Charlotte's Web (1973)

Het verhaal

Een nest van 11 biggen wordt geboren met een moedervarken op een landbouwbedrijf dat eigendom is van de familie Arable. Het 11e van de 11 babyvarkens, genaamd Wilbur, is een heel klein en het moedervarken kan hem niet voeden. Dus besluit John Arable om Wilbur "af te schaffen". Echter, als zijn dochter, Fern Arable, hoort van het lot van het varken, redt ze hem en vertelt haar vader dat het oneerlijk is om Wilbur te doden omdat hij kleiner is dan de anderen. John gaat akkoord en Fern mag het biggetje als huisdier houden. Fern en Wilbur hielden van elkaar. Fern neemt Wilbur mee in een kinderwagen en geeft hem een bad. Echter, na slechts zes weken van opvoeding vertelt John Arable aan Fern dat het tijd is om hem te verkopen. Wilbur was niet langer een babyvarkentje, maar een volgroeid zwijn. Fern neemt helaas afscheid als Wilbur op straat wordt verkocht aan haar oom, Homerus Zuckerman. Daar onthult een gans aan Wilbur dat hij spreekvaardigheid heeft. Als Wilbur met een lam wil spelen, zegt de vader van het lam dat schapen niet met varkens spelen omdat het slechts een kwestie van tijd is voordat ze in gerookt spek en ham worden veranderd. Wilbur begint te huilen en zegt dat hij niet wil sterven, maar een stem van bovenaf zegt hem "kin omhoog". Wilbur gaat beter slapen.

De volgende dag zingt de stem een liedje over "chinning up", en onthult zich als een spin met de naam Charlotte. Charlotte redt Wilbur door berichten in haar web te schrijven, vandaar dat de film "Charlotte's Web" heet. Ze begint berichten te schrijven in haar web, en noemt hem "geweldig" en "een of ander varken." De berichten krijgen veel aandacht van de media en andere buren van de kermis. Wilbur is zo'n mediahit dat dit de Arables, Zuckermans en Fussys overtuigt om hem te houden en niet te doden. Charlotte legt uiteindelijk haar eieren en sterft. Als de babyspinnen geboren zijn (514), vertrekken de meeste van hen. Drie van hen blijven, en een aantal jaren blijven een paar van Charlotte's kinderen rond de boerderij en houden Wilbur gezelschap. Maar hoeveel Wilbur ook van hen houdt, ze zullen nooit de herinnering aan zijn vriendin Charlotte vervangen.

Stemafroeping

Laat  los.

De film werd uitgebracht aan de theaters op 1 maart 1973 door Paramount Pictures in de Verenigde Staten. Het werd uitgebracht op 22 februari 1973 in New York City in minder theaters, en ook uitgebracht in West-Duitsland op 30 maart 1973, evenals 11 augustus in Zweden, en 25 augustus in Japan.

Receptie

Kritische ontvangst

Rotten Tomatoes zegt dat de film een 74% "verse" beoordeling heeft op basis van 19 reviews, met een score van 6.6. De RT-community gaf de film een 86% goedkeuring rating, met een score van 7/10. Craig Butler van All-Movie Guide bekritiseerde de animatie en de muzikale score, maar zei dat het dicht bij het boek lag. Hij zei dat "er geen poging is gedaan om het existentiële verdriet in de kern van het verhaal te verzachten" (niemand heeft geprobeerd om de grote droevige delen van het verhaal te verzachten, zoals wanneer Charlotte aan het eind overlijdt). Dan Jardine bekritiseerde de liedjes en de "Saturday morning cartoon quality" van de animatie, maar zegt ook dat Hamner net genoeg van White's proza hield om de film niet alleen een experiment te laten zijn dat niet werkte. Christopher Null van Filmcritic.com zei dat de animatie soms "ronduit slecht is, maar E.B. White's klassieke fabel heeft weinig nodig om het tot leven te brengen". Later zei hij nog dat de film "een must-own is voor iedereen met kinderen, en een must-see voor iedereen". Hij gaf hem vier van de vijf sterren. Toen de film op DVD werd heruitgegeven, werd hij bekroond met een Oppenheim Toy Portfolio Gold Award.

E.B. White's Reactie

Volgens Gene Deitch, een animatieregisseur en vriend van E.B. White, schreef de vrouw van de auteur in een brief uit 1977 de volgende woorden: "We hebben nooit opgehouden spijt te hebben dat uw versie van "Charlotte's Web" nooit is gemaakt. De Hanna-Barberra versie heeft nooit een van ons beiden tevreden gesteld... een travestie..." E.B. White schreef zelf over de film: "Het verhaal wordt om de paar minuten onderbroken zodat iemand een vrolijk liedje kan zingen. Ik geef niet veel om vrolijke liedjes. The Blue Hill Fair, die ik trouw in het boek probeerde te rapporteren, is een Disney World geworden, met 76 trombones. Maar dat is wat je krijgt als je in Hollywood verwikkeld raakt."

Liederen

1. "Kin omhoog"
2. "Ik kan praten!"
3. "Zuckerman's beroemde varken"
4. "Een echt Smorgasbord"
5. "We hebben veel gemeen."
6. "Moeder Aarde en Vadertje Tijd"
7. "Er moet iets meer zijn"
8. "Diep in het Donker/Charlotte's Web."

"Chin Up" wordt gezongen door Charlotte de spin als ze voor het eerst Wilbur het varken op het erf ontmoet. Ze overtuigt hem van de zonnige kant.

"I Can Talk!" wordt gezongen door Wilbur het varken dat eerder geen woorden kon uitspreken. De Gans beseft, terwijl ze op haar eieren zit, dat haar nieuwe buurman in het hok naast haar, Wilbur het varken, zijn eten niet heeft opgegeten, en dat hij verdrietig lijkt te zijn. Ze biedt hem een oor als hij naar haar toe komt en praat omdat ze niet van haar eieren af kan komen. Maar al snel beseft ze dat Wilbur niet kan praten. Ze moedigt hem aan om te proberen... En met een paar knorren, en een "Wa... Wa... Wa... Wi... Will...bur... WILBUR!" Plotseling, met de hulp van de Gans, beseft Wilbur dat hij kan praten en zeggen wat hij wil. Wilbur zingt een liedje over zijn nieuwe spreekvaardigheid, terwijl hij enkele andere boerderijdieren wakker maakt met zijn opwinding.

"A Veritable Smorgasbord" wordt in het verhaal geïntroduceerd en gezongen door de Gans, opnieuw gezongen door de Gans en de Templeton. Het wordt een andere keer gezongen, dit keer in een "dubbele tijd" tempo gezongen door Templeton.

"Zuckerman's Famous Pig" is de titel die aan Wilbur de varkensheld wordt gegeven en die hem redt van de dood in het verhaal, en het thema van het slotnummer in de film. Het lied is gecomponeerd en gearrangeerd in een kapperskwartetstijl door de gebroeders Sherman, in overeenstemming met de tijd en de plaats van het verhaal. Het werd behandeld door de Brady Kids en werd gekozen voor de release van hun eerste single uit The Brady Bunch Phonographic Album door producer Jackie Mills.

"We hebben veel gemeen" wordt gezongen door Wilbur voor het nieuwe ganzenkuiken, Jeffery, die net als Wilbur een runt is. Wilbur geeft een van de lessen door die Charlotte hem heeft geleerd. De andere boerderijdieren zingen ook mee. In de advertentie voor de leveranciers van de film is een zeldzaam stukje beeldmateriaal te zien van de Sherman Brothers die "We've Got Lots In Common" zingen. In deze rol speelt Richard Sherman piano terwijl Robert Sherman over de schouder van zijn broer staat en meezingt. Het nummer werd gefilmd in een naamloze opnamestudio in Los Angeles in 1972.

"Moeder Aarde en Vadertje Tijd" wordt in het verhaal geïntroduceerd door Charlotte en zong een tweede keer in de film terwijl Charlotte stervende is. Volgens The Annotated Charlotte's Web van Peter F. Neumeyer zijn sommige fans van het boek geen voorstander van de plaatsing van het nummer in de film omdat het de sterke woorden van E.B. White uit het boek verpest, "...En ze heeft niet meer bewogen." wat veel mensen extreem ontroerend vinden. De vader van de Sherman Brothers, liedjesschrijver Al Sherman, geloofde dat de Charlotte's Web song score, en "Moeder Aarde en Vadertje Tijd" in het bijzonder, het beste werk van de broers was. De tekst gaat in op het idee van het denken over iemands leven. In de verhaallijn wordt het liedje door Charlotte aan het eind van haar leven gezongen. Ironisch genoeg is Al Sherman kort na de release van de film overleden.

"Er moet iets meer zijn" wordt geïntroduceerd in het verhaal als Fern leert over de liefde van een klein runtje dat ze redde van een "vroegtijdige dood", toen haar vader op het punt stond om "het af te schaffen". Fern vond het een onrechtvaardigheid, en vertelt zichzelf, en zegt tegen haar vader dat als ze klein was geweest, hij haar dan ook zou hebben vermoord? Haar vader geeft toe en laat haar het varken opvoeden dat ze Wilbur noemt. Fern leert via Wilbur over de liefde en het leven en zingt een liedje om Wilbur te vertellen hoeveel ze van hem houdt. Het lied gaat door de eerste twee weken van Wilbur's leven met Fern. Het liedje wordt door Fern op moederlijke wijze aan een baby Wilbur gezongen. Het liedje wordt dan weer kort gezongen door Wilbur als Fern wat ouder wordt en interesse begint te tonen in de jonge "Henry Fussy". Plotseling is Wilbur niet meer zo belangrijk in het leven van Fern. Charlotte legt Wilbur uit dat dit de aard van de wereld is.

"Charlotte's Web" is het titelnummer van de film. In de film wordt het nummer achter elkaar gezongen met "Deep in the Dark". Het titelnummer werd o.a. door The Brady Bunch gecoverd. In de film vertelt Charlotte aan Wilbur om te gaan slapen, en ze zou hem 's morgens zien, en ze zingt een liedje genaamd "Deep In the Dark" om het boerenerf te laten inslapen.

Het titelnummer werd gecoverd (wanneer een artiest een lied zingt dat niet van hen is) door onder andere The Brady Bunch: The Brady Bunch Phonographic Album bevat drie Sherman Brothers nummers waaronder "River Song" van Tom Sawyer, "Zuckerman's Famous Pig" en "Charlotte's Web". Hun cover van het nummer staat ook op hun "Greatest hits" album It's a Sunshine Day: The Best of The Brady Bunch.