Voornaamwoord | type zelfstandig naamwoord

Een voornaamwoord is traditioneel een onderdeel van de grammatica, maar veel moderne taalkundigen noemen het een soort zelfstandig naamwoord. In het Engels zijn voornaamwoorden woorden als me, she, his, them, herself, each other, it, what.

Voornaamwoorden worden vaak gebruikt om de plaats van een zelfstandig naamwoord in te nemen, zodat het zelfstandig naamwoord niet wordt herhaald. Bijvoorbeeld, in plaats van te zeggen

Tom heeft een nieuwe hond. Tom heeft de hond een naam gegeven. Max en Tom laten de hond bij Toms bed slapen.

het is gemakkelijker om te zeggen

Tom heeft een nieuwe hond. Hij heeft hem Max genoemd en laat hem naast zijn bed slapen.

Wanneer een voornaamwoord een zelfstandig naamwoord vervangt, wordt het zelfstandig naamwoord het antecedent genoemd. Bijvoorbeeld, in de zin: De hond die over straat liep, is het betrekkelijk voornaamwoord het woord dat terugverwijst naar het antecedent, het woord 'hond'. In de zin De spion die van mij hield, is het betrekkelijk voornaamwoord het woord 'die' en het antecedent het woord 'spion'.

Verschillen en overeenkomsten met zelfstandige naamwoorden

Voornaamwoorden verschillen van gewone zelfstandige naamwoorden omdat voornaamwoorden gewoonlijk niet achter lidwoorden of andere determinatoren komen. Mensen zeggen bijvoorbeeld niet "het het". Voornaamwoorden komen zelden na bijvoeglijke naamwoorden. Ze zijn ook anders omdat veel ervan veranderen afhankelijk van hoe ze worden gebruikt. Bijvoorbeeld, "wij" is een "onderwerp" in de grammatica, maar het woord verandert in wij wanneer het als voorwerp wordt gebruikt.

Zelfstandige naamwoorden zijn hetzelfde als zelfstandige naamwoorden, omdat ze beide veranderen in aantal (enkelvoud en meervoud), naamval (onderwerp, voorwerp, bezittelijk, enz.) en geslacht (mannelijk, vrouwelijk, bezield, onbezield, enz.) Zelfstandige naamwoorden en voornaamwoorden kunnen op bijna dezelfde plaatsen in zinnen worden gebruikt, en ze benoemen dezelfde soorten dingen: mensen, voorwerpen, enz. Hoewel ze normaal gesproken niet na determinatoren of bijvoeglijke naamwoorden kunnen komen, kunnen eigennamen dat ook niet.

Soorten voornaamwoorden

Er zijn verschillende soorten voornaamwoorden: persoonlijk, wederkerig, vragend en betrekkelijk.

Soorten Engelse voornaamwoorden
i	persoonlijk	u houdt van hen	Je zus houdt van zichzelf
ii	wederzijds	wij houden van elkaar	we kijken naar elkaar
iii	vragend	wie is daar?	wat is er gebeurd?
iv	relatief	de persoon die het zag	de tijd die je me vertelde

Persoonlijke voornaamwoorden in het Engels

Deze tabel toont alle persoonlijke voornaamwoorden in het Engels die tegenwoordig veel worden gebruikt.

Persoonlijke voornaamwoorden in het Engels
			Onderwerp	Object	Bezittelijk	Reflexief
Enkelvoudig	Eerste		I	ik	mijn, mijn	ikzelf
	Tweede		u	u	uw, uw	uzelf
	Derde	Geslachtsneutraal	zij	ze	hun, hun	zichzelf
		Vrouwelijk	zij	haar	haar, haar	zijzelf
		Mannelijk	e	hem	zijn	zelf
		Gecastreerd	het	het	zijn	zelf
Meervoud	Eerste		wij	us	onze, onze	onszelf
	Tweede		u	u	uw, uw	uzelf
	Derde	Vrouwelijk	zij	ze	hun, hun	zelf
		Mannelijk
		Gecastreerd

Een onderwerpelijk voornaamwoord kan een zelfstandig naamwoord vervangen dat het onderwerp is van een zin. Zie de tabel hierboven; de voornaamwoorden met onderwerp zijn: Ik, Jij, Hij, Zij, Het, Wij, Zij. Een objectief voornaamwoord kan een zelfstandig naamwoord vervangen dat het onderwerp is van een zin. Een bezittelijk voornaamwoord geeft aan van wie of wat een zelfstandig naamwoord is.

Een ander type persoonlijk voornaamwoord wordt het "wederkerend voornaamwoord" genoemd. Wederkerend voornaamwoorden zijn de woorden die eindigen op '-zelf' of '-zelf', zoals: ikzelf, zichzelf, zichzelf. Een van de belangrijkste functies van het wederkerend voornaamwoord is voor situaties waarin één enkele agent zowel de uitvoerder als de ontvanger van de handeling is. Als ik bijvoorbeeld in mijn vinger snij, zeggen we in het Engels niet "I cut me."; we gebruiken het wederkerend voornaamwoord en zeggen "I cut myself."

"Het" en de andere vormen "zijn" en "zelf" verwijzen alleen naar voorwerpen, niet naar personen. "Zij" en de andere vormen "hen", "hun" en "hun" kunnen worden gebruikt als enkelvoud, voor een persoon waarvan het geslacht op dat moment onbekend is, of voor een persoon die zich niet identificeert met de voornaamwoorden "zij/zij" of "hij/zij". Bijvoorbeeld: "De patiënt wordt verteld hoeveel hij/zij zal moeten betalen."

Vragen en antwoorden

V: Wat is een voornaamwoord?

A: Een voornaamwoord is een type zelfstandig naamwoord dat gebruikt kan worden om een ander zelfstandig naamwoord te vervangen, zoals "ik", "zij", of "het".

V: Hoe worden voornaamwoorden in het Engels gebruikt?

A: Voornaamwoorden worden vaak gebruikt om te voorkomen dat hetzelfde zelfstandig naamwoord meerdere keren wordt herhaald. Bijvoorbeeld, in plaats van te zeggen "Tom heeft een nieuwe hond. Tom heeft de hond een naam gegeven. Max en Tom laat de hond bij Toms bed slapen.", is het makkelijker om te zeggen "Tom heeft een nieuwe hond. Hij heeft hem Max genoemd en hij laat hem bij zijn bed slapen."

V: Wat is een antecedent?

A: Een antecedent is het zelfstandig naamwoord dat een voornaamwoord in een zin vervangt. Bijvoorbeeld, in de zin "De hond die door de straat liep" is het betrekkelijk voornaamwoord "dat" dat terugverwijst naar het antecedent, dat "hond" is.

V: Kunt u nog een voorbeeld geven van een antecedent en het bijbehorende voornaamwoord?

A: In de zin "De spion die van mij hield" is het betrekkelijk voornaamwoord "die" en het antecedent "spion".

V: Worden voornaamwoorden alleen gebruikt voor mensen of dieren?

A: Nee, voornaamwoorden kunnen ook worden gebruikt voor voorwerpen of abstracte begrippen zoals plaatsen of ideeën. Men kan bijvoorbeeld zeggen: "Het is tijd om naar huis te gaan", waarbij "het" terugverwijst naar "tijd", dat als antecedent wordt beschouwd.

V: Is er een verschil tussen de traditionele grammaticaregels over voornaamwoorden en de opvattingen van moderne taalkundigen daarover?

A: Ja, traditioneel werden voornaamwoorden gezien als deel van de spraak, maar veel moderne taalkundigen beschouwen ze in plaats daarvan als zelfstandige naamwoorden.