Wormgat
Een wormgat is een theoretische doorgang door de ruimte die een kortere weg door de tijd en de ruimte creëert. Het is niet bekend of ze al dan niet bestaan.
Wetenschappers geloven dat als er wormgaten bestonden, deze niet volgens traditionele wetenschappelijke methoden konden worden gemaakt. Om een wormgat open te houden zou een vorm van theoretische exotische materie nodig zijn. Anders zou het wormgat gewoon heel snel na het ontstaan ervan verdwijnen. Als het wormgat op een 2-dimensionaal vlak wordt uitgezet, buigt het het vlak, zoals bij het vouwen van een papier, zodat de twee uiteinden elkaar raken (zoals op de foto te zien is). De term wormgat werd voor het eerst gebruikt door John Wheeler, een theoretisch natuurkundige. Het staat ook bekend als een Einstein-Rosen brug. Een wormgat heeft veel weg van een tunnel met twee uiteinden in afzonderlijke punten in de ruimtetijd. Onderzoekers hebben geen waarneembaar bewijs voor wormgaten.
Wormgaten zijn een gemeenschappelijk element in de sciencefiction omdat ze snelle interstellaire, intergalactische en soms zelfs interuniversele reizen mogelijk maken. In de fictie hebben wormgaten ook gediend als een methode voor tijdreizen. Deze populaire fictie laat interstellaire reizen toe binnen het menselijk leven. Dit zou tijdreizen mogelijk maken, ook een populaire fictie. Een voorgestelde tijdreismachine die gebruik maakt van een verplaatsbaar wormgat zou hypothetisch op de volgende manier werken: Een uiteinde van het wormgat wordt versneld tot een aanzienlijk deel van de lichtsnelheid, misschien met een geavanceerd voortstuwingssysteem, en dan terug gebracht naar het punt van oorsprong. Een andere manier is om de ene ingang van het wormgat te nemen en het te verplaatsen naar het zwaartekrachtsveld van een object dat een hogere zwaartekracht heeft dan de andere ingang, en het dan terug te brengen naar een positie in de buurt van de andere ingang. Bij beide methoden zorgt de tijddilatatie ervoor dat het einde van het bewogen wormgat minder verouderd is, of "jonger" wordt, dan het stationaire einde zoals gezien door een externe waarnemer; de tijd verbindt echter anders door het wormgat dan daarbuiten, zodat gesynchroniseerde klokken aan beide uiteinden van het wormgat altijd gesynchroniseerd zullen blijven zoals gezien door een waarnemer die door het wormgat gaat, ongeacht hoe de twee uiteinden bewegen.
Diagram van een Schwarzschild wormgat
Vragen en antwoorden
V: Wat is een wormgat?
A: Een wormgat is een theoretische doorgang door de ruimte die een kortere weg door tijd en ruimte creëert. Het is niet bekend of ze bestaan of niet.
V: Hoe kan een wormgat ontstaan?
Antwoord: Wetenschappers geloven dat als wormgaten zouden bestaan, zij niet volgens de traditionele wetenschappelijke methoden kunnen worden gemaakt. Om een wormgat open te houden, zou een vorm van theoretische exotische materie nodig zijn. Anders zou het wormgat na het maken ervan gewoon heel snel verdwijnen.
Vraag: Hoe verschijnt het op een 2-dimensionaal vlak?
Antwoord: Als het wordt uitgezet op een tweedimensionaal vlak, buigt het wormgat het vlak, zoals het vouwen van een papier, zodat de twee uiteinden elkaar raken (zoals te zien is in de afbeelding).
V: Wie gebruikte voor het eerst de term "wormgat"?
A: De term "wormgat" werd voor het eerst gebruikt door John Wheeler, een theoretisch natuurkundige. Het staat ook bekend als een Einstein-Rosen brug.
V: Wat hebben onderzoekers voor bewijs van hun bestaan?
A: Onderzoekers hebben geen observationeel bewijs voor wormgaten.
V: Waarom komen ze vaak voor in sciencefictionverhalen?
A: Wormgaten komen vaak voor in sciencefictionverhalen omdat zij snelle interstellaire, intergalactische en soms zelfs interuniversele reizen mogelijk maken die tijdreizen binnen mensenlevens mogelijk maken.
V: Hoe zou men ze voor tijdreizen kunnen gebruiken?
A: Een voorgestelde tijdreismachine die gebruik maakt van een doorkruisbaar wormgat zou hypothetisch werken door één ingang van het wormgat te nemen en het te verplaatsen naar het zwaartekrachtveld van een object dat meer zwaartekracht heeft dan de andere ingang en het dan terug te brengen naar zijn oorspronkelijke positie bij de andere ingang; dit veroorzaakt tijdsdilatatie waardoor het ene uiteinde van de tunnel jonger wordt dan het andere gezien door een externe waarnemer, maar gesynchroniseerde klokken aan beide uiteinden zullen gesynchroniseerd blijven wanneer ze door de tunnel gaan, ongeacht hoeveel beweging er tussen beide uiteinden plaatsvindt.
