Ontwikkeling van kinderen

Vroege ideeën

In de middeleeuwen

In deze tijd werden kinderen als anders dan volwassenen gezien. Kinderen onder de 7 of 8 jaar waren anders dan andere mensen en werden als kinderen behandeld. Zelfs tieners waren nog niet volgroeid. In religieuze geschriften werd soms over kinderen gesproken als slecht en als iets dat rein moest zijn. Ze spraken soms ook over hen als goed en engelen.

Tijdens de reformatie

Ten tijde van de reformatie dacht men dat kinderen slecht geboren werden. Volwassenen dachten dat kinderen geleerd moest worden om een persoon te zijn. Kinderen moesten strakke en ongemakkelijke kleren dragen. Een kind opvoeden werd gezien als een van de belangrijkste dingen. Volwassenen wilden dat kinderen de rede gebruikten bij het leren.

Tijdperk van Verlichting

In de tijd van de Verlichting begon men anders te denken over kinderen en ontwikkeling. Mensen respecteerden kinderen meer en behandelden ze beter. Twee belangrijke mensen hadden ideeën over kinderen tijdens de Verlichting. Het waren John Locke en Jean-Jacques Rousseau.

John Locke

John Locke dacht dat kinderen geboren werden zonder enige kennis. Hij dacht dat de geest tabula rasa is, oftewel een blanco lei. Dit betekent dat de geest als een blanco vel papier is wanneer iemand wordt geboren. Kinderen krijgen kennis in het leven en vullen het blanco papier op. Locke dacht dat de enige manier waarop kinderen kennis opdoen is door verschillende dingen in het leven te doen en ervaring op te doen met die dingen. Locke's ideeën over hoe kinderen kennis vergaren veranderden hoe mensen over kinderen dachten. Zijn overtuiging was dat leren leuk moest zijn in plaats van een taak. "Kinderen [moeten] vrij zijn om kinderlijk te zijn," schreef Locke. Locke's ideeën stonden haaks op de kerkelijke principes, die strikt geloofden dat kinderen fabels moesten lezen en geen religieuze teksten. Kinderen werden op een betere manier gezien en kregen meer respect van volwassenen. Locke wilde dat ouders meer tijd met hun kinderen doorbrachten en hen hielpen met leren. Hij dacht dat het voor de ontwikkeling van kennis bij kinderen nodig was dat ouders kinderen hielpen nieuwe dingen te ervaren en over die dingen te onderwijzen. Locke benadrukte opvoeding als het belangrijkste onderdeel van de ontwikkeling van kinderen.

Jean-Jacques Rousseau

Jean Jacques Rousseau had een ander idee over kinderen dan Locke. Hij dacht dat kinderen worden geboren terwijl ze weten wat goed en fout is. Rousseau dacht niet dat kinderen "blanco leien" waren, zoals Locke deed. Hij dacht dat kinderen "nobele wilden" waren. Dit is het idee dat kinderen goed geboren worden, maar dat de maatschappij hen slecht kan maken. Rousseau vond dat volwassenen aandacht moesten besteden aan de behoeften van kinderen tijdens hun verschillende ontwikkelingsfasen.

Theorieën over de ontwikkeling van kinderen

Psychoseksuele theorie

Sigmund Freud was een neuroloog en psychoanalyticus die volwassenen probeerde te helpen met hun problemen. Hij sprak met volwassenen over hun kindertijd en alles wat er in die tijd gebeurd was. Freud richtte zich op de onbewuste geest. Dit is het deel van de geest waar een persoon niet direct weet van heeft. Freud dacht dat het onbewuste belangrijk was voor hoe mensen denken en zich voelen. De manier waarop mensen denken en voelen kan invloed hebben op hoe ze handelen. Freud's ideeën leidden hem tot zijn psychoseksuele theorie. De psychoseksuele theorie richt zich op hoe de verlangens van een kind worden gestuurd in de vroege jaren en het effect dat het heeft wanneer het kind volwassen wordt.

Freud dacht dat de persoonlijkheid van ieder mens uit drie delen bestaat. De delen zijn het id, ego, en super-ego. De drie delen hebben elk een doel, maar zijn het bijna nooit met elkaar eens. Het niet overeenstemmen van de drie delen is er de oorzaak van dat mensen ongelukkig zijn en problemen hebben.

Als een baby geboren wordt, heeft hij alleen basisbehoeften. De baby moet eten, slapen en naar het toilet gaan. Deze basisbehoeften helpen de baby om te leven. Deze basisbehoeften vormen het id. Het id wil alleen in deze behoeften voorzien. Het id wil dat er meteen in de behoeften wordt voorzien en niet dat ze hoeven te wachten. Freud dacht dat jonge kinderen worden geregeerd door het id. Het id weet niets van goed en kwaad en geeft daar ook niet om. Het wil alleen in zijn behoeften voorzien. Dit betekent dat jonge kinderen niet weten wat goed en fout is. Ze weten alleen wat het id wil. Kinderen zullen handelen naar de wensen van het id, zelfs als ze dat niet zouden moeten doen. Kinderen beginnen te leren dat ze niet altijd kunnen krijgen wat ze willen wanneer ze het willen. Dit veroorzaakt de vorming van het ego. Het ego "wordt geregeerd door het realiteitsprincipe". Dit betekent dat het weet wat er werkelijk kan gebeuren in de wereld. Het ego weet of het id kan krijgen wat het wil door te kijken of het verlangen vervuld kan worden. Wanneer niet aan de behoeften van het id kan worden voldaan, controleert het ego het id en zijn wensen. Kinderen die het ego gevormd hebben, kunnen hun basisbehoeften en hun daden controleren. Wanneer het ego gevormd is, krijgen kinderen een gevoel van zelf door controle over hun behoeften. De superego wordt gevormd door kinderen die samenwerken met hun ouders en anderen in de samenleving. De superego werkt als een regelvolger. Het laat het kind weten wat goed en fout is door wat de maatschappij's regels over goed en fout zijn. Schuldgevoel is de belangrijkste manier waarop het superego kinderen de regels van wat goed en fout is vertelt.

Freud dacht dat kinderen vijf psychoseksuele ontwikkelingsstadia doorliepen. In de stadia moeten kinderen problemen oplossen tussen behoeften en wat de maatschappij wil. Door deze problemen op te lossen kunnen kinderen het als volwassene goed doen. Problemen die volwassenen krijgen hebben te maken met het stadium waar ze moeite mee hadden. De vijf stadia zijn: oraal, anaal, fallisch, latent, en genitaal. Het orale stadium begint bij de geboorte en heeft te maken met de zuigbehoeften van de baby. Het anale stadium is het tweede en is van 1-3 jaar oud. Het heeft te maken met het vasthouden en loslaten van urine en ontlasting. Het derde stadium, het fallische stadium, is van 3-6 jaar oud en heeft te maken met de genitale regio. Freud meende dat dit stadium een van de belangrijkste stadia is om problemen in op te lossen. Als een kind de problemen niet oplost, kan hij of zij het Oedipuscomplex (voor jongens) of het Electracomplex (voor meisjes) ontwikkelen. Deze problemen komen voort uit liefde, ofwel de liefde van een jongen voor zijn moeder, ofwel de liefde van een meisje voor haar vader. Om de problemen te stoppen neemt de jongen of het meisje de waarden van hun vader (voor jongens) of moeder (voor meisjes) over. Het vierde stadium van de psychoseksuele stadia is het latentiestadium en het komt voor van 6-11-jarigen. In dit stadium groeit het superego het meest en krijgen kinderen waarden mee uit de maatschappij. Het laatste stadium is het genitale stadium en duurt tot in de adolescentie. In dit stadium beginnen kinderen anderen aardig te vinden en heteroseksuele relaties aan te gaan.

Freud's Psychosexuele Stadia

Stadium	Leeftijd
Mondeling	Geboorte-1 jaar
Anaal	1-3 jaar
Phallic	3-6 jaar
Latency	6-11 jaar
Genitale	Adolescentie

Freud's theorie van de ontwikkeling van kinderen is belangrijk omdat het de eerste was die wees op het belang van ouder-kind relaties.

Psychosociale theorie

Erik Erikson was een volgeling van Freud's ideeën en begon zijn eigen theorie gebruikmakend van Freud's ideeën. Erikson's theorie wordt de psychosociale theorie van de ontwikkeling van kinderen genoemd. Erikson gebruikte Freud's idee van het id, ego, en superego en zijn ontwikkelingsstadia om zijn eigen theorie op te bouwen. Erikson dacht dat het ego "van het grootste belang" was. Het ego was belangrijk omdat het kinderen in staat stelt een individu te worden en iets toe te voegen aan de maatschappij. Erikson voegde meer stadia aan zijn theorie toe dan Freud deed, en sommige van zijn stadia zijn gelijkaardig aan die van Freud. Erikson eindigde met acht stadia in zijn theorie. Elk stadium heeft een probleem tussen twee verschillende gevoelens. De persoonlijkheid van een kind wordt gevormd door hoe het elk probleem oplost.

Erkison's fases

• Stadium 1 : Basic Trust vs. Mistrust : vertrouwen ontwikkelt zich omdat baby's volwassenen nodig hebben om in hun behoeften te voorzien. Erkison dacht dat dit stadium nooit voltooid is.
• Stadium 2 : Autonomie vs. Schaamte en Twijfel : Kleine kinderen moeten leren om dingen als eten geven, aankleden en baden met hulp te doen.
• Fase 3 : Initiatief vs. Schuld : Kinderen kunnen doen alsof ze zijn wie ze willen door te doen alsof.
• Fase 4 : Industrie vs. Minderwaardigheid : Kinderen leren om met anderen buiten het gezin samen te werken.
• Stadium 5 : Identiteit vs. Identiteitsverwarring : Het kind vormt zijn of haar zelfbesef.
• Stadium 6 : Intimiteit versus isolement : Jongvolwassenen gaan relaties aan met anderen.
• Stadium 7 : Generatief vs. Stagnatie : Volwassenen worden ouders en zorgen voor kinderen.
• Stadium 8 : Integriteit vs. Wanhoop : Volwassenen denken na over de persoon die ze geweest zijn.

Erikson's stadia zijn belangrijk omdat zij keken naar maatschappij en cultuur en hoe deze de persoonlijkheid beïnvloeden. Freud richtte zich alleen op seksualiteit. Erkison's stadia laten ook zien hoe persoonlijkheid wordt gevormd als kinderen opgroeien.

Erikson's vs Freud's Stages

Leeftijd	Erikson's Stadium	Freud's Stadium
Geboorte - 1 jaar	Basisvertrouwen vs. wantrouwen	Mondeling
1-3 jaar	Autonomie vs. Schaamte en Twijfel	Anaal
3-6 jaar	Initiatief vs. Schuld	Phallic
6-11 jaar	Industrie vs. Inferioriteit	Latency
Adolescentie	Identiteit vs. Identiteitsverwarring	Genitale
Jongvolwassenheid	Intimiteit vs. isolement	N/A
Middelbare Volwassenheid	Generatief vs. Stagnatie	N/A
Ouderdom	Integriteit vs. Wanhoop	N/A

Behaviorisme

John Watson hield niet van de psychoanalytische theorieën van Freud en Erikson. Watson koos ervoor om naar gedrag van mensen te kijken om te begrijpen hoe kinderen zich ontwikkelen. Zijn ideeën vallen onder het begrip behaviorisme. Watson werd "geïnspireerd door Pavlov's studies van het leren van dieren". Pavlov's studies richtten zich op klassieke conditionering. Klassieke conditionering is wanneer een dier of persoon leert te reageren op een stimulus, een ding dat een reactie zal veroorzaken. Watson dacht dat kinderen op deze manier onderwezen konden worden. Watson besloot zijn theorie te testen door een experiment te doen met een negen maanden oude baby, Little Albert.

Watson begon zijn experiment met het testen of Albert ergens bang voor was. Watson wilde zien of Albert bang was voor een witte rat. Zoals de meeste baby's was Albert niet bang voor de witte rat. Watson wilde testen of hij Albert bang kon maken door gebruik te maken van klassieke conditionering. Watson ontdekte dat Albert bang werd van het geluid van een hamer die met een hamer op een stalen gong sloeg. Toen Albert elf maanden oud was, ging Watson verder met het experiment. Albert kreeg de witte rat. Een paar seconden later, liet Watson de hamer op de gong slaan. Albert huilde toen dit gebeurde. Dit werd zeven keer gedaan. Na de zeven keer, huilde Albert als hij de witte rat zag. Kleine Albert werd ook bang voor andere dingen, de zogenaamde generalisatie. Deze dingen hadden een overeenkomst met de witte rat. Het waren een konijn, een hond, een bontjas, een masker van de Kerstman, en Watson's haar. Watson's experiment was belangrijk omdat hij Albert kon leren ergens bang voor te zijn.

Watson toonde aan dat kinderen kunnen worden onderwezen door middel van klassieke conditionering. Na het experiment dacht Watson dat kinderen beïnvloed worden door de omgeving.

Sociale leertheorie

Albert Bandura was van mening dat kinderen leren door te kijken naar anderen in de samenleving. Na het kijken, kopiëren kinderen dan wat er gedaan werd. Zijn theorie wordt de sociale leertheorie genoemd. Het kopiëren dat kinderen doen wordt modeling genoemd. De persoon die kinderen kopiëren wordt het model genoemd. Bandura dacht dat er vier voorwaarden nodig zijn om modeling te laten gebeuren.

1. Aandacht : het kind moet aandacht schenken aan het gedrag van het model
2. Retentie: het kind moet het gedrag onthouden
3. Voortplanting: het kind moet het gedrag kopiëren
4. Motivatie: het kind heeft een reden nodig om het gedrag te kopiëren

Het Bobo Doll experiment (1961)

Kinderen zijn geneigd gedrag te modelleren als het model van hetzelfde geslacht is. Een meisjeskind zal een vrouwelijk model beter kopiëren dan een man. Dit komt omdat het kind zich wil gedragen als mensen waar het op lijkt. Ook zijn kinderen eerder geneigd om gedrag te modelleren als het gedrag positieve reacties krijgt van volwassenen. Als kinderen geprezen worden zullen ze het gedrag blijven doen. Ze doen dit omdat ze meer lof willen krijgen. Een kind zal niet altijd lof krijgen voor zijn gedrag. In plaats daarvan kan het straf krijgen. Als een kind straf krijgt voor een bepaald gedrag, zal het dit gedrag niet modelleren. Een kind kan ook kiezen om gedrag wel of niet te modelleren door te kijken wat er met het model gebeurt. Als het model straf krijgt zal het kind het gedrag niet modelleren. Dit komt omdat het kind geen straf wil krijgen. Bandura deed een experiment om zijn ideeën te testen. Het experiment staat bekend als het Bobo Doll Experiment.

Bandura nam 36 jongens en 36 meisjes voor zijn experiment. De kinderen waren tussen 3 en 6 jaar oud. Hij gebruikte ook een man en een vrouw als model. Bandura wilde zien of de kinderen agressief, of gemeen, gedrag zouden modelleren. Bandura verdeelde de kinderen in acht groepen van 6 en één groep van 24. De groepen werden gemaakt door de helft van de kinderen in een agressieve groep te verdelen en de andere helft in een groep die dat niet was. De twee groepen werden weer opgesplitst in jongens en meisjes. Bandura verdeelde vervolgens de meisjes in twee groepen. De ene groep had het vrouwenmodel en de andere het mannenmodel. Hetzelfde deed hij met de jongens. De groep van 24 had geen model. De kinderen werden in een speelkamer gezet met het model. De kinderen kregen te horen dat ze op een stoel moesten gaan zitten en het model ging naar de andere kant van de kamer. De kinderen in de agressieve groepen zagen het model naar een Bobo-pop in de kamer gaan en ermee spelen. Het model was het grootste deel van de tijd agressief tegen de pop. De kinderen die niet in de agressieve groep zaten, zagen het model spelen met knutselspeelgoed en geen aandacht besteden aan de Bobo-pop. Daarna verliet het model de kamer. De kinderen mochten met het speelgoed in de kamer spelen. Sommige van de speeltjes lieten de kinderen spelen en agressief zijn. De kinderen werden bekeken hoe ze met het speelgoed speelden. Kinderen die het agressieve model zagen, speelden agressief met het speelgoed. De kinderen die een model hadden dat niet agressief was, speelden aardiger. De kinderen speelden aardiger omdat ze niet naar het agressieve model keken om het gedrag te kopiëren. Het experiment van Bandura toonde aan dat kinderen gedrag van volwassenen kunnen leren door naar het gedrag van de volwassene te kijken.

Cognitieve Ontwikkelingstheorie

Jean Piaget begon zijn theorie over de ontwikkeling van kinderen toen hij vraagtekens zette bij de manier waarop kinderen denken. Hij dacht dat zuigelingen en kinderen andere denkbeelden hadden dan volwassenen. Piaget richtte zich op de cognitieve ontwikkeling van kinderen in plaats van volwassenen. Cognitieve ontwikkeling is het bestuderen van hoe volwassenen en kinderen denken en leren. Het werk van Piaget hielp bij het ontwikkelen van nieuwe manieren van onderwijs en programma's van ontdekkend leren. Piaget's theorie van cognitieve ontwikkeling heeft drie hoofdonderdelen:

1. Schema's
2. Aanpassing
3. Ontwikkelingsstadia

Schema's

Piaget dacht dat kinderen schema's hadden en maakten naarmate ze zich ontwikkelden. Schema's zijn manieren om ervaring te begrijpen. Een schema is een beeld van iets in de geest van een kind. Het beeld is normaal gesproken van hoe verschillende dingen in de wereld gebeuren. Het beeld helpt het kind om de wereld te begrijpen en zich er naar te gedragen. Een voorbeeld van een schema is het schema van een kind voor een klaslokaal. Het beeld van het kind zou dingen hebben als leerlingen die in stoelen aan bureaus zitten. Een leraar staat vooraan in de klas en geeft les. Dit schema helpt het kind te weten hoe het moet handelen en wat er in de klas kan gebeuren.

Piaget dacht dat de eerste schema's te maken hebben met de reactie van het kind op de wereld. Piaget dacht dat baby's met sommige schema's worden geboren zonder ze te leren. Deze schema's zijn sensorimotorische handelingen. De schema's zijn zeer eenvoudig. Schema's worden complexer naarmate het kind ouder wordt. Het kind begint na te denken voordat het handelt. Wanneer het kind dit doet, gebruikt het mentale representaties, of beelden in de geest die representatief zijn voor verschillende dingen. De mentale voorstellingen kunnen in de geest worden veranderd in nieuwe ideeën. Piaget was van mening dat de twee krachtigste mentale representaties beelden en concepten zijn. Beelden zijn afbeeldingen in de geest van voorwerpen, mensen en ruimten. Concepten brengen de beelden samen in verschillende groepen. Schema's kunnen worden veranderd door het samenstellen en veranderen van beelden en concepten in de geest van het kind.

Aanpassing

Piaget dacht dat de geest van een kind zich beter aan de wereld kan aanpassen door middel van adaptatie. Kinderen gebruiken aanpassing door schema's te veranderen om ze aan te passen aan de wereld. Piaget dacht dat aanpassing uit twee delen bestaat: assimilatie en accommodatie. Bij assimilatie gebruiken kinderen de schema's die ze hebben om de wereld te begrijpen. De schema's van kinderen kloppen niet altijd. Als een kind een schema heeft dat niet klopt, moet het dat veranderen. Dit wordt accommodatie genoemd. Bij aanpassing worden nieuwe schema's gemaakt of oude veranderd. De veranderingen moeten plaatsvinden zodat het kind de wereld beter kan begrijpen. Piaget dacht dat er een evenwicht is tussen assimilatie en accommodatie. Hij noemde dit evenwicht cognitief evenwicht. Wanneer de schema's van een kind passen bij zijn begrip van de wereld, dan is het kind in evenwicht. Wanneer de schema's niet passen is het kind in disequilibrium. Piaget noemde het bewegen tussen evenwicht en onevenwicht equilibratie.

Stadia van cognitieve ontwikkeling

Piaget verdeelde zijn fasen van cognitieve ontwikkeling van kinderen in vier stadia. De stadia verlopen altijd in dezelfde volgorde. De stadia komen ook overal bij kinderen voor. In elk stadium zijn er belangrijke details die in dat stadium gebeuren.

Stadium van cognitieve ontwikkeling	Leeftijd
Sensorimotor	0-2 jaar
Preoperationeel	2-7 jaar
Beton Operationeel	7-11 jaar
Formeel Operationeel	11 jaar en ouder

Sensorimotorisch stadium

Het sensorimotorische stadium is het eerste stadium van de theorie van Piaget. In dit stadium "denken" baby's met hun ogen, oor en handen. Kinderen in dit stadium leren over de wereld door middel van hun zintuigen. Piaget dacht dat kinderen in dit stadium leren door steeds weer dezelfde handelingen te verrichten. Deze handelingen komen voort uit hun zintuiglijke ervaring. Piaget noemde dit circulaire reactie. Er zijn twee soorten van circulaire reactie: primaire en secundaire. Kinderen van een maand oud gebruiken primaire circulaire reactie. Bij primaire circulaire reactie doen kinderen handelingen die te maken hebben met hun basisbehoeften, zoals eten. Kinderen van vier tot acht maanden oud gebruiken secundaire circulaire reactie. Secundaire circulaire reactie gebeurt wanneer kinderen proberen om gebeurtenissen te laten gebeuren met hun handelingen. Secundaire circulaire reactie bij kinderen helpt om hun eigen gedrag te controleren. Kinderen van acht tot twaalf maanden kunnen hun gedrag controleren.
In het sensorimotorische stadium krijgen kinderen objectpermanentie. Dit gebeurt tussen 8 en 12 maanden. Object permanentie is weten dat een ding nog steeds bestaat, zelfs als het kind het niet kan zien. Objectpermanentie wordt gezien bij kinderen van acht tot twaalf maanden oud. Object permanentie kan worden gezien in Piaget's voorwerp verstop taak. In deze opdracht wordt een speeltje verstopt onder een deken. Als de baby het speeltje kan vinden dan heeft de baby objectpermanentie geleerd.

Preoperationeel stadiumIn het
preoperationele stadium is er een grote verandering in het representatieve denken in de geest. In dit stadium kunnen kinderen symbolen gebruiken om hun kennis weer te geven. Kinderen leren ook taal in het preoperationele stadium. Piaget dacht niet dat taal zo belangrijk was voor de cognitieve ontwikkeling. Hij dacht dat kinderen woorden gebruiken om de beelden van ervaringen in hun hoofd uit te leggen.
In de preoperationele fase hebben kinderen egocentrisme. Egocentrisme is wanneer kinderen het verschil niet kunnen zien tussen hun eigen gezichtspunt en dat van iemand anders. Piaget gebruikte het probleem van de drie bergen om egocentrisme aan te tonen. In het probleem wordt een pop aan de ene kant van een groep bergen geplaatst. Een kind wordt aan een andere kant gezet. Het kind wordt gevraagd te vertellen wat de pop ziet. Een kind met egocentrisme vertelt wat hij of zij ziet en niet wat de pop ziet. Dit is voor de eenvoudige wiki-pagina over de ontwikkeling van kinderen.

Concrete Operationele Fase

In de concreet operationele fase wordt het denken van kinderen logischer. Logisch denken gebruikt de rede bij het denken. Kinderen zijn in staat veranderingen te begrijpen tussen dingen die voor hen liggen. Ze hebben het nog steeds moeilijk met dingen die ze zich moeten voorstellen. Kinderen in de concrete operationele fase kunnen voorwerpen in verschillende opstellingen plaatsen. Ze begrijpen dat dingen in meer dan één groep tegelijk kunnen worden geplaatst. Kinderen in de concreet operationele fase kunnen ook dingen op volgorde zetten van kwaliteiten zoals lengte en gewicht.
Het begrip van behoud vindt plaats in de concreet operationele fase. Kinderen die conservering begrijpen weten dat het veranderen van de vorm of de verpakking van een ding niet verandert hoeveel er is. Bijvoorbeeld, bij het bewaren van vloeistof weten kinderen dat de hoeveelheid vloeistof niet verandert als het in een ander glas wordt gedaan.

Formele Operationele Fase

In het formele operationele stadium zijn kinderen in staat om over abstracte ideeën na te denken. De abstracte ideeën bevinden zich in de geest van het kind en niet voor hem in de wereld. In dit stadium kunnen kinderen regels bedenken over hoe dingen kunnen gebeuren zonder daarvoor concrete zaken nodig te hebben. Piaget geloofde dat er twee hoofdonderdelen van het formele operationele stadium waren: hypothetisch-deductief redeneren en propositioneel denken. In hyothetisch-deductief redeneren zijn kinderen in staat om de uitkomst van een probleem te raden. Zij kunnen dit doen door gissingen te doen die in een experiment getest kunnen worden. Door de gissingen te testen leren ze of hun gok juist was en zo niet waarom niet. Bij propositioneel denken zijn kinderen in staat te begrijpen of gesproken uitspraken waar zijn. Zij kunnen dit doen zonder een voorbeeld van die beweringen te hoeven zien.

Socioculturele Theorie

Lev Vygotsky bouwde zijn theorie over de ontwikkeling van kinderen op het belang van drie dingen. Vygotsky dacht dat de ontwikkeling van kinderen vooral gevormd werd door sociale en culturele interacties. Interacties ontstaan wanneer twee of meer mensen met elkaar praten en/of samenwerken. Vygotsky dacht dat cultuur een grote invloed heeft op hoe cognitieve groei zich ontwikkelt. Vygotsky richtte zich ook op taal. Hij vond taal erg belangrijk voor het veranderen van hoe een kind denkt.

Taal

Vygotsky dacht dat de ontwikkeling van kinderen gedurende de eerste twee jaar te maken heeft met een directe verbinding met de wereld. Na de twee jaar verandert taal de manier waarop een kind denkt. Taal is belangrijk omdat het de manier is waarop volwassenen ideeën doorgeven aan kinderen. Vygotsky was van mening dat de groei van taal leidt tot een enorme verandering in de manier waarop kinderen denken, omdat ze ideeën met anderen kunnen communiceren. Kinderen praten zowel met anderen als met zichzelf. Vygotsky vond dat kinderen die tegen zichzelf praten erg belangrijk waren voor hun ontwikkeling. Hij dacht dat kinderen tegen zichzelf praten om hun gedachten te sturen. Hij noemde praten gericht op het zelf, privé spraak. Privé spraak wordt gebruikt wanneer een taak moeilijk is, nadat een fout is gemaakt, of wanneer het kind onzeker is over wat te doen. Kinderen die private speech gebruiken zijn oplettender en meer betrokken bij het werk dat ze doen. Ook kinderen die moeite hebben met leren gebruiken meer private speech. Dit is om hen te helpen begrijpen wat ze aan het leren zijn.

Sociale en culturele interacties

Vygotsky dacht dat belangrijk leren kwam van het werken met volwassenen of meer vaardige leeftijdsgenoten. Deze helpers kunnen het kind helpen om uit te vinden hoe het verschillende werkjes moet doen. Vygotsky vond dat er een moeilijkheidsgraad is waarin een taakje moet liggen. Als het werkje in het bereik ligt dan kan een kind het beste leren. Vygotsky noemde dit bereik de zone van de proximale ontwikkeling. In de zone van de proximale ontwikkeling liggen taken die te moeilijk zijn om alleen te doen, maar die wel met hulp gedaan kunnen worden. De hulp zou komen van een helper.

Wanneer de helper met het kind werkt, ontstaan sociale interacties. Vygotsky dacht dat er twee belangrijke onderdelen van sociale interactie zijn: intersubjectiviteit en scaffolding. Intersubjectiviteit vindt plaats wanneer twee mensen beginnen met verschillende inzichten. De twee mensen interageren met elkaar. Door interactie komen de twee mensen tot hetzelfde begrip. Scaffolding gebeurt wanneer een leerkracht een kind helpt. De leerkracht verandert hoeveel hij helpt op basis van het werkniveau van het kind. De leerkracht zal meer helpen als het kind dat nodig heeft. De leerkracht zal ook minder helpen als het kind geen hulp nodig heeft. Na verloop van tijd laat de leerkracht het kind alleen werken. Als het kind alleen werkt, zet het het gesprek in zijn of haar privé-spraak. De privé-spraak wordt dan gebruikt om het kind te helpen het probleem te maken.