Kerkuilen
Kerkuilen (familie Tytonidae) zijn een van de twee uilenfamilies. De andere is die van de echte uilen, de Strigidae. Het zijn uilen van middelgroot tot groot formaat met grote koppen en hartvormige gezichten. Ze hebben lange, sterke poten met krachtige klauwen.
De kerkuilen zijn een wijdverspreide familie. Zij komen niet voor in het noorden van Noord-Amerika, Saharaans Afrika en grote delen van Azië. Zij leven in een groot aantal habitats, van woestijnen tot bossen, en van gematigde breedten tot de tropen.
Het belangrijkste kenmerk van de kerkuil is de hartvormige gezichtsschijf, gevormd door stijve veren. De veren helpen bij het versterken en lokaliseren van de bron van geluiden wanneer de vogel jaagt. Aanpassingen aan de vleugelveren elimineren het geluid dat door het vliegen wordt veroorzaakt. Dit helpt zowel het gehoor van de uil, als de prooi onbewust te houden van de uil. Samenvattend: de uil jaagt vooral in de schemering en 's nachts. Hij gebruikt geluid om de beweging van de prooi op te sporen: zijn gehoor is gevoelig, en zijn vleugels zijn bijna geluidloos.
Kerkuil
Soorten
Geslacht Tyto
- Grote Zootuil, T. tenebricosa
- Kleine Zeeluuw, T. multipunctata
- Australische Gemaskerde Uil, T. novaehollandiae
- Holenbroedende gemaskerde uil, T. novaehollandiae troughtoni - betwist; waarschijnlijk uitgestorven (jaren 1960)
- Gouden Gemaskerde Uil, T. aurantia
- Kleine gemaskerde uil, T. sororcula
- Buru Gemaskerde uil, T. (sororcula) cayelii - mogelijk uitgestorven (midden 20e eeuw?)
- Manus Gemaskerde uil, T. manusi
- Taliabu Gemaskerde uil, T. nigrobrunnea
- Minahassa Gemaskerde uil, T. inexspectata
- Sulawesi-uil, T. rosenbergii
- Peleng Gemaskerde uil, T. rosenbergii pelengensis - waarschijnlijk uitgestorven (midden 20e eeuw)
- Kerkuil, T. alba
- Oostelijke Kerkuil, T. (alba) delicatula
- Ashy-faced owl, T. glaucops
- Rode uil T. soumagnei
- Afrikaanse grasuil T. capensis
- Australasische grasuil T. longimembris
Geslacht Phodilus
- Oost-Baaiuil P. badius
- Samar baai uil P. (badius) riverae
- Congo Bay uil, P. prigoginei - soms geplaatst in Tyto
Fossiele geslachten. Het fossielenbestand van de boerenkinkels gaat terug tot het Eoceen.
- Nocturnavis (Laat Eoceen/Vroeg Oligoceen) - omvat "Bubo" incertus
- Necrobyas (Laat Eoceen/Vroeg Oligoceen - Laat Mioceen) - omvat "Bubo" arvernensis en Paratyto
- Selenornis (Laat-Eoceen/Vroeg-Oligoceen van Quercy, Frankrijk) - omvat "Asio" henrici
- Prosybris (Laat Eoceen/Vroeg Oligoceen van Quercy? - Vroeg Mioceen van Frankrijk)
Vragen en antwoorden
V: Wat zijn schorren?
A: Kerkuilen zijn één van de twee uilenfamilies en het zijn middelgrote tot grote uilen met grote koppen en hartvormige gezichten.
V: Wat is de andere uilenfamilie?
A: De andere uilenfamilie zijn de echte uilen, Strigidae.
V: Waar komen kerkuilen niet voor?
A: Kerkuilen komen niet voor in het noorden van Noord-Amerika, Sahara Afrika en grote delen van Azië.
V: In wat voor soort habitats leven kerkuilen?
A: Kerkuilen leven in een breed scala aan habitats, van woestijnen tot bossen en van gematigde breedten tot de tropen.
V: Wat is het belangrijkste kenmerk van kerkuilen?
A: Het belangrijkste kenmerk van kerkuilen is de hartvormige gezichtsschijf gevormd door stijve veren, die helpt om de bron van geluiden te versterken en te lokaliseren wanneer de vogel jaagt.
V: Hoe helpen de aanpassingen aan de vleugelveren van kerkuilen hen bij het jagen?
A: De aanpassingen aan de vleugelveren van kerkuilen elimineren het geluid dat veroorzaakt wordt door het vliegen, wat het gehoor van de uil ten goede komt en ervoor zorgt dat de prooi de uil niet opmerkt.
V: Wanneer jagen kerkuilen en hoe gebruiken ze geluid om de beweging van hun prooi te detecteren?
A: Kerkuilen jagen voornamelijk in de schemering en 's nachts, en ze gebruiken geluid om de beweging van hun prooi te detecteren. Het gehoor van de uil is gevoelig en zijn vleugels zijn bijna geluidloos.
