Metro van Londen | systeem van elektrische treinen in Londen, UK

Geschiedenis

Begin

De Metropolitan Line was het eerste deel van de metro dat werd aangelegd. Hij werd geopend in 1863. Hij liep toen tussen Paddington en Farringdon. Het vervoerde 40.000 passagiers per dag. Later werd hij langer gemaakt. De District Line werd gebouwd door een ander bedrijf. In 1884 was de Circle Line klaar. Al deze lijnen maakten aanvankelijk gebruik van stoommachines.

In 1890 werd een lijn met elektrische treinen geopend. Deze lag veel dieper onder de grond dan de andere lijnen. Nu maakt hij deel uit van de Northern Line. Er werden meer van dit soort lijnen geopend. De mensen vonden ze leuk, dus in 1905 werden de lijnen die gebruik maakten van stoomtreinen veranderd in elektrische treinen.

Naar de 20e eeuw

Omdat de verschillende lijnen door verschillende bedrijven werden geëxploiteerd, was het moeilijk om van lijn te veranderen. Tussen 1900 en 1902 kocht Charles Yerkes de meeste bedrijven en vormde een bedrijf met de naam Underground Electric Railways of London Company Ltd, kortweg UERL.

In de jaren 1930 en 1940

In 1933 werd een bedrijf opgericht van alle bus-, tram- en metrobedrijven, genaamd London Passenger Transport Board (LPTB). Deze was van plan het netwerk langer te maken, maar de Tweede Wereldoorlog maakte daar een einde aan. In de oorlog werden sommige metrostations gebruikt als schuilkelder tegen bommen.

Na de oorlog

Na de oorlog maakten meer reizigers gebruik van de metro. Er werden kleine veranderingen aangebracht: Victoria Line werd geopend in de jaren 1960, en momenteel werd de Piccadilly Line in 1977 verlengd tot Heathrow Airport. De Jubilee Line werd geopend in 1979, en 20 jaar later verlengd tot Stratford. Night Tube werd in 2016 geïntroduceerd.

 
De bijnaam "the Tube" komt van de ronde tunnels die sommige treinen gebruiken. De "tube train" die het metrostation Fulham Broadway in Londen in 2005 verlaat.  

Netwerk

Treinen

Het systeem gebruikt twee soorten treinen, een groot type - sub surface treinen genoemd en een kleiner type - deep level treinen. De grote worden gebruikt voor de rechthoekige tunnels (District Line, Metropolitan Line, Circle Line), de kleine voor de ronde tunnels. De meeste lijnen hebben verschillende treinen, hoewel ze in een van de twee categorieën passen.

Stations

De treinen van de Underground rijden meestal naar 270 stations. 14 stations liggen buiten Londen.

Lijnen

Naam	Kleur van de kaart	Eerst bediend	Type	Lengte	Nee.	Huidige voorraad	Reizen per jaar (×1000)	Gem. ritten per mijl (×1000)
Bakerloo lijn	Bruin	1906	Diepe buis	23,2 km 14,5 mi	25	1972 Voorraad	111,136	7,665
Centrale lijn	Rood	1900	Diepe buis	74,0 km 46,0 mijl	49	1992 Voorraad	260,916	5,672
Cirkellijn	Geel	1871	Ondergrond	27,2 km 17,0 mi	36	S Voorraad	114,609	4,716
Wijklijn	Groen	1868	Ondergrond	64,0 km 40,0 mi	60	S Voorraad	208,317	5,208
Lijn Hammersmith & City	Roze	1864	Ondergrond	25,5 km 15,9 mi	29	S Voorraad	114,609	4,716
Jubilee-lijn	Zilver	1979	Diepe buis	36,2 km 22,5 mi	27	1996 Voorraad	213,554	9,491
Grootstedelijke lijn	Donker Magenta	1863	Ondergrond	66,7 km 41,5 mijl	34	S Voorraad	66,779	1,609
Noordelijke lijn	Zwart	1890	Diepe buis	58,0 km 36,0 mijl	50	1995 Voorraad	252,310	7,009
Piccadilly-lijn	Donkerblauw	1906	Diepe buis	71,0 km 44,3 mijl	53	1973 Voorraad	210,169	4,744
Victoria-lijn	Lichtblauw	1968	Diepe buis	21,0 km 13,3 mi	16	2009 Voorraad	199,988	15,093
Waterloo & Stadslijn	Turkoois	1898	Diepe buis	2,5 km 1,5 mi	2	1992 Voorraad	15,892	10,595
↑ Voor 1937 bekend als Central London. ↑ De gezamenlijke dienst van de Metropolitan and District railway begon in de vorm van een hoefijzer, een volledige lus werd gevormd in 1884 en de huidige spiraal in 2009. De lijn wordt ten minste sinds 1936 de Circle line genoemd en verscheen voor het eerst apart op de metrokaart in 1948. ↑ Oorspronkelijk een gezamenlijke dienst van Great Western en Metropolitan Railway, verscheen de lijn voor het eerst afzonderlijk op de metrokaart in 1990. ↑ De naam dateert van 1937. ↑ Tot 1994 werd de Waterloo & City lijn geëxploiteerd door British Rail en haar voorgangers.

 
Zone 1 (centrale zone) van het ondergrondse netwerk zoals het er in werkelijkheid uit zou zien  

Tickets

De metro gebruikt zones om tarieven te innen. Er zijn 9 zones. Zone 1 is de meest centrale zone. De enige London Underground stations in de zones 7 tot 9 bevinden zich op de Metropolitan lijn voorbij Moor Park, buiten Greater London. Sommige stations liggen in twee zones en daar geldt het goedkoopste tarief.

Voor reizen kunnen papieren kaartjes of de contactloze Oyster-kaart worden gebruikt. De Oyster Card is een plastic kaart waarop krediet (geld en Travelcards) is opgeslagen dat de eigenaar gebruikt om te betalen voor reizen met de metro. De gebruiker moet zijn kaart "opladen" (geld op de kaart zetten) bij een kaartjesautomaat. Vervolgens raakt hij de kaart aan op een gele lezer om zijn reis te betalen. Sinds de invoering in 2002 is de kaart erg populair geworden bij regelmatige reizigers, omdat de prijzen veel lager zijn als u een Oyster-kaart gebruikt.

Er zijn loketten, sommige alleen in de spits geopend, en kaartjesautomaten, die altijd gebruikt kunnen worden. Sommige automaten accepteren alleen munten, andere automaten met aanraakscherm accepteren munten en Engelse biljetten, en geven meestal wisselgeld. Deze automaten accepteren ook credit- en debetkaarten: sommige nieuwere automaten accepteren alleen kaarten.

Overzicht van soorten tickets

De volgende tickets zijn verkrijgbaar bij de London Underground en TfL-loketten voor gebruik in de metro:

Ticket	Papier	Oester	Versie buiten de piekuren	Opmerkingen
Enkele	Ja	Ja	Ja (op Oyster)	Papieren tickets zijn duurder.
Dagkaart	Ja	Geen	Ja	De maximale dagelijkse uitgaven op Oyster zijn beperkt tot 50 pence onder de prijs van de Travelcard.
3-daagse Travelcard	Ja	Geen	Ja
Wekelijkse Travelcard	Geen	Ja	Geen
Maandelijkse Travelcard	Geen	Ja	Geen	Registratie vereist.
Jaarlijkse reiskaart	Geen	Ja	Geen	Registratie vereist.

 

Station toegang

Toen de meeste stations van de Londense metro werden gebouwd, werd er geen rekening gehouden met toegankelijkheid voor gehandicapten en rolstoelen. Terwijl veel bovengrondse stations slechts een paar treden naar het perron hebben, beschikken bijna alle ondergrondse stations over 410 roltrappen en 112 liften. Nieuwere stations zijn toegankelijk voor gehandicapten, en veel oudere stations worden bij renovatie of verbouwing toegankelijk gemaakt voor gehandicapten. Sinds 2004 wordt op kaarten in de treinen aangegeven welke stations vanaf straatniveau traploos toegankelijk zijn. Transport for London wil tegen 2020 een netwerk van meer dan 100 volledig toegankelijke stations hebben, wat betekent dat 75% van de reizen met de metro staploos kan worden afgelegd.

De roltrappen in de Londense metro behoren tot de langste in Europa. Ze draaien 20 uur per dag, 364 dagen per jaar en worden gebruikt door 13.000 mensen per uur, waarvan 95% tegelijk.

 
Roltrappen in het station Bank op de Northern Line.  

Veiligheid

Ongevallen

In de geschiedenis van de metro zijn er relatief weinig ongelukken gebeurd. De meeste gebeuren als mensen per ongeluk op het spoor vallen. Op sommige stations zijn er kuilen in het midden van het spoor om te voorkomen dat mensen gewond raken als ze op het spoor vallen. Pas herbouwde delen van het systeem, vooral op de Jubilee-lijn, hebben perrondeuren. Deze deuren gaan alleen open als een trein stopt en voorkomen dat mensen op het spoor vallen of springen.

Perrondeuren

Op de ondergrondse stations van de Jubilee Line (Westminster tot North Greenwich) zijn schuifdeuren geïnstalleerd om te voorkomen dat mensen van het platform op de sporen vallen en om zelfmoorden te ontmoedigen/voorkomen.

Bomaanslagen

In de jaren 1930, 1970 en 1990 werd de metro vele malen gebombardeerd door de IRA, en om die reden waren er geen prullenbakken in of rond de stations tot zeer recent, toen in sommige delen van het systeem doorzichtige plastic zakken werden ingevoerd. Op 7 juli 2005 waren er drie aanslagen door radicale islamitische terroristen op twee Circle Line-treinen en op één Piccadilly Line.

Roken

Roken is in geen enkel deel van de metro toegestaan. Het werd verboden na een brand in King's Cross Station in 1987.

 
Perronschermdeuren in Westminster Station.  

Kritiek

De Londense pendelaars klagen vaak over de metro. Zelfs kranten, vooral de Evening Standard, hebben vaak kritiek op het systeem.

Meestal gaan de klachten over vertragingen, overbezetting en de tarieven. Soms zijn er stakingen van het personeel van London Underground.

Tarieven

De tarieven van de Londense metro zijn nu de duurste van alle spoorwegsystemen ter wereld, met inbegrip van de luxueuze Orient Express, en ze blijven zeer sterk stijgen. Er is ook bezorgdheid geuit over het enorme verschil tussen de tarieven voor oyster cards en die voor contant geld, met de kritiek dat de hoge tarieven voor contant geld toeristen en dagjesmensen in Londen zullen ontmoedigen om door de stad te reizen.

Vertragingen

Omdat de metro een zeer oud systeem is, zijn er vaak technische werkzaamheden nodig die vaak voor vertragingen zorgen. Er kunnen ook andere redenen zijn, bijvoorbeeld seinstoringen of andere storingen. Klanten kunnen een vergoeding aanvragen als hun reis met de metro meer dan 15 minuten vertraagd is door problemen waarover Transport For London de leiding heeft.

Overbevolking

Omdat veel meer pendelaars gebruik maken van de metro dan gepland, ontstaat vaak overbezetting. Dit kan leiden tot stress en frustratie bij pendelaars over het metrosysteem. Volgens een verslag van parlementsleden worden pendelaars geconfronteerd met "een dagelijks trauma" en moeten zij vaak reizen in "ondraaglijke omstandigheden".

Industriële actie

Omdat er dagelijks zoveel passagiers via het Londense metronet reizen, hebben stakingen of arbeidsconflicten op het metronet een zeer grote impact op het Londense verkeer en kunnen ze gevolgen hebben voor de Londense economie. London Underground en de spoorwegvakbonden zeggen onder hoge druk te staan van het werkende publiek, particuliere bedrijven en overheidsdiensten.

Stakingen bij de Londense metro vinden plaats om een aantal redenen, waaronder gezondheid en veiligheid, arbeidsomstandigheden en lonen. Aan het eind van de jaren 1970 waren er verschillende van dergelijke stakingen.