Acteur

Geschiedenis

De eerste keer dat we weten dat een acteur werkte was in 534 v. Chr. De veranderingen in de kalender tussen toen en nu maken het jaartal onzeker. Deze acteur heette Thespis en hij was Grieks. De plaats waar het toneelstuk plaatsvond heette het Theater Dionysus in Athene, en hij won een wedstrijd. Hij was de eerste persoon die woorden sprak als personage. Dit was een grote verandering in het vertellen van verhalen. Voor die tijd zongen en dansten mensen verhalen, maar niemand was een persoon in het verhaal. Tegenwoordig noemen we acteurs "thespianen" vanwege Thespis.

 

Geschiedenis

De eerste keer dat we weten dat een acteur werkte was in 534 v. Chr. De veranderingen in de kalender tussen toen en nu maken het jaartal onzeker. Deze acteur heette Thespis en hij was Grieks. De plaats waar het toneelstuk plaatsvond heette het Theater Dionysus in Athene, en hij won een wedstrijd. Hij was de eerste persoon die woorden sprak als personage. Dit was een grote verandering in het vertellen van verhalen. Voor die tijd zongen en dansten mensen verhalen, maar niemand was een persoon in het verhaal. Tegenwoordig noemen we acteurs "thespianen" vanwege Thespis.

 

Vrouwen

Vroeger was de naam "acteur" alleen voor mannen. Vrouwen begonnen pas vaak op te treden in de 17e eeuw. Men noemde hen "actrices". In de oude wereld en in de Middeleeuwen vond men het slecht (beschamend) dat een vrouw optrad.

Tegenwoordig is het woord "acteur" voor zowel mannen als vrouwen, omdat sommige mensen de naam "actrice" seksistisch vinden. Maar mensen gebruiken ook heel vaak het woord actrice.

 

Vrouwen

Vroeger was de naam "acteur" alleen voor mannen. Vrouwen begonnen pas vaak op te treden in de 17e eeuw. Men noemde hen "actrices". In de oude wereld en in de Middeleeuwen vond men het slecht (beschamend) dat een vrouw optrad.

Tegenwoordig is het woord "acteur" voor zowel mannen als vrouwen, omdat sommige mensen de naam "actrice" seksistisch vinden. Maar mensen gebruiken ook heel vaak het woord actrice.

 

Verwisselde rollen

Actrices in mannenrollen

Vrouwelijke acteurs spelen soms de rollen van jonge jongens, omdat een vrouw in sommige opzichten meer op een jongen lijkt dan een man. Een vrouw speelt bijvoorbeeld meestal de rol van Peter Pan. In pantomime, een soort toneelstuk voor kinderen (niet hetzelfde als mime), is de belangrijkste jongeman ook een vrouw. Opera kent enkele "broekrollen" die traditioneel door vrouwen worden gezongen. Deze vrouwen zijn meestal mezzosopranen, wat betekent dat zij zingen met een stem die hoog is, maar niet heel hoog. Voorbeelden zijn Hansel in Hänsel und Gretel, en Cherubino in Het huwelijk van Figaro.

Mary Pickford speelde de rol van "Little Lord Fauntleroy" in de eerste filmversie van het boek. Linda Hunt won een Academy Award voor Beste Bijrol in The Year of Living Dangerously, waarin ze de rol van een man speelde.

In komisch theater en film gebruikt men vaak een man voor een vrouwenrol, of een vrouw voor een mannenrol - dit heeft een lange geschiedenis. De meeste komedies van Shakespeare hebben hier voorbeelden van. Zowel Dustin Hoffman als Robin Williams speelden in populaire komediefilms de meeste scènes als mannen in vrouwenkleding, die deden alsof ze vrouwen waren.

Acteurs in vrouwenrollen

In de tijd van Shakespeare, en eerder, werden alle rollen in een Engels toneelstuk gespeeld door mannen, wat betekent dat zelfs personages als Julia, Lady Macbeth en Cleopatra eerst door mannen of jongens werden gespeeld. Na de Engelse Restauratie mochten vrouwen op het toneel optreden.

Meer recentelijk hebben mannen vrouwelijke rollen gespeeld als een soort humor. Films met deze rolomkering zijn onder meer Mrs. Doubtfire, Tootsie, Big Momma's House, Hairspray en The Nutty Professor met Eddie Murphy in de hoofdrol.

 
Actrice Maude Adams speelt de rol van Peter Pan in 1915  

Verwisselde rollen

Actrices in mannenrollen

Vrouwelijke acteurs spelen soms de rollen van jonge jongens, omdat een vrouw in sommige opzichten meer op een jongen lijkt dan een man. Een vrouw speelt bijvoorbeeld meestal de rol van Peter Pan. In pantomime, een soort toneelstuk voor kinderen (niet hetzelfde als mime), is de belangrijkste jongeman ook een vrouw. Opera kent enkele "broekrollen" die traditioneel door vrouwen worden gezongen. Deze vrouwen zijn meestal mezzosopranen, wat betekent dat zij zingen met een stem die hoog is, maar niet heel hoog. Voorbeelden zijn Hansel in Hänsel und Gretel, en Cherubino in Het huwelijk van Figaro.

Mary Pickford speelde de rol van "Little Lord Fauntleroy" in de eerste filmversie van het boek. Linda Hunt won een Academy Award voor Beste Bijrol in The Year of Living Dangerously, waarin ze de rol van een man speelde.

In komisch theater en film gebruikt men vaak een man voor een vrouwenrol, of een vrouw voor een mannenrol - dit heeft een lange geschiedenis. De meeste komedies van Shakespeare hebben hier voorbeelden van. Zowel Dustin Hoffman als Robin Williams speelden in populaire komediefilms de meeste scènes als mannen in vrouwenkleding, die deden alsof ze vrouwen waren.

Acteurs in vrouwenrollen

In de tijd van Shakespeare, en vroeger, werden alle rollen in een Engels toneelstuk gespeeld door mannen, wat betekent dat zelfs personages als Julia, Lady Macbeth en Cleopatra eerst door mannen of jongens werden gespeeld. Na de Engelse Restauratie mochten vrouwen op het toneel optreden.

Meer recentelijk hebben mannen vrouwelijke rollen gespeeld als een soort humor. Films met deze rolomkering zijn onder meer Mrs. Doubtfire, Tootsie, Big Momma's House, Hairspray en The Nutty Professor met Eddie Murphy in de hoofdrol.

 
Actrice Maude Adams speelt de rol van Peter Pan in 1915  

Stemacteren

Stemacteren is een speciale vorm van acteren. Het wordt het meest gebruikt in animatie voor zowel televisie als films. Stemacteurs zijn de mensen die de stemmen voor de personages maken. Zij kunnen de verteller zijn in niet-geanimeerde werken.

 

Stemacteren

Stemacteren is een speciale vorm van acteren. Het wordt het meest gebruikt in animatie voor zowel televisie als films. Stemacteurs zijn de mensen die de stemmen voor de personages maken. Zij kunnen de verteller zijn in niet-geanimeerde werken.

 

Types

Acteurs die in theater, film en televisie werken, moeten verschillende vaardigheden leren. Vaardigheden die goed werken bij de ene soort acteren, werken misschien niet goed bij een andere soort acteren.

In het theater

Om op het toneel te acteren moeten acteurs de regieaanwijzingen leren die in het script staan, zoals "Stage Left" en "Stage Right". Deze aanwijzingen zijn gebaseerd op het gezichtspunt van de acteur als hij of zij op het toneel staat met het gezicht naar het publiek. Acteurs moeten ook de betekenis leren van de aanwijzingen "Upstage" (weg van het publiek) en "Downstage" (naar het publiek toe).

Theateracteurs moeten leren blokkeren, dat is "...waar en hoe een acteur zich tijdens een stuk op het toneel beweegt". De meeste scripts specificeren enige blokkering. De regisseur zal ook instructies geven over blokkering, zoals het oversteken van het toneel of het oppakken en gebruiken van een rekwisiet.

Theateracteurs moeten toneelgevechten leren, dat zijn gesimuleerde gevechten op het toneel. Acteurs moeten soms "hand-tegen-hand [gevechten] of met zwaard [gevechten]" simuleren. Acteurs worden gecoacht door regisseurs, die hen helpen de gechoreografeerde opeenvolging van gevechtshandelingen te leren.

In de film

D. W. Griffith ontwikkelde voor het eerst een manier van acteren die "eerder geschikt was voor de bioscoop dan voor het theater." Hij besefte dat theatraal acteren er niet goed uitzag op film. Griffith eiste dat zijn acteurs en actrices wekenlang filmtraining volgden.

Filmacteurs moeten leren wennen aan en zich op hun gemak voelen met een camera voor hun neus. Filmacteurs moeten leren hun plaats te vinden en te blijven. Dit is een positie op de vloer, gemarkeerd met tape. Deze positie is waar het licht en de focus van de camera worden geoptimaliseerd. Filmacteurs moeten ook leren zich goed voor te bereiden en goed te presteren op screentests. Screen tests zijn een gefilmde auditie van een deel van het script.

"In tegenstelling tot de theateracteur, die een personage kan ontwikkelen tijdens... een twee- of drie uur durend optreden, mist de filmacteur continuïteit, waardoor hij of zij gedwongen wordt naar alle scènes te komen (vaak opgenomen in de omgekeerde volgorde waarin ze uiteindelijk zullen verschijnen) met een personage dat al volledig ontwikkeld is."

"Omdat film zelfs het kleinste gebaar vastlegt en uitvergroot... vraagt film een minder flamboyante en gestileerde lichamelijke prestatie van de acteur dan het theater." "Het tonen van emoties is het moeilijkste aspect van filmacteren om onder de knie te krijgen: ...de filmacteur moet vertrouwen op subtiele gezichtstikken, trillingen en kleine wenkbrauwverhogingen om een geloofwaardig personage te creëren." Sommige theatersterren "...hebben met succes de overgang van theater naar film gemaakt (Olivier, Glenn Close en Julie Andrews, bijvoorbeeld), anderen niet..."

Op televisie

"Op een televisie zijn er meestal meerdere camera's op de set gericht. Acteurs die nieuw zijn met acteren op het scherm kunnen in de war raken over in welke camera ze moeten kijken." TV-acteurs moeten leren om lav mics (Lavaliere microfoons) te gebruiken. TV-acteurs moeten het concept "kader" begrijpen. "De term kader verwijst naar het gebied dat de lens van de camera vastlegt."

 

Types

Acteurs die in theater, film en televisie werken, moeten verschillende vaardigheden leren. Vaardigheden die goed werken bij de ene soort acteren, werken misschien niet goed bij een andere soort acteren.

In het theater

Om op het toneel te acteren moeten acteurs de regieaanwijzingen leren die in het script staan, zoals "Stage Left" en "Stage Right". Deze aanwijzingen zijn gebaseerd op het gezichtspunt van de acteur als hij of zij op het toneel staat met het gezicht naar het publiek. Acteurs moeten ook de betekenis leren van de aanwijzingen "Upstage" (weg van het publiek) en "Downstage" (naar het publiek toe).

Theateracteurs moeten leren blokkeren, dat is "...waar en hoe een acteur zich tijdens een stuk op het toneel beweegt". De meeste scripts specificeren enige blokkering. De regisseur zal ook instructies geven over blokkering, zoals het oversteken van het toneel of het oppakken en gebruiken van een rekwisiet.

Theateracteurs moeten toneelgevechten leren, dat zijn gesimuleerde gevechten op het toneel. Acteurs moeten soms "hand-tegen-hand [gevechten] of met zwaard [gevechten]" simuleren. Acteurs worden gecoacht door regisseurs, die hen helpen de gechoreografeerde opeenvolging van gevechtshandelingen te leren.

In de film

D. W. Griffith ontwikkelde voor het eerst een manier van acteren die "eerder geschikt was voor de bioscoop dan voor het theater." Hij besefte dat theatraal acteren er niet goed uitzag op film. Griffith eiste dat zijn acteurs en actrices wekenlang filmtraining volgden.

Filmacteurs moeten leren wennen aan en zich op hun gemak voelen met een camera voor hun neus. Filmacteurs moeten leren hun plaats te vinden en te blijven. Dit is een positie op de vloer, gemarkeerd met tape. Deze positie is waar het licht en de focus van de camera worden geoptimaliseerd. Filmacteurs moeten ook leren zich goed voor te bereiden en goed te presteren op screentests. Screen tests zijn een gefilmde auditie van een deel van het script.

"In tegenstelling tot de theateracteur, die een personage kan ontwikkelen tijdens... een twee- of drie uur durend optreden, mist de filmacteur continuïteit, waardoor hij of zij gedwongen wordt naar alle scènes te komen (vaak opgenomen in de omgekeerde volgorde waarin ze uiteindelijk zullen verschijnen) met een personage dat al volledig ontwikkeld is."

"Omdat film zelfs het kleinste gebaar vastlegt en uitvergroot... vraagt film een minder flamboyante en gestileerde lichamelijke prestatie van de acteur dan het theater." "Het tonen van emoties is het moeilijkste aspect van filmacteren om onder de knie te krijgen: ...de filmacteur moet vertrouwen op subtiele gezichtstikken, trillingen en kleine wenkbrauwverhogingen om een geloofwaardig personage te creëren." Sommige theatersterren "...hebben met succes de overgang van theater naar film gemaakt (Olivier, Glenn Close en Julie Andrews, bijvoorbeeld), anderen niet..."

Op televisie

"Op een televisie zijn er meestal meerdere camera's op de set gericht. Acteurs die nieuw zijn met acteren op het scherm kunnen in de war raken over in welke camera ze moeten kijken." TV-acteurs moeten leren om lav mics (Lavaliere microfoons) te gebruiken. TV-acteurs moeten het concept "kader" begrijpen. "De term kader verwijst naar het gebied dat de lens van de camera vastlegt."