung-Kiang dokter die Conway had behandeld. De dokter zei dat Conway was binnengebracht door een Chinese vrouw die ziek was. Ze stierf al snel. De dokter vertelde Rutherford dat de vrouw erg oud was. Rutherford dacht dat de oude vrouw Lo-Tsen was. Ze was snel oud geworden na haar vertrek uit Shangri-La.

Cultureel belang

Het boek werd gepubliceerd in 1933. Het werd pas populair nadat Hilton's volgende boek, Goodbye, Mr. Chips, in 1934 verscheen. Lost Horizon werd toen een groot succes. In 1939 werd het uitgegeven in paperback, als Pocket Book #1. Vanwege zijn nummer één positie in wat een zeer lange lijst van pocket uitgaven werd, wordt Lost Horizon vaak het eerste Amerikaanse paperback boek genoemd. Dit is niet correct. Het eerste pocketformaat, paperback boek dat in veel winkels in Amerika werd verkocht, was Pearl Buck's The Good Earth van Pocket Books in 1938 als experiment.

De Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt noemde de presidentiële schuilplaats in Maryland naar Shangri-La. Nu heet het Camp David. Roosevelt loog ook tegen het publiek en zei dat de Doolittle Raid uit Shangri-La kwam. Dit werd het idee om een vliegdekschip USS Shangri-La te noemen.

Van het boek zijn twee films gemaakt:

• Lost Horizon (1937), geregisseerd door Frank Capra
• Lost Horizon (1973), geregisseerd door Charles Jarrott (muzikale versie)

Van het boek werd ook de mislukte Broadway-musical Shangri-La uit 1956 gemaakt.

Hilton's roman werd bewerkt voor BBC Radio 4 in drie afleveringen van een uur onder de noemer Classic Serial. Het werd uitgezonden van 20 september tot 4 oktober 1981. Barry Campbell regisseerde. Derek Jacobi speelde Hugh Conway.

De roman is belangrijk in het boek Deadeye Dick van Kurt Vonnegut.