Naginata
Naginata is een Japans blaaswapen met een lange schacht (houten handvat). Het wapen ziet eruit als een paal en wordt vaak met een paal verward. Het woord "naginata" betekent "het neermaaien van het zwaard" of "het oogsten van het zwaard". De lengte van het blad kan variëren van 1 tot 3 meter. De vorm van het lemmet ziet eruit als 'blad' dat meer gebogen is tot de punt. Het lemmet van de naginata is bevestigd aan een lange houten schacht. De schacht zelf is tussen de 6 en 9 voet. Het deel dat in het handvat gaat (tang) is bijna net zo lang als de kling zelf. Dit zorgt ervoor dat de kling strak op de schacht wordt bevestigd. De schacht heeft een scherpe eindkap, of ishizuki, die is gemaakt om tussen de pantserplaten door te prikken.
Er wordt gezegd dat naginata voor het eerst zijn gebruikt in China rond 3 v.C. De eerste bron waarin het werd genoemd was de Kojiki (A Record of Ancient Matters, 712). Later is het te zien in de schilderijen van slagveld scènes gemaakt tijdens de Tengyo no Ran (Tengyo Insurrection), in 936 na Christus. Het zwaard werd gebruikt en verbeterd tijdens de Nara periode (ca. 710-784 na Christus), en in de 11e eeuw werd het op grote schaal gebruikt in veldslagen.
De naginata werd ook gebruikt door krijgersmonniken voor de tempelverdediging tegen indringers. Rond 1400 werd dit wapen niet meer gebruikt door monniken omdat de tempels geen doelwit meer waren. De samoerai gebruikten de naginata alleen nog bij gevechten tegen vele vijanden of te paard.
Toch werd naginata het meest gebruikt wanneer de samoerai te jong was om een katana over de volle lengte te hanteren en wanneer hij meestal een boogschutter was. In de Edo-periode (1603-1867) werd de naginata niet meer gebruikt in de strijd. Het werd het symbolische wapen van de samoerai-vrouwen, die trainden voor zelfverdediging, verdediging van hun kinderen en voor het opbouwen van deugdzaamheid. De mode ontwikkelde zich verder en er waren samoerai-families die naginata op belangrijke plaatsen in hun huizen ophingen. Later werd de naginata zelfs als geschenk aan de bruid gegeven.
Er zijn drie hoofdtheorieën waarom de naginata is gemaakt. Een van de meest verbreide is het geloof dat de naginata is ontstaan uit een landbouwwerktuig dat wordt gebruikt voor het hakken. Het gereedschap werd gemaakt als lange staven met scherpe stenen aan een van de uiteinden. Het gereedschap werd gebruikt in de 3de eeuw voor Christus. Later werden de stenen vervangen door metalen stukken. Toen de gewassen en het land van de boeren werden aangevallen, verdedigden ze het met hun landbouwwerktuigen, die effectief bleken te zijn en later werden verbeterd.
De Chinese theorie is gebaseerd op het idee dat Chinese hellebaarden naar Japan werden gebracht tijdens vroege migraties, (rond 200 v. Chr.). De meeste wapenexperts geloven dat zelfs als de Chinezen het wapen hebben uitgevonden, maar dat het door de Japanners is verbeterd.
Een andere theorie zegt dat de naginata direct als wapen is geëvolueerd. Het lemmet van de naginata voorouders was gemaakt van brons. Later werd het door de ontdekking van staal nog effectiever. Deze theorie bevestigt dat de ontwikkeling van de naginata veel later plaatsvond dan het verschijnen van metaal in Japan uit de Aziatische continenten (rond 200 v. Chr.).
De naginata was bedoeld voor voetsoldaten, terwijl de militaire elite (samoerai) het katana zwaard gebruikte. Er zijn aanwijzingen dat de naginata ook door de Sohei (boeddhistische krijgersmonniken) werd gebruikt.
De naginata werd ook beschouwd als een vrouwenwapen. Het gaf vrouwen een groot voordeel omdat de lange schacht de vijand op een veilige afstand kon houden. Een van de beroemdste Japanse vrouwenkrijgers was Itagaki. Haar naginata vaardigheden waren beter dan zelfs de meest getrainde samoerai. Tijdens de Edo-periode (1600-1800 n.Chr.) leerden Japanse vrouwen al op 18-jarige leeftijd met de naginata omgaan.
De naginata werd ook beschouwd als een effectief wapen tegen ruiters. De manier waarop de naginata werd behandeld vereiste specifieke bewegingen vanwege de lengte. Meestal was het vegen en cirkelvormige bewegingen, omdat het lastig was om slagmethoden te gebruiken zoals bij een traditioneel zwaard. Om de naginata goed te kunnen gebruiken, moet de handler snel van handpositie wisselen langs de lengte van de schacht.
Dit wapen deed het erg goed in cavaleriegevechten, waarbij het zich gedroeg als middeleeuwse speren. De infanterie gebruikte de naginata om de benen van het paard af te snijden. Hierna werd de gedesoriënteerde ruiter gemakkelijk gedood.
Een samoerai met een naginata
Krijgskunst
Naginata staat ook bekend als een Japanse krijgskunst die wordt uitgevoerd door mannen, vrouwen en kinderen. De wortels van deze vechttechniek liggen al meer dan 1000 jaar geleden. Deze vechtkunst heeft als middelpunt een Japans zwaard - Naginata. Het wapen is zeer efficiënt tegen ruiters en voetsoldaten. Het zwaard is zeer goed uitgebalanceerd en verzwaard, wat het mogelijk maakt voor vrouwen en kinderen om het te gebruiken. De naginata manier van vechten is zeer sierlijk door het cirkelvormige zwaaien van het naginata zwaard.
Vandaag de dag is Naginata een gevechtssysteem dat respect, geduld, etiquette, zelfvertrouwen en zelfcontrole leert. De praktijk van Naginata leert een perfecte controle en evenwichtige bewegingen van het lichaam. In deze kunst zijn discipline en concentratie nodig om de gratie en effectiviteit van de bewegingen te bereiken. Bovendien stelt het het karakter van de persoon vast door het ontwikkelen van een morele code gebaseerd op eer.
De moderne naginata is in de loop van de geschiedenis van vorm veranderd. Nu lijkt het meer op een Europese hellebaard of glazuur. Het lemmet lijkt meer op een kromzwaard moreso dan op een wakizashi. Naginata ging door de invloed van de verwestersing na de Meiji Restauratie (1868-1912), toen de waarde van de vechtsporten daalde, en overleefde tot de Showa periode (1912 - 1926), toen naginata een deel van het openbare schoolsysteem werd.
Verschillende stijlen van naginata behandeling werden ontwikkeld waardoor wereldberoemde scholen (ryu) ontstonden. De Atarashii Naginata School en Jikishin-kage ryu zijn het meest populair. Er zijn ook bekende scholen zoals Tendo ryu en Toda Ha Buko ryu. Ondanks de verschillen tussen deze scholen, heeft de Naginata vechtkunst aan de basis de kunst van het hanteren van een van de meest originele wapens en hun doel is het ontwikkelen van de traditionele etiquette en spirituele training van een persoon.
