The Tell-Tale Heart

Verhaal

"The Tell-Tale Heart" is een verhaal verteld in de eerste persoon; dat wil zeggen dat de verteller vertelt over zijn of haar eigen gevoelens en daden. Het verhaal zegt niet of de verteller man of vrouw is.

De verteller woont bij een oude man met een bewolkt, gierachtig oog. De verteller krijgt gevoelens van paranoia, en wordt bang voor het vreemde oog van de oude man. De verteller krijgt zo'n last van het oog dat hij samenzweert om de oude man te vermoorden. Meer dan een week lang sluipt de verteller 's nachts de kamer van de oude man binnen, kijkend en wachtend op het juiste moment om toe te slaan. De ogen van de oude man zijn echter gesloten, waardoor het vertroebelde oog verborgen blijft, en de verteller de drang om te doden verliest.

Maar op een nacht wordt de oude man wakker terwijl de verteller toekijkt, en onthult het oog. De verteller slaat toe en verstikt de oude man met zijn eigen matras. De verteller hakt het lichaam in stukken, en verstopt de stukken onder de vloerplanken. Daarna maakt de verteller de boel schoon om alle sporen van de misdaad te verbergen. Wanneer de verteller meldt dat de politie (een waanbeeld of echt, is onduidelijk) reageert op een telefoontje van een buurman die een angstige schreeuw had gehoord, nodigt de verteller hen uit om rond te kijken, in de overtuiging dat ze geen enkel bewijs van de moord zullen vinden. Ze zitten rond de kamer van de oude man, precies boven de schuilplaats van het lijk, maar vermoeden niets.

De verteller begint echter een vaag geluid te horen. Naarmate het geluid luider wordt, hallucineert de verteller dat het de hartslag van de oude man is die onder de vloer vandaan komt. Deze paranoia neemt toe als de agenten geen aandacht lijken te besteden aan het geluid, dat luid genoeg is voor de verteller om toe te geven dat hij het heeft gehoord. Geschokt door het constante kloppen van het hart en het gevoel dat de agenten zich bewust moeten zijn van de hartslagen, verliest de verteller zijn zelfbeheersing en bekent hij de oude man te hebben vermoord en vertelt hij hen de vloerplanken open te breken om het lichaam te onthullen.

In het hele verhaal houdt de verteller vol gezond te zijn, maar tegelijkertijd wekt hij de indruk van ernstige hallucinaties of paranoia, mogelijk veroorzaakt door schuldgevoelens omdat hij een bejaarde man heeft vermoord.

Analyse

"The Tell-Tale Heart" begint in medias res, midden in een gebeurtenis. De opening is een gesprek dat aan de gang is tussen de verteller en een andere persoon die op geen enkele manier geïdentificeerd wordt. Er wordt gespeculeerd dat de verteller een bekentenis aflegt aan een gevangenisdirecteur, een rechter, een journalist, een dokter of een psychiater. Wie het ook is, het wakkert de behoefte van de verteller aan om zichzelf tot in de kleinste details te verklaren. Het eerste woord van het verhaal, "True!," is een bekentenis van zijn schuld.

Een van de drijvende krachten in deze opening en in het hele verhaal is niet de vasthoudendheid van de verteller aan zijn onschuld, maar aan zijn geestelijke gezondheid. Zijn drang om te overtuigen is echter zelfvernietigend omdat hij volledig toegeeft dat hij schuldig is aan moord. Zijn ontkenning van krankzinnigheid is gebaseerd op zijn systemische handelingen en precisie - een rationele verklaring voor irrationeel gedrag (moord). Deze rationaliteit wordt echter ondermijnd door zijn gebrek aan motivatie ("Object there was none. Passion there was none."). Desondanks zegt hij dat het idee van moord, "mij dag en nacht achtervolgde." De slotscène van het verhaal is echter een gevolg van de schuldgevoelens van de verteller. Zoals veel personages in de Gothic traditie, dicteren zijn zenuwen zijn ware aard. Ondanks zijn pogingen om zich te verdedigen, is het de "overdreven scherpte van de zintuigen" van de verteller, die hem helpt het hart te horen kloppen in de vloerplanken, die de lezer ervan overtuigt dat hij echt gek is. Lezers in Poe's tijd zouden vooral geïnteresseerd zijn geweest in de controverse over de verdediging tegen krankzinnigheid in de jaren 1840.

Het is echter onduidelijk of de verteller werkelijk zeer scherpe zintuigen heeft of dat hij zich slechts dingen verbeeldt. Als men aanneemt dat zijn toestand waar is, is wat hij aan het eind van het verhaal hoort misschien niet het hart van de oude man, maar doodshoofdkevers. De verteller geeft voor het eerst toe dat hij doodshorsen in de muur hoort nadat hij de oude man uit zijn slaap heeft doen ontwaken. Volgens het bijgeloof zijn doodshorloges een teken van een naderende dood. Eén soort doodshoofdkevers slaat met zijn kop tegen een oppervlak, vermoedelijk als onderdeel van een paringsritueel, terwijl andere een tikkend geluid maken.

De relatie tussen de oude man en de verteller is niet eenduidig, evenmin als hun namen, hun beroepen, of waar ze wonen. In feite draagt die dubbelzinnigheid bij aan het verhaal als een ironisch tegenwicht voor de strikte aandacht voor details in de plot. De verteller kan een bediende van de oude man zijn of, zoals vaker wordt aangenomen, zijn zoon. In dat geval symboliseert het "gier"-oog van de oude man het ouderlijk toezicht en mogelijk de vaderlijke principes van goed en kwaad. De moord op het oog is dan een verwijdering van het geweten. Het oog kan ook geheimhouding vertegenwoordigen, opnieuw spelend op het dubbelzinnige gebrek aan details over de man of de verteller. Pas wanneer het oog uiteindelijk in de laatste nacht open wordt gevonden, en de sluier van geheimhouding wordt doorbroken, wordt de moord uitgevoerd.

Voormalig laureaat Richard Wilbur heeft gesuggereerd dat het verhaal een allegorische weergave is van Poe's gedicht "To Science". Het gedicht toont de strijd tussen verbeelding en wetenschap. In "The Tell-Tale Heart," vertegenwoordigt de oude man de wetenschappelijke rationele geest, terwijl de verteller de verbeeldingskracht is.

Publicatie geschiedenis

"The Tell-Tale Heart" werd voor het eerst gepubliceerd in het in Boston gevestigde tijdschrift The Pioneer in januari 1843, onder redactie van James Russell Lowell. Poe kreeg waarschijnlijk slechts $10 betaald. Het werd lichtjes herzien toen het opnieuw werd gepubliceerd in de Broadway Journal van 23 augustus 1845. Het werd meerdere malen herdrukt tijdens Poe's leven.

Aanpassingen

• Per 2007-09-01 bevat de Internet Movie Database 21 verfilmingen.
• Een tekenfilmversie van UPA, voorgelezen door James Mason, The Tell-Tale Heart (1953), is opgenomen onder de films die bewaard worden in de United States National Film Registry.
• The Tell-Tale Heart, 1960 versie.
• Een lezing van het verhaal werd uitgevoerd door Winifred Phillips, met door haar gecomponeerde muziek, als onderdeel van de NPR "Tales by American Masters" serie in 1998 en uitgebracht op DH Audio.
• Het Canadese radioprogramma Nightfall presenteerde een bewerking op 1 augustus 1980.

Werken geïnspireerd

Muziek

• "The Tell-Tale Heart" is een van de liedjes geïnspireerd door Poe verhalen op het album Tales of Mystery and Imagination (originele versie 1976, CD remix 1987) van The Alan Parsons Project. Het wordt gezongen door Arthur Brown.
• In 2003 bracht Lou Reed zijn conceptalbum The Raven uit, dat bestaat uit verschillende werken geïnspireerd door Poe, waaronder het nummer "The Tell-Tale Heart".
• Op Insane Clown Posse's album The Riddlebox uit 1995 is het nummer "Ol' Evil Eye" geïnspireerd op dit verhaal.
• Het nummer "Ride the Wings of Pestilence" van de in Californië gevestigde post-hardcore band From First to Last vertoont gelijkenissen met "The Tell-Tale Heart". Dit is echter nooit bevestigd.

Televisie

• In een aflevering van The Simpsons ("Lisa's Rival," 11 september 1994) kwam een op "Tell-Tale Heart" geïnspireerde wraakactie voor tussen Lisa en een nieuwe student. In de aflevering verbergt Lisa het diorama van het verhaal van de concurrerende student en vervangt het door een echt dierenhart. Terwijl haar schuldgevoel groeit, denkt ze dat ze het hart van het diorama hoort kloppen onder de vloerplanken.
• In een aflevering van seizoen 1 van SpongeBob SquarePants, "Piepende laarzen", begraaft Mr. Krabs een paar piepende laarzen onder de vloerplanken. Hij hoort het geluid steeds vaker en graaft ze dan op, waarbij hij zegt: "Het is het piepen van de afzichtelijke laarzen!"