Klassenstrijd

Definitie

Er is sprake van klassenstrijd wanneer de bourgeoisie (de rijken) het proletariaat (de arbeiders) betalen om dingen voor hen te maken om te verkopen. De arbeiders hebben geen zeggenschap over hun loon of over de dingen die ze maken, omdat ze niet kunnen leven zonder werk of geld.

Karl Marx zag dat de arbeiders moesten werken zonder enige zeggenschap in het bedrijf. Hij vond dat, omdat de arbeiders de dingen maken, zij zouden moeten zeggen waar ze heen gaan en voor hoeveel, in plaats van de rijke eigenaren. Zij moesten hard werken om in hun levensonderhoud te voorzien, terwijl de rijken rijker werden door alleen maar kantoorwerk te doen.

Aangezien zij geld moesten verdienen om eten te kopen, en banen de enige dingen waren die geld opleverden, hadden zij geen andere keuze dan te werken voor de rijken die de zaak maakten. De rijken werden rijker terwijl de arbeiders sjouwden en tilden en al die zware handenarbeid deden die niemand graag doet.

Karl Marx dacht dat hun arbeid hun vrijheid beperkte. Hij wilde dat de arbeiders zich verenigden en het bedrijf overnamen, zodat ze allemaal welvarend konden zijn. Hij vond dat de gewone man het verdiende om de zaak te leiden, en dat de rijken niet beter waren dan de gewone man.

Formulieren

De klassenstrijd heeft een aantal vormen aangenomen. Ten eerste is er een economische vorm. In deze vorm strijdt het proletariaat met de bourgeoisie via hun arbeidersorganisatie. Ten tweede is er een politieke vorm. In deze vorm heeft het proletariaat zijn partij en probeert het, door middel van democratie, het systeem te veranderen. En ten slotte is er de ideologische strijd. In deze vorm probeert het proletariaat het oude regeringssysteem aan te passen aan nieuwe sociale situaties. Er zijn ook andere vormen van strijd. Deze vormen sluiten elkaar niet uit, maar bestaan tegelijkertijd.

Geschiedenis

Klassenstrijd is in de hele geschiedenis voorgekomen. In het begin leefden de mensen in kleine communistische maatschappijen. Daarna namen ze bezit van de aarde voor zichzelf en begonnen ze slaven te gebruiken. Daarna kwam het feodalisme, wat betekende dat één persoon een heel stuk land bezat en soldaten en arbeiders gebruikte om hem te helpen geld te verdienen, en dat hij zijn arbeiders alleen land gaf, maar zij hadden een zekere vrijheid die slaven niet hadden. Ten slotte, in de tijd van Karl Marx werden mensen in sommige landen arbeiders en bazen tijdens de industriële revolutie. De bazen waren eigenaar van de machines die de arbeiders gebruikten om dingen te maken, maar zij hielpen niet bij het gebruik van de machines. In plaats daarvan verdienden ze geld door de tijd en energie van de arbeiders te kopen om dingen te maken. Marx vond dat de arbeiders niet het geld verdienden dat ze verdienden, omdat de baas geld verdiende aan het werk dat ze deden zonder te helpen.

De toekomst

Marx geloofde dat landen het kapitalisme omver zouden werpen en dat de werkplaatsen in de richting van het socialisme zouden gaan. Dit betekent ruwweg dat de arbeiders de werkplaatsen zouden controleren. Wanneer dit overal zou zijn gebeurd, dacht Marx dat de wereld het communisme zou hebben bereikt.

De Sovjet-Unie heeft het feodalisme omvergeworpen. Ze hebben nooit het punt van kapitalisme bereikt, dus hun samenleving was zeer corrupt. Velen geven hen de schuld van de slechte naam van het communisme. Er zijn enkele werkplaatsen en samenlevingen die democratisch door arbeiders worden geleid, zoals de kibboetsim in Israël.

Heden

Sociaal-democraten en liberale conservatieven zien de maatschappij niet zoals Marx die beschrijft. Zij zien de maatschappij als geleidelijk veranderend, via het systeem van democratisch stemmen. De Europese Unie bestaat bijna geheel uit landen die door een dergelijk systeem worden geregeerd, maar het is niet universeel in de wereld. Slechts zeer weinig landen hebben het soort revolutie ondergaan dat Marx voorspelde. Het is veel gebruikelijker dat militaire leiders de macht grijpen en een dictatuur vestigen die noch democratisch noch revolutionair is.