Claudette Colbert | Amerikaanse actrice

Vroeg leven

Colbert werd op 13 september 1903 geboren als zoon van Georges Cauchoin en zijn vrouw, de voormalige Jeanne Loew. Haar familie emigreerde naar de Verenigde Staten en vestigde zich in New York City. Ze had een broer, Charles, die de achternaam Wendling gebruikte en later de agent van zijn zus werd. Na haar formele opleiding schreef ze zich in bij de Art Students League, waar ze haar dramatische opleiding betaalde door te werken in een kledingwinkel. Ze maakte haar Broadway-debuut in 1923 in de toneelproductie van "The Wild Wescotts". Het was tijdens dit evenement dat ze de naam Claudette Colbert aannam. Een van de helderste filmsterren die het scherm sierde werd geboren als Emilie Claudette Chauchoin op 13 september 1903 in Saint Mandé, Frankrijk, waar haar vader een bakkerij had op 57, rue de la République (nu Avenue Général de Gaulle). Het gezin verhuisde naar de Verenigde Staten toen ze drie jaar oud was. Ze begon met acteren op de middelbare school en in 1923 verscheen ze op Broadway in een kleine rol. Gehaakt, gaf ze haar plannen om modeontwerpster te worden op om in plaats daarvan een acteercarrière na te streven. Ze maakte haar eerste filmoptreden in 1927, in For the Love of Mike, een stomme film die op locatie werd opgenomen in de Paramount Studios in New York. Praatfilms namen echter de overhand en twee jaar later verscheen Colbert in haar eerste praatfilm, The Hole in the Wall, met in de hoofdrol een andere nieuwkomer, Edward G. Robinson. Haar laatste optreden voor de camera's was in een TV-film, The Two Mrs. Grenvilles (1987). Ze bleef echter op het toneel waar ze in 1956 was teruggekeerd, haar eerste liefde. Na een reeks beroertes verdeelde Claudette haar tijd tussen New York en Barbados. Op 30 juli 1996 overleed Claudette in Speightstown, Barbados. Ze werd 92 jaar oud.

Carrière

In 1930 tekende Colbert een contract met Paramount Pictures, die op zoek waren naar toneelacteurs die de dialoog in het nieuwe medium "talkies" aankonden. Colberts elegante, muzikale stem was een van haar beste troeven. Enkele van haar vroege hitfilms waren Manslaughter (1930) en Honor Among Lovers (1931), beide met Fredric March, The Smiling Lieutenant (1931), met Maurice Chevalier en Miriam Hopkins, en Torch Singer (1933), met Ricardo Cortez en David Manners.

Colberts carrière kreeg een enorme impuls toen Cecil B. DeMille haar castte als de Romeinse keizerin Poppaea in zijn historische epos The Sign of the Cross (1932), tegenover Fredric March en Charles Laughton (als Nero). In een van de meest memorabele scènes uit de filmgeschiedenis baadt Claudette naakt in een marmeren bad gevuld met ezelsmelk.

Ze werkte opnieuw voor DeMille en was oogverblindend als zijn Cleopatra (1934), tegenover Warren William en Henry Wilcoxon. In 1934 won ze een Academy Award voor Beste Actrice voor haar rol tegenover Clark Gable in de Frank Capra klassieke screwball comedy It Happened One Night, een film die ze aanvankelijk beschreef als de "slechtste film ter wereld". Haar optreden bewees Hollywood echter dat ze een deskundige comédienne was. In een beroemde scène weigerde ze aanvankelijk haar rok op te trekken om een passerende auto te verleiden haar en Gable een lift te geven, omdat ze dat onvrouwelijk vond. Toen ze echter het koormeisje zag dat als haar body double was ingehuurd, zei een woedende Colbert tegen de regisseur: "Haal haar hier weg. Ik doe het wel. Dat is niet mijn been!" Colbert speelde vervolgens in de originele Imitation of Life (1934), tegenover Warren William en Louise Beavers.

Claudette wisselde de rest van de jaren dertig behendig af tussen romantische komedies en drama's en had in beide succes: Private Worlds (1935), met Charles Boyer; She Married Her Boss (1935), met Melvyn Douglas; The Gilded Lily (1935) en The Bride Comes Home (1935), beide met Fred MacMurray; Under Two Flags (1936), met Ronald Colman; Tovarich (1937), opnieuw met Boyer; Bluebeard's Eighth Wife (1938), met Gary Cooper; Zaza (1939), met Herbert Marshall; Midnight (1939), met Don Ameche; It's a Wonderful World (1939), met James Stewart; en Drums Along the Mohawk (1939), met Henry Fonda.

Naast Capra en DeMille werkte Colbert met de beste regisseurs in de industrie: Dorothy Arzner, Ernst Lubitsch, Preston Sturges, Frank Lloyd, John M. Stahl, Wesley Ruggles, Gregory La Cava, Anatole Litvak, George Cukor, Mitchell Leisen en John Ford.

Colbert vond dat haar gezicht moeilijk te belichten en te fotograferen was, en was geobsedeerd om haar "slechte" kant, de rechterkant, niet aan de camera te laten zien, vanwege een kleine bult die het gevolg was van een gebroken neus uit haar jeugd.

Van 1936 tot 1944 speelde zij de hoofdrol in talrijke programma's van Cecil B. DeMille's Lux Radio Theater, een van de populairste dramatische radioprogramma's in die tijd. In 1952 keerde ze terug naar haar geboorteland Frankrijk, waar ze bleef tot 1955.

Naast het maken van nog twee Hollywoodfilms keerde ze in 1958 terug naar Broadway met "The Marriage Go-Round" met Charles Boyer, waarvoor ze in 1959 een Tony Award-nominatie kreeg. Ook voor haar theaterwerk in Chicago won ze in 1980 de Sarah Siddons Award. In 1984 verscheen ze met Rex Harrison in Frederick Lonsdale's "Aren't We All" in het Haymarket Theatre, Londen, en ook in het Brooks Atkinson Theatre op Broadway, gepresenteerd door Douglas Urbanski. De laatste film van mevrouw Colbert was Parrish in 1961. De volgende twintig jaar speelde ze in talrijke Broadway toneelstukken. In 1987 maakte ze een televisieserie getiteld The Two Mrs. Grenvilles en werd genomineerd voor een Emmy Award voor Outstanding Supporting Actress in a Mini-series or a Special. In 1988 won zij de Golden Globe Award voor Beste actrice in een bijrol in een serie, miniserie of film voor televisie. In 1989 ontving zij de Kennedy Center Honors.

Tijdens haar carrière speelde Claudette Colbert in vijfenzestig films. Voor haar bijdrage aan de filmindustrie werd ze geëerd met een ster op de Hollywood Walk of Fame.

Persoonlijk leven

Colbert trouwde twee keer. Haar eerste man was Norman Foster, een acteur en later een regisseur, met wie ze in 1928 trouwde en van wie ze in 1935 in Mexico scheidde. Volgens het verslag van de scheiding in de New York Times, gepubliceerd op 31 augustus 1935, "was de procedure enigszins geheim, want hoewel de heer Feldman [Colberts agent] blijkbaar vrij was om te vertellen dat de scheiding was uitgesproken, zei hij dat hij niet kon zeggen waar in Mexico die was verkregen." In het rapport stond verder: "De Fosters baarden opzien toen ze bekendmaakten dat ze probeerden gelukkig getrouwd te blijven terwijl ze in aparte huizen woonden. Maar zelfs dit experiment is blijkbaar mislukt. Vier maanden na haar scheiding, op 24 december 1935, trouwde Colbert met Dr. Joel J. Pressman, een keelspecialist, die in 1968 overleed; haar vroegere echtgenoot trouwde met de actrice Sally Blane, een zus van Loretta Young.

Toen ze met pensioen ging, verhuisden Colbert en haar man naar Palm Springs waar ze een tijdje een winkel runde voordat ze naar Barbados verhuisde. Het idee om naar Barbados te verhuizen kwam bij haar op na een bezoek aan het huis van Noël Coward in Jamaica. In haar huis daar, Bellerive genaamd, bracht ze haar latere jaren door als gastvrouw voor de machtigen en beroemden van de wereld. Ronald Reagan was een van haar gasten tijdens zijn presidentschap, evenals Lillian Helman, Kirk Douglas, Jack Benny, Rex Harrison en Slim Keith. Ze liet een klein gastenverblijf bouwen op het landgoed voor de huwelijksreis van Frank Sinatra en Mia Farrow.

Colbert stierf in haar huis op Barbados, na een reeks kleine beroertes tijdens de laatste twee jaar van haar leven op 92-jarige leeftijd, en ze werd daar bijgezet in de Parish of St. Peter Cemetery samen met haar moeder en echtgenoot. Een requiemmis werd later gehouden in de St. Vincent Ferrer kerk in New York City.

Volgens een artikel in de Cincinnati Post van 10 augustus 1996 liet de kinderloze Colbert het grootste deel van haar nalatenschap, geschat op 3,5 miljoen dollar en inclusief haar appartement in Manhattan en haar huis op Barbados, na aan een vriendin, Helen O'Hagan, een gepensioneerde directeur bedrijfsrelaties bij Saks Fifth Avenue, die Colbert in 1961 had ontmoet op de set van Parrish, de laatste film van de actrice. Bellerive werd later gekocht door David Geffen.

Na Colberts dood begonnen in de internationale media geruchten te circuleren over de vermeende lesbische relaties van de actrice, waaronder vermeende affaires met Marlene Dietrich en Greta Garbo. Als reactie daarop vertelde Colberts vriendin Helen O'Hagan aan de New York Daily News dat de actrice Dietrich of Garbo nauwelijks kende en dat Colbert "een dame voor mannen" was. De vermeende Colbert-Dietrich relatie werd ook onderzocht in het boek Behind the Screen: How Gays and Lesbians Shaped Hollywood, 1910-1969 door William J. Mann, een filmhistoricus.

Filmografie

Radio

• Burns en Allen (04-13-1943 Gast)

Televisie

• The Jack Benny Program (1951, 1 aflevering)
• General Electric Theater (1954-1955, 2 afleveringen)
• The Best of Broadway (1954, 1 aflevering)
• Climax! (1954-1955, 3 afleveringen)
• The Ford Television Theatre (1955, 2 afleveringen)
• Brief aan Loretta (1955, 1 aflevering)
• Ford Star Jubilee (1956, 1 aflevering)
• Robert Montgomery Presenteert (1956, 1 aflevering)
• The Steve Allen Show (3 afleveringen, 1956-1958)
• What's My Line? (2 afleveringen, 1956-1959)
• Playhouse 90 (1957, 1 aflevering)
• Zane Grey Theater (1957-1960, 2 afleveringen)
• General Motors 50e verjaardagsshow (1957)
• Telephone Time (1957, 1 aflevering)
• Suspicion (1958, 1 aflevering)
• Colgate Theatre (1958, 1 aflevering)
• De klokken van St. Mary's (1959)
• The Two Mrs. Grenvilles (1987)

Broadway

• De wilde Westcotts (1923-1924)
• Een kus in een taxi (1925)
• De spooktrein (1926)
• De Parel van de Grote Prijs (1926)
• De Barker (1927)
• The Mulberry Bush (1927)
• La Gringa (1928)
• Binnen de wet (1928)
• Snel leven (1928)
• Tin Pan Alley (1928)
• Dynamo (1929)
• Zie Napels en sterven (1929)
• Janus (1956)
• The Marriage-Go-Round (1958-1960)
• Julia, Jake en oom Joe (1961)
• Het onregelmatige werkwoord liefde (1963)
• De ijsvogel (1978-1979)
• Een talent voor moord (1981)
• Zijn we dat niet allemaal? (1985)