Continentverschuiving | een historische, wetenschappelijke theorie
Continentale drift is een historische, wetenschappelijke theorie. De theorie werd voor het eerst voorgesteld door Abraham Ortelius in 1596. Ze werd volledig ontwikkeld door de Duitse geoloog en meteoroloog Alfred Wegener in 1915.
Volgens deze theorie bewegen delen van de aardkorst langzaam bovenop een vloeibare mantel met een hogere dichtheid. De theorie is nu opgenomen in de bredere theorie van de platentektoniek.
Eerste bekende afbeelding van de opening van de Atlantische Oceaan, door Antonio Snider-Pellegrini, 1858.
Fossielen die suggereren dat continenten die nu gescheiden zijn, ooit samen waren: zie Pangaea
Bewijsmateriaal
De theorie werd ondersteund door het vinden van dezelfde mineralen en fossielen in West-Europa en Oost-Noord-Amerika. Ook aan de westkust van Afrika en het oosten van Zuid-Amerika zijn soortgelijke fossielen gevonden. De vormen van deze continenten passen bijna bij elkaar. De theorie was plausibel (geloofwaardig), maar er was geen bekend mechanisme om deze grote bewegingen aan te drijven. Dit probleem is later opgelost door de platentektoniek.
Het patroon van vulkanische activiteit, bergopbouw (orogenese) en aardbevingen wordt verklaard door continentale drift. Het bestaan van identieke gesteenten die ver uit elkaar liggen, ondersteunt de theorie.
Voorbeelden (er zijn er honderden):
- Fossielen van de varen Glossopteris zijn gevonden in gesteenten uit Australië, Zuid-Amerika, Antarctica, India, Afrika en Madagaskar. Deze lagen allemaal samen in het supercontinent Gondwana, na het uiteenvallen van het wereldcontinent Pangaea.
- De Tafelberg bij Kaap de Goede Hoop, Zuid-Afrika, en de bergen ten zuiden van Rio de Janeiro bestaan uit identieke rotsen. Dit komt overeen met de aansluiting van Afrika bij Zuid-Amerika in Pangaea.
- De Giant's Causeway in Noord-Ierland, en Fingal's Cave op Staffa, Binnen-Hebriden, Schotland is dezelfde rotsformatie.
Mechanisme
De basismachine voor continentale bewegingen is warmte die vanuit de aardmantel door de korst en uit de planeet stroomt. Dit veroorzaakt convectie en beweging van de platen.
Twee gebeurtenissen in het bijzonder zijn van groot belang:
- De productie van nieuwe korst op plaatsen zoals de Mid-Atlantische Rug.
- De verwijdering van korst door subductie (het onderduiken) op de punten waar platen op elkaar botsen.
Voetnoot
- ↑ USGS Deze dynamische aarde [1]
- ↑ De hitte wordt veroorzaakt door een combinatie van het langzaam afkoelen van de Aarde vanaf haar vroege hoge temperatuur, en hitte die vrijkomt door het uiteenvallen van radioactieve isotopen in de Aarde. Zie bespreking in Leeftijd van de Aarde.
| Autoriteitcontrole: Nationale bibliotheken |
|
Vragen en antwoorden
V: Wat is continentale drift?
A: Continentale drift is een historische, wetenschappelijke theorie die voorstelt dat delen van de aardkorst langzaam bewegen bovenop een vloeibare mantel met een hogere dichtheid.
V: Wie heeft de theorie van de continentale drift voorgesteld?
A: De theorie werd voor het eerst voorgesteld door Abraham Ortelius in 1596 en werd volledig ontwikkeld door de Duitse geoloog en meteoroloog Alfred Wegener in 1915.
V: Hoe werkt de continentale drift?
A: Volgens de theorie bewegen delen van de aardkorst langzaam bovenop een vloeibare mantel met een hogere dichtheid.
V: Maakt continentale drift deel uit van de platentektoniek?
A: Ja, de theorie is nu opgenomen in de bredere theorie van de platentektoniek.
V: Wanneer stelde Abraham Ortelius zijn idee voor continentale drift voor?
A: Abraham Ortelius stelde zijn idee voor continentale drift voor in 1596.
V: Wie ontwikkelde de volledige versie van de continentale drift?
A: De volledige versie werd ontwikkeld door de Duitse geoloog en meteoroloog Alfred Wegener in 1915.
V: Hoe lang is continentale drift al geaccepteerd als een gevestigd wetenschappelijk concept?
A: De continentale drift is geaccepteerd als een gevestigd wetenschappelijk concept sinds 1915, toen het volledig werd ontwikkeld door Alfred Wegener.
