Ritmespel

Definitie en spelontwerp

Ritmespel, oftewel ritme-actie, is een subgenre van actiespel dat het ritmegevoel van een speler uitdaagt, en omvat dansspellen zoals Dance Dance Revolution en andere op muziek gebaseerde spellen zoals Donkey Konga en Guitar Hero. Deze spellen dagen de speler uit om op het juiste moment op de juiste knop te drukken: het scherm laat zien welke knop de speler als volgende moet indrukken, en het spel kent punten toe voor het op de maat zijn. Het genre omvat ook spellen die zowel het ritme als de toonhoogte meten, om het zangvermogen van een speler te testen. Naast het ritme kunnen sommige games de speler uitdagen om het volume te regelen door te meten hoe hard hij op elke knop drukt. Terwijl liedjes zichtbaar kunnen worden gelezen zonder dat ze eerder zijn uitgevoerd, oefenen de spelers meestal om moeilijkere liedjes en instellingen onder de knie te krijgen. Andere ritmespellen bieden een uitdaging die vergelijkbaar is met die van Simon, waarbij de speler complexe sequenties van toetsaanslagen moet bekijken, onthouden en herhalen.

In sommige ritmespellen wordt op het scherm een avatar weergegeven die optreedt als reactie op de toetsaanslagen van de speler. Ze staan echter meestal op de achtergrond en de avatar is minder belangrijk voor de speler dan voor de toeschouwers. In de single-player modus zal de avatar van de speler het opnemen tegen een computergestuurde tegenstander, terwijl in de multiplayer modus twee door de speler gestuurde avatars het tegen elkaar op kunnen nemen. De populariteit van ritmespellen heeft een markt voor verschillende controllers gecreëerd. Deze omvatten een verscheidenheid aan controllers die eruit zien als muziekinstrumenten, zoals gitaren, trommels of maracas. Een dansmat, voor gebruik in dansgames, vereist dat de speler op drukgevoelige pads stapt. Er kunnen ook traditionele controlepads worden gebruikt.

Veel ritmespellen, zoals Frets on Fire, maken gebruik van een scrollende "note highway" om te laten zien welke noten er gespeeld moeten worden, samen met een score en een prestatiemeter.

Geschiedenis

Oorsprong en populariteit in Japan (1970 - 2000)

Het genre is terug te voeren op het elektronische spel Simon, uitgevonden door Howard Morrison en Ralph Baer (de laatste vond ook de Magnavox Odyssey uit) in 1978. Spelers herhalen om de beurt steeds ingewikkeldere sequenties van knopendrukken en het spel implementeerde de "call and response" monteur die door latere muziekvideogames wordt gebruikt. Dance Aerobics werd uitgebracht in 1987 en stelde spelers in staat om muziek te maken door te stappen op Nintendo's Power Pad-randapparaat. Het is achteraf gezien het eerste ritmespel genoemd. De latere PaRappa the Rapper is ook gecrediteerd als de eerste ritmespel, evenals een van de eerste muziekgames in het algemeen. Het spel vereiste dat de spelers op knoppen moesten drukken die overeenkwamen met de volgorde waarin ze op het scherm verschenen; deze basismechanica zou de kern vormen van toekomstige ritmespellen. Het succes van PaRappa de Rapper heeft de populariteit van het muziekgame-genre aangewakkerd. In tegenstelling tot de meeste andere spellen in het genre, het spel ook gekenmerkt door een volledig originele soundtrack en een goede plot. Konami's Beatmania, uitgebracht in Japanse arcades in 1997, was een dj-thema-ritmespel met knoppen als een toetsenbord en een rubberen pad dat eruit zag als een plaat. Het spel was een verrassingshit, die Konami's Games en Music Division inspireerde om zijn naam te veranderen in Bemani ter ere van het spel, en om vervolgens te beginnen te experimenteren met andere ritmespellen in de komende jaren. Een van die successen, GuitarFreaks, bevatte een gitaarvormige controller. Terwijl de franchise nog steeds nieuwe arcade versies in Japan ontvangt, werd het nooit sterk op de markt gebracht buiten het land, waardoor Harmonix enkele jaren later kon profiteren van de formule met de Western-targeted Guitar Hero. Op dezelfde manier gebruikte DrumMania uit 1999 een drumstelcontroller en kon worden gekoppeld aan GuitarFreaks voor gesimuleerde jamsessies, enkele jaren voordat het concept in de Rock Band verscheen. De Pop'n Music uit 1998, een spel dat vergelijkbaar is met Beatmania, met meerdere kleurrijke knoppen was ook succesvol.

Dance Dance Revolution, uitgebracht in 1998, was een ritmespel waarin spelers op tijd op drukgevoelige pads dansten met opdrachten op het scherm. Het spel was zeer succesvol, niet alleen in Japan maar wereldwijd, in tegenstelling tot games als GuitarFreaks, DrumMania en Beatmania (hoewel Beatmania wel wat succes had in Europa). en pompte het op in een soortgelijk ritmespel.

In datzelfde jaar verscheen Bust a Groove van Enix, dat draaide om vergelijkbare dansthema's als Dance Dance Revolution, maar met een meer conventionele inputmethode. Het spel bevatte competitieve één-op-één "gevechten" en gaf de speler ook meer vrijheid dan normaal in ritmespellen.

Vib-Ribbon werd in 1999 uitgebracht door NanaOn-Sha (de maker van PaRappa the Rapper) en maakte ook geen gebruik van instrumentvormige controllers. In dit spel moesten de spelers de hoofdpersoon door een hindernisbaan manoeuvreren door op het juiste moment op knoppen te drukken. Deze parcoursen werden gegenereerd op een manier die afhankelijk was van de achtergrondmuziek en de spelers konden hun eigen muziek inladen om mee te spelen. Hoewel het spel werd geprezen om zijn unieke stijl en tijdloze kunstenaarschap, bleek de eenvoudige vectorafbeelding moeilijk te verkopen en werd het spel nooit uitgebracht in Noord-Amerika. Bemani's Samba de Amigo, uitgebracht in 1999 en op Dreamcast in 2000, bevatte maracavormige, bewegingssensorcontrollers. Het spel maakte gebruik van "social gaming", waardoor er met twee spelers kon worden gespeeld en het een spektakel was voor de toeschouwers. In 2001 combineerde Taiko no Tatsujin traditionele Japanse drums met hedendaagse popmuziek en werd het een groot succes in de Japanse arcades. Het spel werd later uitgebracht op consoles in het Westen (als Taiko Drum Master) en de franchise ontvangt nog steeds nieuwe afleveringen in Japan. Gitaroo Man had 4 jaar voor de release van Guitar Hero een gitaarspelende hoofdpersoon, hoewel het spel een conventionele in plaats van een gitaarvormige controller gebruikte. De maker van Gitaroo Man, Keiichi Yano, creëerde verder Osu! Tatakae! Ouendan, een ritmespel voor de Nintendo DS dat gebruik maakt van de functies van het touchscreen. Dit was een veelgevraagde importtitel en leidde tot een vervolg in Japan en een westerse variant van de game in Elite Beat Agents.

Populariteit in het Westen (2001-2008)

Harmonix, een bedrijf dat in 1995 werd opgericht uit een computermuziekgroep bij MIT, bracht Frequency uit in 2001. Het spel stelde de speler in staat om meerdere instrumenten te besturen en gaf een gevoel van meer creatieve controle. Het spel was goed bekeken, maar de abstracte stijl liet de speler niet toe om een "performance" te geven zoals in andere spellen en bleek dus moeilijk te verkopen. Frequentie werd gevolgd door een gelijkaardig spel, Amplitude in 2003. Harmonix bracht later meer sociaal gedreven, karaoke-thema muziekgames uit in Karaoke Revolution en SingStar (respectievelijk 2003 en 2004). Donkey Konga, ontwikkeld door Namco voor Nintendo en uitgebracht in 2003 (2004 in Noord-Amerika) behaalde een groot succes door het gebruik van Nintendo's Donkey Kong franchise.

Guitar Hero, ontwikkeld door Harmonix, werd in 2005 uitgebracht door de toen nog relatief onbekende uitgeverij RedOctane. De game was geïnspireerd door GuitarFreaks, maar terwijl die game Japanse popmuziek had gebruikt, was Guitar Hero voorzien van Westerse rockmuziek. De game herleefde het ritmegenre dat tegen die tijd saai begon te worden, overspoeld met Dance Dance Revolution-sequels en imitators. Het spel had verschillende vervolgen, waarbij de franchise meer dan 1 miljard dollar aan omzet opleverde; het derde spel was het best verkochte spel in Noord-Amerika in 2007. De latere Rock Band franchise van Harmonix, die ook meer dan 1 miljard dollar verdiende, maakte gebruik van meerdere instrumentcontrollers en coöperatieve multiplayer, waardoor spelers als een volledige band konden spelen. De Guitar Hero franchise volgde met Guitar Hero World Tour, ontwikkeld door Neversoft in plaats van Harmonix. De Guitar Hero afleveringen op basis van specifieke bands, zoals Metallica en Aerosmith, werden later gepubliceerd. Extra nummers konden worden aangeschaft op het internet en worden toegevoegd aan Guitar Hero en Rock Band spellen. Kunstenaars waarvan het werk in de games is opgenomen, hebben ook geprofiteerd van royalties en meer publiciteit, waardoor hun werk verder is verkocht. Het succes van de Guitar Hero en Rock Band franchises verbreedde de console video game markt en de demografie, met de populariteit van het muziekgame stuwende verhoogde verkoop van consoles. In 2008 werd gemeld dat de muziek game was uitgegroeid tot de tweede meest populaire video game genre in de VS (na actie, hebben ingehaald sport), met 53% van de spelers zijn vrouwelijk.

Verzadiging en uitval van randgames (2009-2010)

Analisten voor de videogamemarkt beschouwden 2009 als cruciaal voor het verdere succes van het genre. Zowel de Guitar Hero als de Rock Band franchises breidden zich in dit jaar uit met nieuwe spellen op andere gokplatforms, waaronder draagbare gokapparaten en mobiele telefoons, en met titels die gericht zijn op specifieke genres of demografie, zoals Band Hero voor popmuziek en Lego Rock Band voor jongere spelers. De verkoop van muziekgames daalde in de eerste helft van het jaar, hoewel een deel werd toegeschreven aan minder aankopen van de instrumentcontrollers die de spelers al hadden gekocht en konden hergebruiken voor andere games. Echter, hoewel de analyse had verwacht dat de Verenigde Staten de verkoop van Guitar Hero 5 en The Beatles: Rock Band hoog te zijn, dicht bij of meer dan een miljoen eenheden elk in de eerste maand van hun release, de resulterende verkoopcijfers waren lager door bijna de helft van de projecties. Hoewel tekenen van de impact van de recessie in de late jaren 2000 op de videogamemarkten werden beschouwd als een factor in de lagere omzet, werd het ook gezien als een teken van de afnemende populariteit van de titels, die nu worden beschouwd als een verzadiging van de markt. Als gevolg daarvan hebben analisten de verwachtingen voor toekomstige muziekgames verlaagd; projecties voor de verkoop van DJ Hero, een spin-off van Guitar Hero die door Activision wordt gepubliceerd, zijn teruggebracht van 1,6 miljoen stuks in het eerste kwartaal van de verkoop in de Verenigde Staten tot slechts 600.000 stuks. Verder bijdragen aan de daling is het gebrek aan innovatie in het genre, aangezien dergelijke spellen hun basisspelmodel niet hebben veranderd over hun laatste verschillende spellen, wat ertoe leidt dat de consument minder snel geneigd is om extra titels te kopen. De totale verkoop van ritmegames, die $1.4 miljard in 2008 hebben bereikt, bereikte slechts $700 miljoen in 2009, met analisten die de markt voorspellen zal op het zelfde ,,gezonde" $500-600 miljoen niveau regelen dat door de reeksvan de Vraag van Plicht wordt gezien.

De verzwakkende markt voor ritmevideogames heeft geleid tot fall-out effecten die zowel de spelontwikkelaars als de distributeurs treffen. Uitgevers en distributeurs hebben erkend dat in 2010 de meeste consumenten waarschijnlijk een of meer sets van instrument controller hardware bij hun thuis hebben en dat de verdere verkoop vooral gedreven zou worden door de verkoop van software en extra content. Activision heeft haar Guitar Hero releaseschema voor 2010 teruggeschroefd naar slechts twee volledige games, waardoor het aantal SKU's is gedaald van 25 in 2009 naar 10 in 2010. Activision heeft ook enkele van haar eigen ontwikkelaars gesloten, waaronder RedOctane, de Guitar Hero-divisie van Neversoft en Underground Development, waardoor de resterende medewerkers en middelen onder hun eigen controle zijn gebracht. Viacom, die Harmonix eerder $150 miljoen had betaald voor hun prestaties achter de Rock Band in 2007, probeert nu een "substantiële" terugbetaling te krijgen op dat bedrag als gevolg van de zwakke verkoop in 2009. Viacom probeert ook de kosten verder te verlagen door te onderhandelen over nieuwe overeenkomsten met muziekuitgevers om de kosten te verlagen die verbonden zijn aan het verlenen van muzieklicenties voor de Rock Band serie. In het derde kwartaal van 2010 is Viacom begonnen met het zoeken naar een koper voor Harmonix, in de wetenschap dat ze niet de efficiëntie en capaciteit hadden om de kosten van het onderhouden van een videogameontwikkelaar te verwerken in vergelijking met toegewijde uitgevers van videogames.

Het soort mensen dat spellen koopt was aan het veranderen en ze wilden iets anders. Ritme-spelontwikkelaars probeerden nieuwe functies toe te voegen aan hun spellen. Rock Band 3 en Power Gig: Rise of the SixString voegde nieuwe snaargitaarcontrollers toe. Ze voegden ook soorten gameplay toe om spelers te helpen hun vingers vast te houden alsof ze een echte gitaar spelen. Ondanks deze nieuwe modi was de verkoop van muziekgames in 2010 nog steeds laag. Guitar Hero: Warriors of Rock en DJ Hero 2 verkochten slechts 86.000 en 59.000 exemplaren in Noord-Amerika tijdens hun eerste verkoopweek, een scherp contrast met Guitar Hero III die bijna 1,4 miljoen stuks had gezien in de eerste week van 2008. Analyse van de verkoop van muziekgames tot oktober 2010 tonen een netto-omzet van ongeveer 200 miljoen dollar tot oktober, een vijfde van de inkomsten voor muziekgames voor dezelfde periode in 2008, en dat de markt waarschijnlijk niet zal breken 400 miljoen dollar tegen het einde van het jaar. De omzet aan het einde van het jaar bedroeg minder dan 300 miljoen dollar.

Eind 2010 werd de ritmemarkt, die in eerste instantie werd ondersteund door spelbundels met instrumentcontrollers, beschouwd als "ver voorbij de top" en is er een verschuiving opgetreden in de richting van downloadbare content en potentiële integratie met motion control systemen. Onder verwijzing naar de terugval in ritmegames heeft Activision in februari 2011 haar Guitar Hero-divisie gesloten. Viacom voltooide de verkoop van Harmonix eind 2010 aan een investeringsgesteunde groep om de ontwikkeling van de Rock Band en Dance Central op eigen kracht voort te zetten. Analisten suggereren dat de markt voor dit soort perifere ritmespellen drie tot vijf jaar kan stagneren, waarna ze weer kunnen opduiken op nieuwe consoles of gebaseerd zijn op verschillende distributiemodellen, zoals een sterkere focus op downloadbare content.

Bewegingscontrole en dansspelen (2011-heden)

Met de introductie van bewegingscontrole aan zowel de Xbox 360 (via Kinect) als de PlayStation 3 (via PlayStation Move) in 2010 en 2011, samen met de bestaande Wii-bewegingscontrole, geloofden sommige analisten dat de ritmemarkt zou heropleven door een nieuwe golf van op dans gebaseerde videogames en op band gebaseerde games die platform-diagnostische controlemechanismen gebruiken om acties in het echte leven te repliceren. Games zoals Dance Central, Michael Jackson: The Game en Child of Eden zijn allemaal games die gebaseerd zijn op de nieuwe motion sensing technologie die gericht is op het stimuleren van meer boeiende dansroutines. De industrie is van mening dat als de verkoop van muziekgames waarvoor perifere controllers nodig zijn, dance-based games, samen met de stijgende populariteit van de popmuziek, zal blijven gedijen voor enige tijd. Dansende spellen zoals Just Dance en Dance Central stimuleerden de verkoop in het laatste jaar; Dance Central was het best verkopende spel voor de Kinect in Noord-Amerika in november 2010, en beide spellen leidden tot een 38% stijging van de verkoop in vergelijking met november 2009, volgens NPD.

Een geïmproviseerde groep van Rock Band 2 spelers