Koolbollen
Koolbollen zijn gepermineraliseerde levensvormen die vol zitten met calcium, magnesium en af en toe ijzersulfide. Ze hebben over het algemeen een ronde vorm. Koolbollen zijn niet gemaakt van steenkool, ook al hebben ze de naam "kolenbol".
In 1855 vonden twee Engelse wetenschappers, Joseph Dalton Hooker en Edward William Binney, steenkoolbollen in Engeland. Daarom werd het eerste onderzoek naar steenkoolbollen in Europa gedaan. Koolballen werden in 1922 in Noord-Amerika gevonden en geïdentificeerd. Sindsdien zijn er in andere landen kolenbollen gevonden en zijn er verschillende theorieën over hun vorming voorgesteld.
Marie Stopes en D.M.S. Watson hebben ook monsters van steenkoolbollen onderzocht. Ze waren het erover eens dat er zich in situ kolenbollen vormden. Ze voegden er ook aan toe dat de interactie met het zeemilieu nodig was om een kolenbal te vormen.
Koolbollen zitten in kolenlagen in heel Noord-Amerika en Eurazië. Noord-Amerikaanse kolenbollen zitten op meer plaatsen dan in Europa. De oudste steenkoolbollen zijn gevonden in Duitsland en voormalig Tsjecho-Slowakije.
In 1962 vonden Sergius Mamay en Ellis Yochelson in Noord-Amerikaanse steenkoolbollen sporen van resten van zeedieren.
De kwaliteit van de conservering van organisch materiaal is afhankelijk van de snelheid van het begrafenisproces en de mate van compressie voor het ondergaan van permineralisatie. Over het algemeen hebben kolenbollen die afkomstig zijn van resten die een snelle begrafenis met weinig verval en druk hebben, een hogere conserveringsgraad. De plantenresten in de meeste kolenballen vertonen echter verschillende tekenen van verval en instorting.
Een kolenbal
Sir Joseph Dalton Hooker, die samen met Edward William Binney de eerste was die verslag uitbracht over kolenballen...
Analyse
Dunne sneden was een vroege procedure die werd gebruikt om gefossiliseerd materiaal in steenkoolbollen te analyseren. De kogel werd met een diamantzaag in dunne stukken gesneden. Vervolgens werd hij platgedrukt en gepolijst met een slijpmiddel. Vervolgens werd het onder een microscoop onderzocht. Dit is de procedure die werd uitgevoerd door Hooker en Binney. De tijd die nodig was, en de slechte kwaliteit van de geproduceerde monsters, leidde tot een handigere methode.
De nieuwe methode, voor het eerst gebruikt in 1928, wordt de "liquid peel-techniek" genoemd.
Gerelateerde pagina's
- Fossiel
- Versteend hout
Vragen en antwoorden
V: Wat is een koolbal?
A: Een steenkoolbal is een gepermineraliseerde levensvorm die calcium, magnesium en soms ijzersulfide bevat. Ze hebben over het algemeen een ronde vorm en zijn niet gemaakt van steenkool, ondanks de naam.
V: Wie heeft de kolenballen ontdekt?
A: In 1855 vonden twee Engelse wetenschappers, Joseph Dalton Hooker en Edward William Binney, steenkoolbollen in Engeland. Marie Stopes en D.M.S. Watson onderzochten later ook kolenballen.
V: Waar kunnen kolenbollen worden gevonden?
A: Steenkoolballen kunnen worden gevonden in steenkoollagen in heel Noord-Amerika en Eurazië, op meer plaatsen in Noord-Amerika dan in Europa. De oudste kolenballen werden gevonden in Duitsland en voormalig Tsjecho-Slowakije.
V: Hoe hangt de kwaliteit van de conservering af van het begraafproces?
A: De kwaliteit van de conservering van organisch materiaal hangt af van de snelheid van het begraafproces en de mate van compressie vóór de permineralisatie. Over het algemeen hebben kolenbollen die het resultaat zijn van een snelle begraving met weinig verval en druk, een hogere conserveringsgraad dan die met een langzamere begraving of meer verval/druk vóór permineralisatie.
V: Welke theorieën bestaan er over de vorming van steenkoolkogels?
A: Er zijn verschillende theorieën over hun vorming geopperd sinds zij in 1922 voor het eerst werden geïdentificeerd; Marie Stopes en DMS Watson waren het er echter over eens dat interactie met een marien milieu noodzakelijk was voor hun vorming, evenals de vorming "in situ".
V: Wat vonden Sergius Mamay & Ellis Yochelson bij het onderzoek van Noord-Amerikaanse steenkoolkogels?
A: In 1962 vonden Sergius Mamay & Ellis Yochelson bij hun onderzoek tekenen van resten van zeedieren in Noord-Amerikaanse steenkoolballen.
